Παραδέχομαι:
χρειάστηκαν πολλά χρόνια
(κι αρκετή προσπάθεια εκ μέρους σου)

ώστε η φρίκη
του να ξυπνάω στη μέση της νύχτας
και να συνειδητοποιώ
πως
κάποιος
ανασάνει
κάτω από το κρεβάτι μου

αντικατασταθεί

απ’ τη φρίκη
του να ξυπνάω στη μέση της νύχτας
και να συνειδητοποιώ
πως
δεν ανασάνει κανείς
στο κρεβάτι
δίπλα μου.

“Λόλα, να ένα μήλο”

είπε το φίδι

.

η Λόλα πήρε στα χέρια της το μήλο

και κίνησε να βρει τον Μίμη

.

άφησαν το τόπι σε μια γωνία

και κρύφτηκαν στην πίσω αυλή του σχολείου

.

δάγκωναν αχόρταγα

μια μπουκιά ο ένας, μια μπουκιά ο άλλος

.

τα υγρά του, κύλησαν στο σαγόνι του Μίμη

λέρωσαν το πουά φορεματάκι της Λόλας

.

φιλήθηκαν,

με ένα μικρό κομματάκι μήλο να παίζει στις γλώσσες τους

.

η Λόλα έβγαλε την ποδιά της

ο Μίμης έκανε το ίδιο

.

μπήκε μέσα της, γελώντας

με όλη την αθωότητα ενός παιδιού

.

ο φύλακας του σχολείου

άκουσε τις φωνές και τα γέλια τους

.

τους οδήγησε στον διευθυντή

που θεωρούσε τον εαυτό του αυστηρό, μα δίκαιο

.

“δεν έπρεπε να δαγκώσετε το μήλο”, τους επίπληξε

“είστε μικροί ακόμη, για μια γνώση τόσο μεγάλη”

.

τους έδιωξαν από το σχολείο

δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ

.

η Λόλα δουλεύει στο δημόσιο

το θυμάται σαν αστείο

.

ο Μίμης τριγυρίζει με σπρέι τα βράδια

και γράφει στους τοίχους

.

οι παιδικοί μας έρωτες

είναι η πρώτη μας μεγάλη αμαρτία".

.

Το ανεφελολούλουδο και το αστέρι (download .pdf)

[scribd id=66939927 key=key-12tsmvwezrsdxgaco8mi mode=slideshow]

Το παραπάνω παραμύθι, γράφτηκε, εικονογραφήθηκε

-και σχεδόν βιώθηκε-

την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2007

μεταμεσονύκτιες ώρες

ύπο την επήρρεια αλκοόλ.

Εκδόθηκε σε ένα και μοναδικό αντίτυπο σε μορφή βιβλίου, σαν δώρο.

Φωτοτυπήθηκε αρκετές φορές ακόμα, τριγυρίζοντας χέρι με χέρι

μεταξύ φίλων και γνωστών.

Αν και ελάχιστα πολιτικό, θεωρώ ακόμα και τώρα -4 χρόνια μετά-

πως αποτελεί ένα γαμημένα σημαντικό σημείο

ανάμεσα στον σωρό των μισοτελειωμένων διηγήσεων μου.

Σκέφτηκα αρκετές φορές να το διορθώσω

μα συνειδητοποιώ, πως με όλα τα λάθη και τις ελλείψεις του

κουβαλάει, ως έχει, στιγμές των τότε βιωμάτων μου

και μια εικόνα μιας εποχής πιο αφελής και αθώας.

Καλή σας νύχτα.

από το “Επιεικώς Φλέγον”, τεύχος 1

Κάποτε, ένας Βάχμα εμφανίστηκε έξω άπο την Καλορμίνα. Έντρομοι, οι κάτοικοι της πόλης έστειλαν την φρουρά να τον βρει…κανένας φρουρός δεν επέστρεψε.
Την νύχτα, ο Βάχμα μπήκε κρυφά στην πόλη. Πήγε στο παλάτι, έσφαξε όποιον βρήκε μπροστά του ώσπου έφτασε στα διαμερίσματα του Χαλίφη.
Εκεί, σχεδίασε στην πόρτα του το σημάδι του Θανάτου. Την άλλη μέρα, ένας ταπεινός τσαγκάρης πέθανε…Αυτό, σημαίνει πως το Χάος ισχύει πάντα.

“Φυσιογνωμική: Η απόλυτα αντικειμενική επιστήμη που μελετάει το σχήμα του ανθρώπινου σώματος”.

Ο αδίστακτος φυσιογνωμιστής Κλέι, υψηλόβαθμο τσιράκι του Άρχοντα της Καλοφτιαγμένης πόλης, θα σταλθεί στην Αναμασόμπια, την πόλη των ορυχείων για μια αλλόκοτη αποστολή. Ψάχνοντας τον κλέφτη του Λευκού φρούτου, θα μπλέξει σε μια σειρά από απρόβλεπτες περιπέτειες και θα αναθεωρήσει όλα όσα θεωρούσε ως τότε δεδομένα.

Θα αντιμετωπίσει την φιλόδοξη Άρλα, τον δήμαρχο Μπατάλντο με την περίεργη αίσθηση του χιούμορ, τον μουμιοποιημένο Ταξιδευτή Ία. Θα ταξιδέψει στον μαγευτικό Εξώκοσμο και θα κυνηγηθεί απ’ τους κερασφόρους δαίμονες αναζητώντας τον επίγειο παράδεισο. Θα εξοριστεί στην Ντοραλίς, το νησί – φυλακή των πολιτικών κρατουμένων μαζί με τους δίδυμους αξιωματικούς Μάτερς και την μαιμού – μπάρμαν Σιλένσιο. Και τέλος, θα επιστρέψει ξανά στην Καλοφτιαγμένη πόλη για να υποκινήσει μια εξέγερση ενάντια στον Άρχοντα. Ένα ψυχεδελικό new weird μυθιστόρημα γεμάτο γκροτέσκους χαρακτήρες και σουρρεαλιστικά τοπία, που μιλάει για την εξουσία, το σώμα και τον θάνατο.

“Οι ειδήμονες γνωρίζουν, με την ίδια βεβαιότητα που όλοι σας ξέρετε ότι ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί ή ότι ο Ντράκτον Μπέλοου είναι ο γενναιόδωρος άρχοντας μας, ότι η ορατή δομή των χαρακτηριστικών του σώματος μας – όταν βεβαίως αναλυθεί από ένα έμπειρο μάτι – δύναται να αποκαλύψει το ηθικό μας υπόβαθρο και αντικατοπτρίζει λεπτομερώς τις προσωπικές μας αρετές και αδυναμίες…”

Σε εκείνο το σημείο πλησίασα την Άρλα, που δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό και συνέχισε να με κοιτάει απλανώς, σαν να ήταν νεκρή. Έσυρα το δάχτυλο μου κατά μήκος της μύτης της και μετά έδειξα το λακκάκι που σχηματίζοταν κάτω από τα χείλη της. “Στα χαρακτηρηστικά που μόλις σας έδειξα”, είπα, “παρατηρούμε ένα συνδυασμό εγγενών στοιχείων που φανερώνουν μια προσωπικότητα με ροπή στις απερίσκεπτες πράξεις”.

Περπάτησα γύρω της μέχρι που βρέθηκα από την άλλη της πλευρά και έδειξα την καμάρα του φρυδιού της. “Εδώ βλέπουμε το φαινόμενο που είναι γνωστό στους συνεδέλφους μου ως η “κατάληξη Σέφλερ”, ονομασία την οποία οφείλει στον Κερστ Σέφλερ, έναν από τους πατέρες της Φυσιογνωμικής. Παραδόξως, το φαινόμενο αυτό υποδηλώνει ροπή προς την κλοπή και ταυτόχρονα μια βαθιά επιθυμία συμμετοχής σε θαυματουργικά γεγονότα. Υπάρχει επίσης μια κρεατοελιά στον αριστερό μηρό, από την οποία φύεται μια μακριά, μαύρη τρίχα, στοιχείο που κλείνει μια και καλή την υπόθεση μας”

Ο Φυσιογνωμιστής

Κατηγορία: Steal it

Συγγραφέας: Jeffrey Ford

Εκδόσεις Οξύ

…από το “Εφιαλτικό Σύνδρομο“, τεύχος 0

Όταν οι σκιές στην έρημο μακραίνουν, και ο πυρωμένος άνεμος σταματάει το αδιάκοπο σφυροκόπημα του και καταλαγιάζει σε ένα τραγουδιστό παιχνίδισμα ανάμεσα στους αμμόλοφους και τα φυλλώματα των φοινικόδεντρων, τα καραβάνια συγκεντρώνονται στις λιγοστές οάσεις και οι νομάδες κάθονται κυκλικά γύρω άπο μεγάλες φωτιές πάνω σε πολύχρωμα κιλίμια, πίνοντας γάλα καμήλας αρωματισμένο με μπαχαρικά, και διηγούνται τις ιστορίες τους…

Μια άπο τις πιο γνωστές, που χαράζει χαμόγελα στα ηλιοκαμμένα πρόσωπα των γιών της ερήμου, είναι αυτή του Χαλίφη Αλ Αελ Σαντ, άρχοντα της πολύβουης Βαγδάτης και των γύρω περιοχών.

Ο Αλ Αελ Σαντ, ήταν ένας από τους πιο πλούσιους Χαλίφηδες που πέρασαν ποτέ από τον θρόνο της Βαγδάτης. Το απέραντο παλάτι του, είχε 147 δωμάτια, όλα διαφορετικά μεταξύ τους, στολισμένα με τα πιο σπάνια και ακριβά υλικά του τότε γνωστού κόσμου…μετάξι από την Ανατολή, χρυσό από την Ινδία, πορφυρά υφάσματα από την Φοινίκη, μαργαριτάρια από την Περσία, μάρμαρο από την Ελλάδα, ελεφαντόδοτο και εβενό από τα μακρινά Μαύρα Βασίλεια της Αφρικής, ψηφιδωτά από την Δύση και γούνες ακατανόμαστων θηρίων από τα δάση του Παγωμένου Βορρά. Οι κήποι του ήταν διπλάσιοι σε μέγεθος από την μεγαλύτερη συνοικία της πόλης, γεμάτοι εξωτικά φυτά, σπάνια είδη ζώων και αμέτρητα πολύχρωμα πτηνά με μελωδικές φωνές και άπειρα χρώματα.

Όμως, σαν τους περισσότερους πλούσιους, διακατέχοταν από το αμάρτημα της απληστίας. Η νομοθεσία του ήταν άδικη, οι φόροι δυσβάσταχτοι, ο λαός υπέφερε…Ακόμη και οι Ταξιδιώτες, όταν περνούσαν από την πόλη, έπρεπε να παραχωρούν το εκλεκτότερο των υπαρχόντων τους στον Χαλίφη, αλλιώς δεν τους επιτρέποταν η είσοδος.

‘Ετσι, όταν μια αστροφώτιστη νύχτα ένας γέρος, ταλαιπωρημένος γυρολόγος έφτασε στην Νότια Πύλη, οι φρουροί τον οδήγησαν στον Αλ Αελ Σαντ, για να διαλέξει εκείνος το πιο πολύτιμο κομμάτι της πραγμάτειας του.

Ο γυρολόγος,άδειασε στο εβένινο δάπεδο του Θρόνου όλα τα μικρά μα θαυμαστά αντικείμενα που έκρυβε στις πτυχές της ξεθωριασμένης κελεμπίας του.

Ο κατάλογος είναι μακρύς, και ο κάθε παραμυθάς προσθέτει και τις δικές του επιννοήσεις…Ένα γιαταγάνι που έκοβε όλα τα μέταλλα εκτός από τον χρυσό, ένα πετράδι ξεριζωμένο από την καρδιά ενός κομήτη που άλλαζε χρώμα ανάλογα με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το κρατούσε στα χέρια του. Ένα σκοινί υφασμένο από μετάξι, χρυσόσκονη και ιστό αράχνης που μόνο ο ιδιοκτήτης του μπορούσε να το λύσει η να το δέσει. Μια γυάλινη μπουκάλα, μέσα στην οποία είχαν κρύψει τα δέκα πιο τολμηρά ανέκδοτα του κόσμου, που θα έκαναν ακόμη και μια εταίρα να κοκκινήσει από ντροπή. Ένας μηχανικός παπαγάλος φτιαγμένος από μπρούτζο και δέρμα αλόγου, που τα ζαφειρένια του μάτια έβλεπαν μέσα από τοίχους και πέρα από τον Ουράνιο Θόλο. Ένα βαζάκι γεμάτο με πανίσχυρο δηλητήριο, ένα τηλεσκόπιο που έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων…Και άλλα πολλά τεχνουργήματα που ο γέρος είχε συλλέξει με κόπο κατά την διάρκεια των περιπλανήσεων του στα πέρατα του κόσμου…

Μα ο Χαλίφης δεν εντυπωσιάζοταν. Επιθυμούσε κάτι που θα του πρόσφερε ακόμη περισσότερα πλούτη. Τότε, ο γυρολόγος έβγαλε από μια βαθιά τσέπη ένα ασημένιο δαχτυλίδι, μέσα στο οποίο είχε φυλακίσει ένα μικρό πνεύμα που μπορούσε να απαντήσει σε μια και μόνο ερώτηση.

«Ελευθέρωσε το!!», διέταξε ο Χαλίφης, και ο γέροντας υπάκουσε απρόθυμα. Μια γαλαζοπράσινη φωτεινή σφαίρα εμφανίστηκε όταν έτριψε απαλά το δαχτυλίδι, και αιωρήθηκε μπροστά στο πρόσωπο του Χαλίφη.

«Επιθυμώ να μου αποκαλύψεις, είπε αυτός, που βρίσκεται ο τάφος του πιο πλούσιου Άρχοντα, Βασιλιά η Αυτοκράτορα της γης», έχοντας στο μυαλό του τα αμύθητα χαμένα πλούτη του Κύρου, του Αλέξανδρου, του Κροίσου, του Σολωμόντα και πολλών άλλων, που γράφτηκαν στις σελίδες της ιστορίας με χρυσά γράμματα.

«Κάτω από την αθάνατη Σφίγγα», απάντησε το πνέυμα που μπορούσε να βλέπει παρόν, παρελθόν και μέλλον. «Εκεί σε περιμένει ο τάφος του πιο πλούσιου άρχοντα που πέρασε ποτέ από Θρόνο Βασιλέιου της Γης». Και λέγοντας αυτά, εξαφανίστηκε.

Και ο Αλ Αελ Σαντ, δεν έχασε χρόνο. Συγκέντρωσε τον στρατό του και την ακολουθεία του και ξεκίνησε για την Αίγυπτο. Χίλιοι πεζοί, άλλοι τόσοι πάνοπλοι ιππείς, εκατό θωρακισμένοι πολεμικοί ελέφαντες, πεντακόσιες καμήλες και άμαξες με εφόδια, δέκα χιλιάδες υπηρέτες, δούλοι, ερωμένες, ποιητές, χρονικογράφοι, ευνούχοι, ακροβάτες, χορευτές, μοσικοί, αγγελιοφόροι και άλλοι πολλοί αποτελούσαν την ατελείωτη στρατιά του.

Ταξίδεψε πολύ και αντιμετώπισε θανάσιμους κινδύνους. Σαρακηνοί πειρατές, άγριοι Μαλμελούκοι, εχθρικοί Βεδουίνοι, δαιμονικά Εφρίτ, νεκροφάγα Γκουλ, σατανικά Τζίνι, ληστές και παράνομοι κάθε λογής. Και ακόμη, αδιαπέραστες αμμοθύελλες, υπερφυσικές καταιγίδες, αρρώστιες, ξηρασία και πείνα…Και η ακολουθεία του αποδεκατίστηκε, και τελικά έφτασε στην Σφίγγα ταλαιπωρημένος και ετοιμοθάνατος, με έναν σκλάβο στο πλάι του, τον τελευταίο που είχε απομείνει. Και με το αλαζονικό του ύφος, διέταξε τον σκλάβο να σκάψει για να βρεί τον τάφο…

Άλλα ο σκλάβος αυτός, που η ιστορία δεν συγκράτησε το ασήμαντο ονομά του, σκέφτηκε πως ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκτήσει ξανά την πολυπόθητη ελευθερία του. Και έτσι, έπιασε μια πέτρα, χτύπησε με δύναμη τον Χάλίφη και το έβαλε στα πόδια…

Και το κουφάρι του Χαλίφη έμεινε εκεί, εκτεθειμένο στα όρνια και τον αδίστακτο ήλιο, και με τον καιρό η άμμος της ερήμου κάλυψε το πτώμα του πιο πλούσιου Άρχοντα της γης…