Παραδέχομαι:
χρειάστηκαν πολλά χρόνια
(κι αρκετή προσπάθεια εκ μέρους σου)

ώστε η φρίκη
του να ξυπνάω στη μέση της νύχτας
και να συνειδητοποιώ
πως
κάποιος
ανασάνει
κάτω από το κρεβάτι μου

αντικατασταθεί

απ’ τη φρίκη
του να ξυπνάω στη μέση της νύχτας
και να συνειδητοποιώ
πως
δεν ανασάνει κανείς
στο κρεβάτι
δίπλα μου.

Και κάθε νύχτα, κάθονται όλοι τους γύρω απ' τη μπάρα
-οι ίδιοι πάντοτε
όσο κι αν αλλάζουν τα πρόσωπα τους
οι φωνές, ή ο τρόπος που στέκονται στα σκαμπό
είναι πάντοτε οι ίδιοι, δεν με ξεγελάνε-
και συζητάνε για τον έρωτα,
και τι να είναι άραγε τούτο το πράγμα

και μιλάνε για πάθος, για πληγές αναίμακτες
για πίστη και αφοσίωση
λένε για κάποιες φορές που αγγίζουν τον ουρανό
κι άλλες που αγγίζουν τον θάνατο
για πράγματα μεγάλα και τρομαχτικά
λένε, άλλοτε, για όμορφα μάτια
για χάδια και μυρωδιές
για στιγμές σιωπής, με την πόλη να απλώνεται κάτω απ' τα πόδια τους
για καύλες
για όσα έχουν πια παρέλθει

εγώ όμως
δεν ξέρω απ' αυτά
ένα μικρό πράγμα θυμάμαι μονάχα
μια βραδιά που γύριζα σπίτι μεθυσμένος
είδα μια γάτα να περπατάει κάπως αστεία
και είχα έναν άνθρωπο να του γράψω πως,
“να, μόλις είδα μια γάτα να περπατάει κάπως αστεία”
κι αυτός ο άνθρωπος να μην το πάρει ως κάτι αδιάφορο
μήτε ως κάτι παράξενο
μα να έχει τις σωστές λέξεις να απαντήσει
ώστε να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ ευτυχισμένος
και να ονειρεύομαι γάτες.

…"Μα που πήγαν όλοι οι άντρες?", με ρώτησες εκείνο το βράδυ. "Οι πραγματικοί άντρες", με έμφαση στο "πραγματικοί". …Φαντάζομαι, θα εννοείς εκείνα τα τυπάκια που, εν έτη 2013 δυσκολεύονται ακόμα να ξεπεράσουν τον πρωτογονισμό, και κάθε τους βραδινή έξοδος με την υπόλοιπη νεάτερνταλ παρέα, συνεπάγεται με τελετουργικό κυνήγι. …Που θα κάνουν πάντα την πρώτη κίνηση, θα γίνουν ενοχλητικά επίμονοι ακόμη και αν τους διαολοστείλεις, θα σου πιάσουν κρυφά τον κώλο μέσα στο στριμωξίδι και θα τρίβονται πάνω σου κατά την διάρκεια του χορού, και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κεράσουν και κάνα ποτάκι, γιατί είναι και πολύ τζέντλεμαν και η απλοχεριά και το γεμάτο πορτοφόλι ακόμη μετράνε. …Που θα υπερασπιστούν την τιμή σου ξεκινώντας μανούρες δεξιά κι αριστερά με λοιπά αρσενικά του είδους, αλλά που και που θα το σηκώνουν και σε σένα το χεράκι ή θα υψώσουν τη φωνή ώστε να τους ακούσει μέχρι και ο τυπάς που κάθεται κολλητά στο ηχείο, γιατί η τεστοστερόνη δε κρατιέται και κυλάει από τα μπατζάκια. …Που μαζί τους, ακόμη και το φλερτ χάνει όλη του τη γοητεία και την εφευρετικότητα αφού θα σε προσεγγίσουν χρησιμοποιώντας κάθε τυποποιημένη και κλισέ ατάκα, κάνοντας σε να αναρωτιέσαι αν την ξέθαψαν από τις τσόντες, το facebook ή τις teenage movies, θα παλέψουν σκληρά να δείξουν ότι ενδιαφέρονται, να φανούν ψαγμένοι, ευαίσθητοι και άνθρωποι με “πλούσιο εσωτερικό κόσμο να κρύβεται κάτω απ΄αυτό το φαινομενικά κοινότυπο παρουσιαστικό”, αλλά αν κάνεις το λάθος να κρυφακούσεις την μεταξύ τους κουβέντα θα νιώσεις ξαφνικά πως βρέθηκες με την παρέα του μικρού σου αδελφού. …Που το να κινούνται στον χώρο σαν μια συμμορία από πιθίκια που έχουν καταναλώσει μια καρτέλα viagra θεωρείται η πρέπουσα συμπεριφορά, ενώ το να δείξουν έστω και τον στοιχειώδη συντροφικότητα, σεβασμό, υποχωρητικότητα ή συναισθηματισμό, να επιτρέψουν στον εαυτό τους να κλάψει δημόσια ή να παραδεχτεί πως γουστάρει ένα άλλο αγοράκι αποτελούν κάτι αντίστοιχο σε ευνουχισμό και προσβολή του είδους. …Που αν δεν τους κάτσεις εσύ και η φίλη σου, θα είναι μάλλον γιατί έχετε γκόμενο ή γιατί κάτι πάει στραβά με το μαγαζί και τη μουσική και την πανσέληνο σήμερα, δε χωράει βλέπεις το κεφαλάκι τους πως δεν γουστάρετε τις γλοιώδεις φάτσες τους ή πως βγήκατε απλά για να περάσετε καλά μόνες σας, κι ότι αν θέλατε να νιώσετε την εμπειρία του να σας αντιμετωπίζουν σαν κρέας πρoς κατανάλωση θα πηγαίνατε σαφάρι στην αφρική να δείτε τα λιοντάρια. …Και που αν φάνε κάνα δυο άκυρα ακόμα στη σειρά, δεν τρέχει και τίποτα, θα πάνε να ξεσπάσουν όλο τον βραδινό πληγωμένο ανδρισμό τους στην ρωσίδα στο διπλανό μπουρδέλο. …“Μα που πήγαν όλοι οι άντρες?”, με ρώτησες εκείνο το βράδυ. …“Στο διάολο”, σου απάντησα, “και καιρός τους ήταν”.

Μέσα στο πιο χαωμένο μας μεθύσι

εκεί που γελούσαμε

για να διώξουμε το ξημέρωμα μακριά

ήρθα να σταθώ πλάι σου

 

Και σε κοίταζα

κι έβλεπα μια λεπτή αλυσίδα να τυλίγεται απαλά γύρω σου

να σε δένει με άλλους τόπους, άλλους ανθρώπους

άλλες νύχτες και μια άλλη θάλασσα

κι εσύ μου μιλούσες με αγάπη για το εκεί, για το εδώ

και για το ταξίδι ανάμεσα σ'αυτά τα δυο

και ήσουν ο τόπος αυτός, η θάλασσα αυτή

και εγώ ήθελα απλά να ταξιδέψω και να κρυφτώ μέσα σου

 

Και σε άκουγα

κι ανάμεσα στις λέξεις σου ξεχώριζα

τις δυνατές μουσικές δίπλα στα ηχεία

τις κουβέντες γύρω από τον κύκλο μιας συνέλευσης

τον ήχο ενός μπουκαλιού που σπάει

στη σιωπή της νύχτας

το μεταδοτικό γέλιο ενός κοινού γνωστού

και ήθελα να σου ψιθυρίσω

ότι πιο πρόστυχο και πιο γλυκό

μα τελικά μεταμφιέστηκα πίσω από κοινοτυπίες

 

Και σε άγγιζα

κι ένιωθα όλη την απόσταση ανάμεσα μας

όλα τα ιδρωμένα σεντόνια που έχουν κοιμήσει το σώμα σου

όλες τις λέξεις που έχουν γραφτεί για σένα

όλα τα βιαστικά χάδια και τα παγωμένα δάχτυλα

κι όλες σου τις αποχαιρετιστήριες αγκαλιές

και ήθελα να σ'αγκαλιάσω

μα έτρεμα τον αποχαιρετισμό

 

Ούτε καν ε?

Δεν πειράζει.

Άλλωστε κάθε αύριo

όλα ξεχνιούνται

 

 

.Μυρίζεις άνοιξη

και ανθισμένα τριαντάφυλλα

και ο χρόνος δίπλα σου, κυλάει αργά και ευχάριστα

σαν να βαδίζεις αντίθετα στην φορά ενός δροσερού ποταμού

 

μαλακίες

 

μυρίζεις σκόρδο, κρασί και ιδρώτα

και ο χρόνος δίπλα σου

είναι έξι βιαστικές ώρες ύπνου

πριν ξυπνήσουμε για την δουλειά

 

γι’αυτά τα λίγα σ’αγαπάω.

 

Το σκοτάδι
τυλίγεται γύρω από τα βλέφαρα σου
νυχτώνει
άκου τα παιδιά, έξω από τις γρίλλιες
στροβιλίζομαι στον αέναο κύκλο
μιας ηδονής πρωτόγονης
λύκοι με σωλήνες στα πόδια, να αλυχτούνε
κάτω από το ψυχεδελικό φως
μιας σελήνης φτιαγμένης από νέον
τα παιδιά τρέχουν γύρω από τα τσιμεντένια δάση
τ’ακούς?
Πως καταντήσαμε έτσι
θλιμμένοι και σιωπηλοί?
Πόσο μόνοι και τρομαγμένοι φαντάζουμε
εντός του τέρατος?

Και επιτέλους,
πόσες μαλακίες πρέπει να γράψω ακόμα
για να σου αποδείξω
πως η ποίηση έχει πεθάνει?

 

Είναι Δεκέμβρης πια

αλλά δεν θα ανάψω το κλιματιστικό

ούτε θα αυξήσω τον σωρό από στρώματα που με σκεπάζει

την νεκρική μου ακαμψία

κυκλοφορώ αυτοκαταστροφικά γυμνός

ανούσια

πέρα δώθε

πέρα δώθε

από δωμάτιο σε δωμάτιο

περιμένω το σώμα σου να με ζεστάνει

το στόμα σου

τι νόημα έχει άλλωστε

ένα ζεστό δωμάτιο

όταν μέσα μου είμαι τόσο παγωμένος

που κάθε προσπάθεια να το περιγράψω

θα άγγιζε την κοινοτοπία?

Τίποτα λιγότερο από τα πάντα

όπως λέει και το σύνθημα.

Το φεγγάρι μ’ αρέσει

όχι ολόγιομο

ούτε σαν το χαμόγελο

του ψυχεδελικού γάτου

μήτε νυχάκι

μ’ αρέσει όταν είναι κομμένο στην μέση

γιατί μου θυμίζει

την φέτα λεμόνι

που επιπλέει στο τζιν μου

ανάμεσα στα παγάκια.