Μια πρόχειρη απάντηση σε αυτή την αηδία που δημοσιεύτηκε σήμερα στην Parallaxi Magazine.

 

Είναι θέμα Κρίσης, είναι θέμα Παιδείας, είναι πρωτίστως θέμα αποκλεισμού και συμμετοχής στον κοινό χώρο, είναι θέμα κουλτούρας από τα κάτω και στάσης ζωής, είναι όλα αυτά μαζί και ακόμα παραπάνω. Είναι και θέμα υποκειμένων. Που μεγαλώνουν σε μια χώρα που διαπαιδαγωγεί τα παιδιά σε ένα απάνθρωπο περιβάλλον, που σπαταλάει το χρόνο και τη ζωή τους σε καταναγκασμούς και πειθαρχήσεις, πάντα με λάθος επιλογές. Πουθενά στον «πολιτισμένο» κόσμο δεν συμβαίνει τη μια μέρα μια εθελοντική ομάδα της πόλης – που κάνει τη βρώμικη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει ο δήμος αντί να απολύει τα συνεργεία καθαρισμού του – να γυαλίζει με τα χέρια της τις μαρμάρινες επιφάνειες της νέας Παραλίας που κόστισε μια περιουσία (την ίδια περιουσία που θα μπορούσε να διατεθεί στα εν λόγω συνεργεία καθαρισμού ή σε άλλες πιο επείγουσες ανάγκες) και μετάτρεψε την παραλιακή σε ένα γκρίζο αποστειρωμένο περιβάλλον – και πριν προλάβουν να στεγνώσουν τα καθαριστικά, ω θεοί! ένας ή πολλοί να ξαναγράφουν τον ίδιο τοίχο βρίζοντας τους Los Lampicos που καθάρισαν.

Ο κύριος λόγος που το κάνουν είναι διότι απλούστατα το γκραφίτι είναι – ευτυχώς – ακόμη παράνομο και ως εκ τούτου φέρει ακόμη μια μορφή άρνησης – σε αντίθεση φυσικά με την “Street Art”, τις γκαλερί και τους χορηγούς της, που τόσο λατρεύουν και εκθειάζουν τα σχετικά Free Press. Στο γκραφίτι ισχύει ακόμη η νομοθεσία περί «Πρόκλησης φθοράς σε δημόσια περιουσία», με ποινές που αντιστοιχούν στα κέφια των μπάτσων που θα σε πιάσουν. Φυσικά το χέρι αυτού που βανδαλίζει δημιουργικά το δημόσιο χώρο, είναι ένα χέρι που παλεύει ενστικτωδώς να διαφύγει από ένα ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον, ένα σχολείο – εργοστάσιο, μια πολιτεία που δίνει προτεραιότητα στους θυσαυρούς της σε σχέση με τους ίδιους της τους πολίτες.

Ακόμα και έτσι όμως η ίδια η δημιουργός, γιατί περί δημιουργίας πρόκειται, όχι μόνο αφήνει ένα σημάδι της στο αστικό σύμπλεγμα που κατ’ευφημισμόν αποκαλούμε «πόλη», αλλά και απαξιώνει κοροϊδεύοντας τη δουλειά κάποιων βλαμμένων εθελοντών που αγαπούν να ζουν σε ένα περιβάλλον εξευγενισμένο, ανθρώπινο, καθαρό και στείρο: είναι ένας άνθρωπος που κατά βάθος είναι αποφασισμένος εχθρός της πόλης και της προκοπής. Ο τύπος (ή τύπισσα) που πάτησε μέσα στο νερό για να πατήσει αυτό το σιχαμένο μονότονο γκρι-της-ώχρας που έχει κολλήσει στους τοίχους και τους εγκεφάλους μας, αξίζει ένα μικρό εύγε. Γιατί άραγε να μην το εφαρμόσουν και όλοι εκείνοι που περνάνε καθημερινά από τους ίδιους τοίχους, περιστρέφονται γύρω από τα ίδια τοπία, ανταλλάσουν τα ίδια βιαστικά «τι λέει?», προσπερνάνε τους ίδιους αστέγους, σταματάνε τα ίδια φανάρια? Γιατί η αδιαφορία είναι τρόπος ζωής.

Κάθε μέρα site, προφίλ στο fb, δημοσιεύσεις ανθρώπων που προφανώς δεν μπορούν να προσαρμοστούν σ’ αυτή την καθημερινότητα και απαξιώνουν το υπάρχον, επιζητώντας κάτι άλλο. Τολμάνε να απαξιώνουν (τι θράσος) την τοποθέτηση των στίχων ενός επαναστάτη ποιητή (που φυλακίστηκε επί εμφυλίου και γλίτωσε παρά τρίχα το απόσπασμα) στα αστικά του ΟΑΣΘ, ενός «δημόσιου» οργανισμού που μόλις λίγο καιρό πριν φόρτωσε με 22 μήνες φυλάκιση έναν άνεργο που μπήκε χωρίς εισητήριο – μέχρι και μια ακόμη τζούρα εξευγενισμού της πόλης. Άνθρωποι που δημουργούν μικρές καθημερινές αρνήσεις και παράλληλα καλούν σε καταστροφή όσων δημιουργεί το κεφάλαιο και η κανονικότητα. Στο όνομα μιας εξέγερσης που διαδραματίζεται καθημερινά, πολύ μακριά από τα μάτια και τις αντιλήψεις της κάθε Free Press. Πρόκειται για έναν πόλεμο που έχει ξεκινήσει εδώ και αιώνες και λέγεται ταξικός. Όλοι εμείς που αγανακτούμε για τα εγκλήματα της Δύσης στη Συρία και την αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους ας συμβάλουμε λίγο στην καταστροφή αυτού του γερασμένου κόσμου. Κι ας ξεκινήσουμε απλά: μ’ ένα γκραφίτι, μ’ ένα σύνθημα στον τοίχο, μ΄ένα κείμενο και μια σφαλιάρα στους εθελοντές.

 

Αφίσα της συλλογικότητας “ινσανυτέ” που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο (2014) στη Θεσσαλονίκη.

ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΤΕ
ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

Ινσανυτέ
Ινστιτούτο ανίχνευσης και υπέρβασης της ταξικής επιθυμίας

Συναντάς τούτο εδώ, στον δρόμο, ίσως στο διαδίκτυο, μια τυχαία μέρα, μια τυχαία νύχτα, χαμογελάς, ξυπνάει συνειρμούς ή όχι, το μοιράζεις και το μοιράζεσαι, το αποθηκεύεις, θέλεις να στείλεις τα συγχαρητήρια σου σε όποιον/α το δημιούργησε, θα ήθελες ίσως να ήσουν εσύ αυτός/αυτή που θα το είχε αποτυπώσει στον τοίχο, απέναντι από το μπαλκόνι του ανθρώπου που αγαπάς, να το αντικρύζει κάθε πρωινό που ξυπνάει:

 

 

και λίγο καιρό αργότερα συναντάς και αυτό:

 

 

. Σιχαμένοι διαφημιστές, έμποροι του πολύχρωμου τίποτα, στείροι και άγευστοι, κλέφτες και χειραγωγοί των πιο ταπεινών ενστίκτων, μην τολμήσετε να μολύνετε ξανά με τα βρωμόχερα σας τις εμπνεύσεις μας.

 

 

 

.αηδία.

~

Άρχισα να συλλέγω λεπτά

από μικρό παιδί. Γιατί όχι άλλωστε? Άλλοι συλλέγουν πεταλούδες, κοχύλια, έργα τέχνης

παλιά κόμιξ

εγώ συλλέγω λεπτά.

Θλιμμένα, ψυχοφθόρα, μίζερα, νεκρά λεπτά.

~

Το πάθος μου γεννήθηκε στο σχολείο.

Τα πρώτα κομμάτια της συλλογής μου, εκεί τα απέκτησα.

Εκείνα τα ατελείωτα λεπτά, λίγο πριν το κουδούνι σημάνει για διάλειμμα.

Ένα ένα. Προσεκτικά.

~

Καμιά φορά, που ο διπλανός μου αφοσιώνοταν στο μάθημα

μέχρι το τελευταίο λεπτό

έκλεβα και τα δικά του.

~

Στην αρχή, τα κρατούσα στις τσέπες της φόρμας μου,

μα χανόντουσαν καθώς παίζαμε μπάλα στην αυλή.

Ούτε που καταλαβαίνεις πως χάνεται ο χρόνος όταν παίζεις.

Και που να τρέχεις να τα μαζεύεις…

(ειδικά αν είσαι τερματοφύλακας)

~

Αργότερα, ξεκίνησα να τα φυλάω σε μια παλιά μου κασετίνα

που είχε απ' έξω μια ζωγραφιά με τους πάουερ ρέιτζερς να πολεμάνε έναν κακό.

~

Όσο μεγάλωνα, η συλλογή μου πλούτιζε.

Ανακάλυψα κάποιες βασικές αρχές ενός συλλέκτη.

Παραδείγματος χάριν: να αποζητάς την ποιότητα, όχι την ποσότητα.

~

Το πάθος μου, έμεινε για πάντοτε κρυφό απ' όλους. Ήμουν, άλλωστε, πολύ προσεκτικός.

~

Το να είσαι μεγάλος, ανοίγει συναρπαστικούς νέους ορίζοντες

για να ικανοποιήσει κανείς την εν λόγω δραστηριότητα.

Άρχισα να μαζεύω τα γκρίζα λεπτά που κυλούσαν στα κόκκινα φανάρια, τις ουρές, τη σκοπιά, τις αίθουσες αναμονής, τις αϋπνίες, τους αυτόματους τηλεφωνητές.

Τα λεπτά που αργούσα στη δουλειά, και τα ατελείωτα μέχρι να σχολάσω.

Κάθε ανούσιο λεπτό μπροστά στον καθρέφτη

έως ότου γίνω ευπρεπής, και ευπαρουσίαστος.

Κάθε αναμονή

κάθε αναβολή στο ξυπνητήρι

και κάθε αναβολή στο ξυπνητήρι του γείτονα.

~

Όλα τα “περιμένετε ένα λεπτό, σας παρακαλώ”

που εκφέρονται από ένα ανέκφραστο πρόσωπο.

“Το αφεντικό θα σας δει σε ένα λεπτό”.

“Ο γιατρός θα σας δει σε ένα λεπτό”.

“Μισό λεπτό, και θα σας εξυπηρετήσουμε”.

“Επιστρέφω σε ένα λεπτό”.

~

Τα φυλούσα πλέον σε βαζάκια, με μια ετικέτα έξω απ' το καθένα

διαφορετικό

ανά χρονολογία, ανά τύπο, ανά μέγεθος, ανά σημαντικότητα.

Σημείωνα στις ετικέτες λέξεις φαινομενικά παράλογες

όπως: “Ρομπέν των δασών”. ή, “Η αιωνιότητα”. ή, σε ένα μικροσκοπικό, “Φρύνοι”.

Μοναχά εγώ ήξερα τι σημαίνει το καθένα.

~

Μαζί σου, η συλλογή μου εμπλουτίστηκε με ένα νέο βαζάκι.

Εκείνο με το πράσινο καπάκι. Που σε παρακάλεσα να μην ανοίξεις ποτέ.

Δεν ξέρεις τι θα ξεπηδήσει από μέσα. Με τέτοια πράγματα, καλό είναι να φυλάγεσαι άλλωστε…

~

Εκεί, τοποθέτησα όλα τα δικά σου λεπτά.

Εκείνα τα βιαστικά, που ήθελα να ξαπλώσω δίπλα σου, λίγο ακόμη

μα έπρεπε να σηκωθώ και να ετοιμαστώ για τη δουλειά.

Τα ατελείωτα λεπτά που περίμενα να μου απαντήσεις σε κάποιο μήνυμα

και

τα λεπτά που τελείωναν στην κάρτα, και δεν μπορούσα να σου μιλήσω άλλο.

(δεν είχα και φράγκα να βάλω άλλη).

Και

τα δέκα λεπτά που σε περίμενα

στο πρώτο μας ραντεβού.

Το καλύτερο κομμάτι της συλλογής.

~

Τα τελευταία χρόνια, την διεύρυνα ακόμη περισσότερο.

Τεχνολογία, σου λέει.

Μαζεύω με αφοσίωση λεπτά από την τηλεόραση

και το διαδίκτυο.

Κάθε φορά που παρακολουθώ στις ειδήσεις

“τις συναρπαστικές εξελίξεις

λεπτό προς λεπτό”

θάνατοι, καταστροφές, αστυνομικές επιχειρήσεις,

συλλήψεις, αυτοκτονίες,

γέννησε η Μενεγάκη.

Χαμός.

Μπήκε γκολ στο τελευταίο λεπτό.

Κι εκεί που περιμένω να τελειώσει η γαμοδιαφήμιση τους στο youtube

“Μη χάνεις λεπτό”. “Βλέπεις διαφορά, απ' το πρώτο κιόλας λεπτό”

“Απέκτησε λεπτή σιλουέτα στο λεπτό”.

(και γαμώ τα λογοπαίγνια).

~

Μαζεύονται, που λες, αυτά τα λεπτά.

Αργά, αλλά με αγάπη

και αφοσίωση.

Και κάποια στιγμή, τα λεπτά αυτά

θα γίνουν ώρα.

~

Θα είναι η ώρα

που θα τους πάρει ο διάολος.

 

 

 

~

…που λες, απ' την πρώτη στιγμή που έσκασε η είδηση της δολοφονίας, εδώ και μια βδομάδα τώρα, και έχουν γαμηθεί όλοι να αλληλοκατηγορούνται.

~

Η κυβέρνηση τα ρίχνει στην αριστερά ότι με τις απεργίες και τα συναφή, το τραβάει στα άκρα και να τα αποτελέσματα, η αριστερά τα ρίχνει στην κυβέρνηση και τους εφοπλιστές ότι χρησιμοποιούν την χρυσή αυγή για την βρωμοδουλειά τους, και οι δυό τους τα ρίχνουν στην αστυνομία που τα΄χει τόσα χρόνια πλακάκια με τους χρυσαυγίτες. Η αστυνομία πήγε να τα ρίξει στα γηπεδικά, μα δε της βγήκε, οπότε τώρα πρέπει να βιαστεί να συλλάβει και κάνα φασίστα για τα μάτια του κόσμου, ενώ οι φασίστες από μεριάς τους αδειάζουν ο ένας τον άλλο μπας και τη βγάλουν καθαρή. Η κοινωνία με τη σειρά της, τα ρίχνει στους τετρακόσιους κάτι χιλιάδες ψηφοφόρους της χρυσής αυγής, λες και με παρθενογέννηση ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί μέσα στην προαναφερθείσα κοινωνία που κάτα τ'άλλα είναι αθώα και ξεχειλίζει από δημοκρατικά και αντιρατσιστικά αισθήματα, ενώ οι ψηφοφόροι της το παίζουν ξαφνικά χαζοί και παραπλανημένοι και καλά παιδιά κάτα βάθος, που κάτι η κρίση, κάτι η ανεργία, κάτι τα δύσκολα παιδικά χρόνια, σαν να λέμε δεν είχαν πάρει χαμπάρι μέχρι προχθές ποιόν ψηφίζουν και ποιόν οπλίζουν.

~

Μέσα στις επόμενες μέρες, αναμένουμε την γραμμή του Κκε, που με κάποιο υπερρεαλιστικό άλμα λογικής θα κατηγορεί για μια ακόμη φορά τον Σύριζα, το κύρυγμα του πάτερ Σάββα για το πως το Furby, αυτός ο χνουδωτός διάολος, δαιμονίζει τα παιδάκια και γίνονται χρυσαυγιτάκια, και την τοποθέτηση του Βασίλη Λεβέντη επί του θέματος.

~

Και κάτι μου λέει πως αργά ή γρήγορα, θα τα ρίξουμε όλοι μαζί στο ποτάμι να τα πάρει μακριά και να ξεχαστούνε, μιας και που καμία κοινωνία δεν γουστάρει να ξυπνάει κάθε πρωί και να της θυμίζουν πως έχει τα χέρια της βαμμένα με αίμα. Γιατί όλοι μας κουβαλάμε ένα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, μερίδιο ευθύνης σ' αυτή την ιστορία – όσο απεγνωσμένα κι αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε την ουρά μας απ' έξω.

 

~

 

Φταις κι εσύ, λοιπόν, πολιτικέ, δήμαρχε, υπουργέ, αστυνομικέ διευθυντή, δημοσιογράφε, τηλεπαρουσιαστή, κάθε απόχρωσης και ιδεολογίας, που συνεχίζεις να αναπαράγεις το παραμυθάκι περί θεωρίας των άκρων, πολέμου συμμοριών και ανεξέλεγκτης βίας που πρέπει όλοι μαζί, σαν καλή και δημοκρατική παρέα που είμαστε, να την καταδικάσουμε, απ' όπου κι αν προέρχεται, βάζοντας έτσι στο ίδιο τσουβάλι ότι σου βρωμάει, ότι προκαλεί ρωγμές στην βιτρίνα της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας που κατασκευάζεις με τόση επιμονή, είτε είναι τα νεοναζιστικά σκυλάκια που ξεφεύγουν αραιά και που απ' την επίβλεψη σου και παρεκτρέπονται, είτε είναι ο κόσμος που αγωνίζεται για τη ζωή και την ελευθερία.

~

Φταις κι εσύ, ντόπιο αφεντικό, μικρό ή μεγάλο, που εδώ και μια εικοσαετία πατάς επί πτωμάτων, εκμεταλλευόμενος με παροιμιώδη ασυδοσία και σκληρότητα τους μετανάστες, στα εργοτάξια, στα χωράφια, στα μπουρδέλα, στις οικοδομές, στο δρόμο, με τραμπουκισμούς και απειλές, χέρι χέρι με τη μαφία, χέρι χέρι με την αστυνομία, και τώρα που δεν σου είναι πλέον χρήσιμοι θέλεις κάποιον να βάλει ένα χεράκι, κάποιον να “ξεβρωμίσει τον τόπο” για πάρτη σου, και κάποιον να τρομοκρατήσει και λίγο τους ντόπιους εργάτες μη τολμήσουν να διεκδικήσουν ένα κομμάτι απ' τα αυτονόητα.

~

Φταις κι εσύ, μικρόψυχε και κοντόφθαλμε έλληνα, πατριώτη, ψηφοφόρε, που πλανεύτηκες απ' την υπόσχεση ενός φευγαλέου αμερικάνικου ονείρου, που έκανες τα στραβά μάτια σε όσα συνέβαιναν έξω απ' την πόρτα σου ελπίζοντας πως δεν θα πλησιάσουν ποτέ το σαλόνι σου και την πλάσμα τιβί σου, πως δεν θα σε αγγίξουν ποτέ όλα αυτά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το trafficking, τα πογκρόμ, τα τάγματα εφόδου, οι απελάσεις, τα ναρκοπέδια, τα ρατσιστικά ανέκδοτα, τα υποτιμητικά βλέμματα στο μετρό, ο θάνατος.

~

Φταις κι εσύ, εργαζόμενε, άνεργε, απολυμένε, επισφαλή, αναλώσιμε, εσύ που σαν η Κρίση σου χτυπήσει την πόρτα και συνειδητοποιήσεις ξαφνικά πως δεν τον βγάζεις το μήνα, αντί να βρεις το θάρρος και την συνείδηση να σηκώσεις επιτέλους κεφάλι και να σταθείς συλλογικά και αποφασισμένα απέναντι στους εργοδότες σου, βρίσκεις και πάλι το εύκολο θύμα να ξεσπάσεις την οργή σου: τους μετανάστες που σου τρώνε τις δουλειές, τις ίδιες δουλειές που μοναχός σου απαξίωσες για να παίξεις λίγο κι εσύ στο πανηγυράκι των βυσμάτων, των δανείων, του χρηματηστηρίου και των αντιπαροχών.

~

Φταις κι εσύ, πασιφιστή και νομοταγή αντιφασίστα, που ενώ αντίκρυζες καθημερινά τον πόλεμο που μαίνεται γύρω σου, συνέχισες να ελπίζεις στις καταγγελίες, στις ειρηνικές διαδηλώσεις, στις σιωπηλές διαμαρτυρίες με αναμμένα κεράκια, στον τηλεοπτικό χρόνο, στην θεσμική απονομιμοποίηση του φασισμού, στα ψηφίσματα των φοιτητικών συλλόγων, στη συλλογή υπογραφών, στις λυκοφιλίες με τον κάθε πεταμένο δεξιό για την δημιουργία πρόσκαιρων αντιφασιστικών μετώπων, συνέχισες να αναμένεις μια ζωή τις δικαστικές αποφάσεις, τις τοποθετήσεις των βουλευτών σου, την τετραετία που θα βγεις κυβέρνηση, το λαικό και μαζικό και οργισμένο κίνημα που θα ξεπηδήσει κάποτε και θα σαρώσει κάποτε τα πάντα στο πέρασμα του, κάποτε.

~

Φταις κι εσύ, αγωνιστή των πλατειών, που μούτζωσες και αγανάκτησες μπροστά στη βουλή με φόντο τις γαλανόλευκες, όλοι οι έλληνες ενωμένοι, αριστεροί και δεξιοί, αφεντικά και εργαζόμενοι, η Σάρα και η Μάρα και το κακό συναπάντημα, στραμμένοι πάντα απέναντι σε κοινούς εχθρούς, τη Μέρκελ, τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους, την παγκοσμιοποίηση, την Ε.Ε., το ευρώ, πάντα κάτι εκτός συνόρων, πάντα κάτι εξαιρετικά βολικά μακρινό.

~

Φταις κι εσύ, δημοκράτη, ηθικέ, μόνιμα διαλλακτικέ, τίμιε και φιλήσυχε πολίτη, που μετά απ' όλα αυτά εναποθέτεις ακόμη τις ελπίδεις σου στην δημοκρατία και την δικαιοσύνη, που επέτρεψες στη ρητορική του μίσους να εισβάλλει ανεμπόδιστη στην καθημερινότητα σου για να μην διαταραχθεί η πολυφωνία και η ελευθερία της άποψης, που επέτρεψες στα τάγματα εφόδου να ξεχυθούν ανεμπόδιστα στους δρόμους σου εφόσον τα στήριζαν τόσοι ψηφοφόροι, που νομίζεις πως με λίγη κουβεντούλα και λίγη καλή θέληση και μια γεμάτη κάλπη όλα λύνονται, και πως στην τελική για τους κακούς υπάρχει η αστυνομία και η φυλακή.

~

Φταις κι εσύ, ελληνοκανονικέ τυπικέ οικογενειάρχη, που γαλούχησες τα τέκνα σου με το τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια, με πειθαρχία, υπακοή, σεβασμό στην εξουσία, κάθε πρωί τον εθνικό ύμνο και κάθε Κυριακή εκκλησία, να τα καμάρωνες στις παρελάσεις και να μην αμελήσεις ποτέ να σημαιοστολίζεις το μπαλκόνι σου σε κάθε εθνική επέτειο και το σπιτικό σου σε κάθε θρησκευτική εορτή.

~

Φταις κι εσύ, γαμιά της γειτονιάς και της διπλανής πόρτας, φορτωμένε αναβολικά και τεστοστερόνη, που πιστεύεις ότι ο στρατός σε κάνει άντρα, το να τσαμπουκαλεύεσαι στους αδύναμους σε κάνει άντρα, το να βιάζεις επί πληρωμή Ρωσίδες σε κάνει άντρα, το να υποτιμάς τους ομοφυλόφιλους, τους ξένους και κάθε τι διαφορετικό, σε κάνει άντρα.

~

Φταις κι εσύ, ανιστόρητε ιστορικέ, πατριδολάγνε, εθνικιστή τηλεπλασιέ, που έμπλεξες τον Σωκράτη με την ορθοδοξία, τον Μεγαλέξανδρο με την άμεση δημοκρατία, την Αθήνα με την Κωνσταντινούπολη (που πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δική σου θα΄ναι), και την μεγάλη ελλάδα με τα μπούτια σου, γιατί ξέρεις κατά βάθος πως λαός χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον, δεν μπορεί παρά να επιβιώνει και να αυνανίζεται με τα αποφάγια ενός πλαστού ένδοξου παρελθόντος.

~

Φταις κι εσύ, ουδέτερε και απαθή, που τόσα χρόνια οπλίζεις με την σιωπή σου τον εκφασισμό της ίδιας σου της κοινωνίας, που απαρνήθηκες την πολιτική γιατί νόμιζεις πως πολιτική είναι τα κόμματα, τα ψηφοδέλτια και τα μεγάλα λόγια, η βουλή και τα τηλεπαράθυρα, τα σύμβολα και οι σημαιούλες, κάτι μακρινό και ξένο για να το αφήνεις στα χέρια των ειδικών και να κοιμάσαι ήσυχος, και φρόντισες να παραβλέψεις πως πολιτική είναι και να δρας, να παίρνεις τα πράγματα στα χέρια σου, να σκέφτεσαι, να οργανώνεσαι, να συμμετέχεις, να βρίσκεσαι με τους γύρω σου και να παλεύετε από κοινού για τα προβλήματα σας.

~

Φταις κι εσύ, εναλλακτικέ καλλιτέχνη, διαδικτυακέ ακτιβιστή, blogger, διανοούμενε, πνευματικέ άνθρωπε, που επέλεξες να θρονιάσεις μακριά απ' την κοινωνία και τα κοινότυπα προβλήματα της, να αναπαράγεσαι και αυτοαναπαράγεσαι ατέρμονα επί ματαίω, εκτοξεύοντας από απόσταση ασφαλείας τις προσωπικές αποψάρες σου, τις δημιουργικές σου ανησυχίες, τη διαφορετικότητα σου απ' τους κοινούς θνητούς, τις σημειολογικές σου αναζητήσεις, και περίμενες να πεθάνει ένας άνθρωπος, όχι αναρχικός ή κομμουνιστής, μήτε μετανάστης, μα κάποιος που θα μπορούσε να είσαι εσύ, για να προσγειωθείς επίπονα απ΄το νεφέλωμα της προσωρινής σου θέωσης και να αναγκαστείς επιτέλους να πάρεις θέση.

~

Φταίω κι εγώ, στην τελική, που κάθομαι και γράφω όλα τούτα, αντί να βγώ στον δρόμο και να συναντηθώ επιτέλους με όσους και όσες συνειδητοποιούμε και σηκώνουμε το ίδιο βάρος, το ίδιο μερίδιο ευθύνης, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι διάολο θα κάνουμε από δω και πέρα…

 

 

Η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία  / και άλλα παιχνίδια με τις λέξεις

 

Αγαπητέ μου, κύριε δημοσιογράφε

 

   Ξέρω πως οι γραμμές αυτές, σε βρίσκουν σε μια στιγμή θλίψης μα και γιορτής.

   Θλίψης, γιατί ομολογουμένως, δεν μπορώ μήτε να φανταστώ την αίσθηση που αφήνει το να ξυπνάς ένα πρωινό και να σου ανακοινώνουν, με την θρασύτερη φυσικότητα του κόσμου, πως έχεις χάσει τη δουλειά σου. Πως κάποιοι κύριοι θεωρούν ότι τα δέκα, δεκαπέντε χρόνια που μπαινοβγαίνεις στο στούντιο κρίνονται ως αδιάφορα, αμελητέα, πως πρέπει να ξανακάνεις το βιογραφικό σου σαν καλό παιδί και να παρακαλάς να σε προσλάβουν στο επόμενο τους project, που θα είναι πιο αδιάφθορο, δίκαιο, οικονομικό και γαμάτο, λιγότερο εξαρτημένο απ' την εκάστοτε κυβέρνηση και θα έχει ένα όνομα που θυμίζει γιαουρτάκι διαίτης. Και πως θα πρέπει να καθήσεις στ' αυγά σου και να τα δεχτείς αδιαμαρτύρητα όλα τούτα, γιατί με τις επιστρατεύσεις, τις μυνήσεις, τα ΜΑΤ, την ανεργία που καλπάζει και όλα αυτά τα ωραία, δεν σε παίρνει και πολύ να κάνεις τσαμπουκάδες…

   Θλίψης, ναι, μα και γιορτής παράλληλα. Γιατί είναι γιορτή η κάθε στιγμή που οι άνθρωποι στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, που τα κεφάλια και οι γροθιές υψώνονται, που ξεπερνάμε τους φόβους και την αδράνεια, που συναντιόμαστε στους δρόμους και στις συνελεύσεις, που πληθαίνουμε κάτω απ' τη βροχή, που μοιραζόμαστε αγώνες και επιθυμίες, αρνήσεις, λέξεις και εικόνες.

   Αυτή την εξαιρετική στιγμή λοιπόν, λυπάμαι, προκαταβολικά, που θα την αμαυρώσω με τον κυνισμό μου. Μα μερικά πράγματα, πρέπει να ειπώνονται στην ώρα τους – ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά.

   Μου ζητάς, λοιπόν, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, την αλληλεγγύη μου. Εμένα, και ολάκερης της κοινωνίας.

   Εσύ, που, μη γελιόμαστε, ήξερες τόσα χρόνια τι παίζει.

   Ήξερες για τους αγώνες, τις απολύσεις, τους άνεργους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, για όλα αυτά που ξαφνικά έγιναν και δική σου καθημερινότητα. Ήξερες για τους καθηγητές και τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, ήξερες για την Ιερισσό και τη Μανωλάδα, ήξερες για τα κέντρα κράτησης, τις οροθετικές και τις εκκενώσεις των καταλήψεων. Ήξερες για τους παχουλούς μισθούς, την λογοκρισία, τα χρήματα που πηγαινοερχόντουσαν κάτω απ' τα τραπέζια – ίσως μάλιστα να συμμετείχες κι εσύ σε μερικά απ' αυτά. Ίσως πάλι και όχι. Ήξερες για την Κρίση και ήξερες πως τα αφεντικά μας θα πατήσουν επί πτωμάτων προκειμένου να την βγάλουν καθαρή. Ήξερες, μα δεν μοιραζόσουν.

   Έβλεπες, μα δεν έδειχνες.

   Και δεν έμεινες απλά σιωπηλός. Επέβαλλες τη σιωπή, μια σιωπή εκκωφαντική.

   Και τώρα, ξαφνικά, όλοι αυτοί οι κουστουμαρισμένοι που έβγαζες στο πλατό και τα τηλεπαράθυρα, δεν σε έχουν πια ανάγκη. Και άπο εργοδότες, έγιναν εχθροί (ταξική συνείδηση το λένε αυτό – κάλλιο αργά παρά ποτέ). Και η “αστυνομία που κάνει τη δουλειά της” έγινε “οι μπάτσοι που θα μας την πέσουν τα ξημερώματα”. Και “κέντρο ανομίας” έγινε το στούντιο σου. Και όλοι αυτοί που μέχρι πρότινος φώναζαν “αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι”, όλοι αυτοί που ως σήμερα περιφρονούσες και λοιδωρούσες, τώρα δα, στη στιγμή της μεγάλης σου ανάγκης, ήρθαν και στάθηκαν δίπλα σου. Που, ναι, είναι κάτι όμορφο. Και ελπιδοφόρο.

   Γιατί δείχνει, πως κάποιοι (όχι όλοι, ίσως, μα σίγουρα περισσότεροι απ' ότι χθες), δεν έχουν καταβροχθίσει αμασητί το δόγμα του “διαιρεί και βασίλευε” και πως συνειδητοποιούν πως η ελευθερία και η ευτυχία του καθενός μας, δεν “σταματάει εκεί που αρχίζει του διπλανού”, μα εξαρτάται από την ελευθερία και την ευτυχία του διπλανού. Πως έχουν, υποσυνείδητα έστω, την εικόνα ενός κόσμου στον οποίο όσοι τώρα παίζουν με τις ζωές μας, δεν έχουν θέση. Περισσεύουν. Αυτοί, και οι αποφάσεις τους, οι νόμοι τους, τα φράγκα τους, τα σκυλιά τους, τα ψέμματα τους. 

   Σαν να λέμε, καλή φάση. Κι εγώ μέσα, πάμε.

   Άλλα με στόχο τι, αγαπητέ μου δημοσιογράφε?

   Για αρχή, να ξαναβρεις τη δουλειά σου. Πράγμα που προφανώς, είναι αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο. Γιατί κάτω απ' όλες τις γαρνιτούρες και τους πολιτικαντισμούς, ο αγώνας σου είναι κάτα βάση ένας αγώνας εργατικός. Ένας αγώνας ταξικός.

   Και πέρα απ' αυτό? Άντε, πες επαναπροσλαμβάνεστε όλοι σας, ανοίγει ξανά η ΕΡΤ και η κυβέρνηση τρέχει να μαζεύει τα σπασμένα. Αυτό ήταν όλο? Τόσος ντόρος για να επιστρέψουμε στα ίδια?

   Εδώ είναι που μου λες, “μα η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία”. Αν είσαι και λίγο πιο ειλικρινής, θα μου πεις “η ΕΡΤ να ανήκει στην κοινωνία”. Αν πάλι είσαι αισιόδοξος, “η ΕΡΤ θα ανήκει στην κοινωνία”. Και πάει λέγοντας…

   Και εδώ, είναι που το παιχνίδι με τις λέξεις αρχίζει λίγο να βρωμάει. Γιατί η “κοινωνία”, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, είναι ένα κατασκεύασμα γενικό και αόριστο, που μπορεί να συμπεριλαμβάνει κάθε καρυδιάς καρύδι. Κοινωνία είναι αυτό που μετράνε οι δημοσκοπήσεις και καλωπίζουν τα κανάλια, κοινωνία είναι και αυτοί που σήμερα πλημμυρίζουν τους δρόμους έξω απ' το στούντιο. Κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΝΔ, κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, κοινωνία είναι και όσοι είπαν “απαγαμηθείτε όλοι σας” και δεν ψηφίζουν τίποτα. Κοινωνία είναι αυτός που άπλωσε χθες την ομπρέλα του για να σε προστατεύσει απ' τη βροχή, κοινωνία είναι και αυτός που τα παρακολουθεί όλα αυτά άπο μια παραλία. Κοινωνία είναι οι χρυσαυγίτες και το καθαρόαιμο φυλετικό τους όραμα, κοινωνία είναι και όσοι μετανάστες δεν ξέρουν γρι ελληνικά και δεν καταλαβαίνουν τι τους αραδιάζεις τόσο καιρό απ' την οθόνη. Στην τελική, την κοινωνική ειρήνη και την θέληση της κοινωνίας θα επικαλεστεί το κάθε καθίκι για να μας γυρίσει σπίτια μας, τον λαό και την κοινωνία θα επικαλεστείς κι εσύ για να μας ξεκουνήσεις σήμερα από εκεί. Πως θα κρίνουμε ποιά είναι πιο κοινωνία απ' την άλλη? Μήπως να τις μετρήσουμε, να δούμε ποιός την έχει μεγαλύτερη?

   Κοινωνία είναι αυτός που σε στηρίζει, κοινωνία είναι κι αυτός που σε χλευάζει.

   Γι' αυτό σου λέω, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, μη μου μιλάς για κοινωνίες. Μήτε για την πολυδιαφημισμένη “δημοκρατία” και “πολυφωνία” και “ελευθερία του λόγου”. Γιατί όλοι αυτοί, οι κυβερνώντες, τα αφεντικά, τα ένοπλα τσιράκια και οι απαθείς, που τώρα τριγυρίζουν το πτώμα της ΕΡΤ σαν τις ύαινες, αύριο μεθαύριο θα ξανάρθουν σε σένα να παρακαλέσουν για μια θέση στο πάνελ ή για ένα τρίλεπτο διαφήμισης, απ' αυτές με τις ευτυχισμένες οικογένειες και την ψευδαίσθηση αφθονίας.

   Πέτα τους στα σκουπίδια, αγαπητέ μου δημοσιογράφε. Αυτούς, και ότι πάει να μας αποκοιμήσει ξανά, ότι προσβάλει την αισθητική και την συνείδηση μας: τις φανταχτερές τους διαφημίσεις, τον τελικό της eurovision, την υψηλή τους κουλτούρα, τους εκπροσώπους τους να σαλιαρίζουν στα τηλεπαράθυρα, τις προκάτ ειδήσεις, την ανύψωση του εθνικού φρονήματος, την αηδία της σόουμπιζ, τα λαμόγια και τους μεγαλοδημοσιογράφους ανάμεσα σου, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, το ψέμμα.

   Στα σκουπίδια, όλοι.

   Και ας προσπαθήσεις να δημιουργήσεις εκ νέου, κάτι που να είναι ανοιχτό. Όχι στην “κοινωνία”,  μα στους αγώνες. Κάτι που να ανήκει σε όσους είναι τώρα μαζί σου και σε όσους θα έρθουν να σταθούν αργότερα. Σε όσους πολεμάνε για την αξιοπρέπεια και σε όσους πολεμάνε για την ομορφιά. Σε όσους προσφέρουν αλληλεγγύη και σε όσους την έχουν ανάγκη. Σε όσους καταστρέφουν αυτό τον σάπιο κόσμο και σε όσους οικοδομούν τον επόμενο. Στους εργαζόμενους και τους άνεργους, τους επισφαλείς και τους επιστρατευμένους, τους εξεγερμένους στην Τουρκία, την Αίγυπτο, την Συρία, την Αγγλία, τη Σουηδία, τους έγκλειστους στις φυλακές και τους έγκλειστους στα ψυχιατρεία, τους απεργούς και τους μετανάστες, τους αποκλεισμένους και τους καταπιεσμένους, τους καταληψίες φοιτητές, τους ανυπάκουους μαθητές. Σε εμένα που γράφω αυτές τις γραμμές, σε εσένα που τις δέχεσαι.

   Και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα συνδεθεί – και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα έχει νόημα.

 

…μέχρι τη μαγική εκείνη ημέρα, που οι τηλεοράσεις θα αποτελούν πια ένα παρελθόν

και υλικό για οδοφράγματα

και για να μάθω τα νέα σου, θα έρχομαι να σε συναντήσω στην πλατεία

κάτω απ' τον πλάτανο.

 

…"Μα που πήγαν όλοι οι άντρες?", με ρώτησες εκείνο το βράδυ. "Οι πραγματικοί άντρες", με έμφαση στο "πραγματικοί". …Φαντάζομαι, θα εννοείς εκείνα τα τυπάκια που, εν έτη 2013 δυσκολεύονται ακόμα να ξεπεράσουν τον πρωτογονισμό, και κάθε τους βραδινή έξοδος με την υπόλοιπη νεάτερνταλ παρέα, συνεπάγεται με τελετουργικό κυνήγι. …Που θα κάνουν πάντα την πρώτη κίνηση, θα γίνουν ενοχλητικά επίμονοι ακόμη και αν τους διαολοστείλεις, θα σου πιάσουν κρυφά τον κώλο μέσα στο στριμωξίδι και θα τρίβονται πάνω σου κατά την διάρκεια του χορού, και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κεράσουν και κάνα ποτάκι, γιατί είναι και πολύ τζέντλεμαν και η απλοχεριά και το γεμάτο πορτοφόλι ακόμη μετράνε. …Που θα υπερασπιστούν την τιμή σου ξεκινώντας μανούρες δεξιά κι αριστερά με λοιπά αρσενικά του είδους, αλλά που και που θα το σηκώνουν και σε σένα το χεράκι ή θα υψώσουν τη φωνή ώστε να τους ακούσει μέχρι και ο τυπάς που κάθεται κολλητά στο ηχείο, γιατί η τεστοστερόνη δε κρατιέται και κυλάει από τα μπατζάκια. …Που μαζί τους, ακόμη και το φλερτ χάνει όλη του τη γοητεία και την εφευρετικότητα αφού θα σε προσεγγίσουν χρησιμοποιώντας κάθε τυποποιημένη και κλισέ ατάκα, κάνοντας σε να αναρωτιέσαι αν την ξέθαψαν από τις τσόντες, το facebook ή τις teenage movies, θα παλέψουν σκληρά να δείξουν ότι ενδιαφέρονται, να φανούν ψαγμένοι, ευαίσθητοι και άνθρωποι με “πλούσιο εσωτερικό κόσμο να κρύβεται κάτω απ΄αυτό το φαινομενικά κοινότυπο παρουσιαστικό”, αλλά αν κάνεις το λάθος να κρυφακούσεις την μεταξύ τους κουβέντα θα νιώσεις ξαφνικά πως βρέθηκες με την παρέα του μικρού σου αδελφού. …Που το να κινούνται στον χώρο σαν μια συμμορία από πιθίκια που έχουν καταναλώσει μια καρτέλα viagra θεωρείται η πρέπουσα συμπεριφορά, ενώ το να δείξουν έστω και τον στοιχειώδη συντροφικότητα, σεβασμό, υποχωρητικότητα ή συναισθηματισμό, να επιτρέψουν στον εαυτό τους να κλάψει δημόσια ή να παραδεχτεί πως γουστάρει ένα άλλο αγοράκι αποτελούν κάτι αντίστοιχο σε ευνουχισμό και προσβολή του είδους. …Που αν δεν τους κάτσεις εσύ και η φίλη σου, θα είναι μάλλον γιατί έχετε γκόμενο ή γιατί κάτι πάει στραβά με το μαγαζί και τη μουσική και την πανσέληνο σήμερα, δε χωράει βλέπεις το κεφαλάκι τους πως δεν γουστάρετε τις γλοιώδεις φάτσες τους ή πως βγήκατε απλά για να περάσετε καλά μόνες σας, κι ότι αν θέλατε να νιώσετε την εμπειρία του να σας αντιμετωπίζουν σαν κρέας πρoς κατανάλωση θα πηγαίνατε σαφάρι στην αφρική να δείτε τα λιοντάρια. …Και που αν φάνε κάνα δυο άκυρα ακόμα στη σειρά, δεν τρέχει και τίποτα, θα πάνε να ξεσπάσουν όλο τον βραδινό πληγωμένο ανδρισμό τους στην ρωσίδα στο διπλανό μπουρδέλο. …“Μα που πήγαν όλοι οι άντρες?”, με ρώτησες εκείνο το βράδυ. …“Στο διάολο”, σου απάντησα, “και καιρός τους ήταν”.