Συναντάς τούτο εδώ, στον δρόμο, ίσως στο διαδίκτυο, μια τυχαία μέρα, μια τυχαία νύχτα, χαμογελάς, ξυπνάει συνειρμούς ή όχι, το μοιράζεις και το μοιράζεσαι, το αποθηκεύεις, θέλεις να στείλεις τα συγχαρητήρια σου σε όποιον/α το δημιούργησε, θα ήθελες ίσως να ήσουν εσύ αυτός/αυτή που θα το είχε αποτυπώσει στον τοίχο, απέναντι από το μπαλκόνι του ανθρώπου που αγαπάς, να το αντικρύζει κάθε πρωινό που ξυπνάει:

 

 

και λίγο καιρό αργότερα συναντάς και αυτό:

 

 

. Σιχαμένοι διαφημιστές, έμποροι του πολύχρωμου τίποτα, στείροι και άγευστοι, κλέφτες και χειραγωγοί των πιο ταπεινών ενστίκτων, μην τολμήσετε να μολύνετε ξανά με τα βρωμόχερα σας τις εμπνεύσεις μας.

 

 

 

.αηδία.

 

~

…που λες, απ' την πρώτη στιγμή που έσκασε η είδηση της δολοφονίας, εδώ και μια βδομάδα τώρα, και έχουν γαμηθεί όλοι να αλληλοκατηγορούνται.

~

Η κυβέρνηση τα ρίχνει στην αριστερά ότι με τις απεργίες και τα συναφή, το τραβάει στα άκρα και να τα αποτελέσματα, η αριστερά τα ρίχνει στην κυβέρνηση και τους εφοπλιστές ότι χρησιμοποιούν την χρυσή αυγή για την βρωμοδουλειά τους, και οι δυό τους τα ρίχνουν στην αστυνομία που τα΄χει τόσα χρόνια πλακάκια με τους χρυσαυγίτες. Η αστυνομία πήγε να τα ρίξει στα γηπεδικά, μα δε της βγήκε, οπότε τώρα πρέπει να βιαστεί να συλλάβει και κάνα φασίστα για τα μάτια του κόσμου, ενώ οι φασίστες από μεριάς τους αδειάζουν ο ένας τον άλλο μπας και τη βγάλουν καθαρή. Η κοινωνία με τη σειρά της, τα ρίχνει στους τετρακόσιους κάτι χιλιάδες ψηφοφόρους της χρυσής αυγής, λες και με παρθενογέννηση ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί μέσα στην προαναφερθείσα κοινωνία που κάτα τ'άλλα είναι αθώα και ξεχειλίζει από δημοκρατικά και αντιρατσιστικά αισθήματα, ενώ οι ψηφοφόροι της το παίζουν ξαφνικά χαζοί και παραπλανημένοι και καλά παιδιά κάτα βάθος, που κάτι η κρίση, κάτι η ανεργία, κάτι τα δύσκολα παιδικά χρόνια, σαν να λέμε δεν είχαν πάρει χαμπάρι μέχρι προχθές ποιόν ψηφίζουν και ποιόν οπλίζουν.

~

Μέσα στις επόμενες μέρες, αναμένουμε την γραμμή του Κκε, που με κάποιο υπερρεαλιστικό άλμα λογικής θα κατηγορεί για μια ακόμη φορά τον Σύριζα, το κύρυγμα του πάτερ Σάββα για το πως το Furby, αυτός ο χνουδωτός διάολος, δαιμονίζει τα παιδάκια και γίνονται χρυσαυγιτάκια, και την τοποθέτηση του Βασίλη Λεβέντη επί του θέματος.

~

Και κάτι μου λέει πως αργά ή γρήγορα, θα τα ρίξουμε όλοι μαζί στο ποτάμι να τα πάρει μακριά και να ξεχαστούνε, μιας και που καμία κοινωνία δεν γουστάρει να ξυπνάει κάθε πρωί και να της θυμίζουν πως έχει τα χέρια της βαμμένα με αίμα. Γιατί όλοι μας κουβαλάμε ένα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, μερίδιο ευθύνης σ' αυτή την ιστορία – όσο απεγνωσμένα κι αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε την ουρά μας απ' έξω.

 

~

 

Φταις κι εσύ, λοιπόν, πολιτικέ, δήμαρχε, υπουργέ, αστυνομικέ διευθυντή, δημοσιογράφε, τηλεπαρουσιαστή, κάθε απόχρωσης και ιδεολογίας, που συνεχίζεις να αναπαράγεις το παραμυθάκι περί θεωρίας των άκρων, πολέμου συμμοριών και ανεξέλεγκτης βίας που πρέπει όλοι μαζί, σαν καλή και δημοκρατική παρέα που είμαστε, να την καταδικάσουμε, απ' όπου κι αν προέρχεται, βάζοντας έτσι στο ίδιο τσουβάλι ότι σου βρωμάει, ότι προκαλεί ρωγμές στην βιτρίνα της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας που κατασκευάζεις με τόση επιμονή, είτε είναι τα νεοναζιστικά σκυλάκια που ξεφεύγουν αραιά και που απ' την επίβλεψη σου και παρεκτρέπονται, είτε είναι ο κόσμος που αγωνίζεται για τη ζωή και την ελευθερία.

~

Φταις κι εσύ, ντόπιο αφεντικό, μικρό ή μεγάλο, που εδώ και μια εικοσαετία πατάς επί πτωμάτων, εκμεταλλευόμενος με παροιμιώδη ασυδοσία και σκληρότητα τους μετανάστες, στα εργοτάξια, στα χωράφια, στα μπουρδέλα, στις οικοδομές, στο δρόμο, με τραμπουκισμούς και απειλές, χέρι χέρι με τη μαφία, χέρι χέρι με την αστυνομία, και τώρα που δεν σου είναι πλέον χρήσιμοι θέλεις κάποιον να βάλει ένα χεράκι, κάποιον να “ξεβρωμίσει τον τόπο” για πάρτη σου, και κάποιον να τρομοκρατήσει και λίγο τους ντόπιους εργάτες μη τολμήσουν να διεκδικήσουν ένα κομμάτι απ' τα αυτονόητα.

~

Φταις κι εσύ, μικρόψυχε και κοντόφθαλμε έλληνα, πατριώτη, ψηφοφόρε, που πλανεύτηκες απ' την υπόσχεση ενός φευγαλέου αμερικάνικου ονείρου, που έκανες τα στραβά μάτια σε όσα συνέβαιναν έξω απ' την πόρτα σου ελπίζοντας πως δεν θα πλησιάσουν ποτέ το σαλόνι σου και την πλάσμα τιβί σου, πως δεν θα σε αγγίξουν ποτέ όλα αυτά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το trafficking, τα πογκρόμ, τα τάγματα εφόδου, οι απελάσεις, τα ναρκοπέδια, τα ρατσιστικά ανέκδοτα, τα υποτιμητικά βλέμματα στο μετρό, ο θάνατος.

~

Φταις κι εσύ, εργαζόμενε, άνεργε, απολυμένε, επισφαλή, αναλώσιμε, εσύ που σαν η Κρίση σου χτυπήσει την πόρτα και συνειδητοποιήσεις ξαφνικά πως δεν τον βγάζεις το μήνα, αντί να βρεις το θάρρος και την συνείδηση να σηκώσεις επιτέλους κεφάλι και να σταθείς συλλογικά και αποφασισμένα απέναντι στους εργοδότες σου, βρίσκεις και πάλι το εύκολο θύμα να ξεσπάσεις την οργή σου: τους μετανάστες που σου τρώνε τις δουλειές, τις ίδιες δουλειές που μοναχός σου απαξίωσες για να παίξεις λίγο κι εσύ στο πανηγυράκι των βυσμάτων, των δανείων, του χρηματηστηρίου και των αντιπαροχών.

~

Φταις κι εσύ, πασιφιστή και νομοταγή αντιφασίστα, που ενώ αντίκρυζες καθημερινά τον πόλεμο που μαίνεται γύρω σου, συνέχισες να ελπίζεις στις καταγγελίες, στις ειρηνικές διαδηλώσεις, στις σιωπηλές διαμαρτυρίες με αναμμένα κεράκια, στον τηλεοπτικό χρόνο, στην θεσμική απονομιμοποίηση του φασισμού, στα ψηφίσματα των φοιτητικών συλλόγων, στη συλλογή υπογραφών, στις λυκοφιλίες με τον κάθε πεταμένο δεξιό για την δημιουργία πρόσκαιρων αντιφασιστικών μετώπων, συνέχισες να αναμένεις μια ζωή τις δικαστικές αποφάσεις, τις τοποθετήσεις των βουλευτών σου, την τετραετία που θα βγεις κυβέρνηση, το λαικό και μαζικό και οργισμένο κίνημα που θα ξεπηδήσει κάποτε και θα σαρώσει κάποτε τα πάντα στο πέρασμα του, κάποτε.

~

Φταις κι εσύ, αγωνιστή των πλατειών, που μούτζωσες και αγανάκτησες μπροστά στη βουλή με φόντο τις γαλανόλευκες, όλοι οι έλληνες ενωμένοι, αριστεροί και δεξιοί, αφεντικά και εργαζόμενοι, η Σάρα και η Μάρα και το κακό συναπάντημα, στραμμένοι πάντα απέναντι σε κοινούς εχθρούς, τη Μέρκελ, τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους, την παγκοσμιοποίηση, την Ε.Ε., το ευρώ, πάντα κάτι εκτός συνόρων, πάντα κάτι εξαιρετικά βολικά μακρινό.

~

Φταις κι εσύ, δημοκράτη, ηθικέ, μόνιμα διαλλακτικέ, τίμιε και φιλήσυχε πολίτη, που μετά απ' όλα αυτά εναποθέτεις ακόμη τις ελπίδεις σου στην δημοκρατία και την δικαιοσύνη, που επέτρεψες στη ρητορική του μίσους να εισβάλλει ανεμπόδιστη στην καθημερινότητα σου για να μην διαταραχθεί η πολυφωνία και η ελευθερία της άποψης, που επέτρεψες στα τάγματα εφόδου να ξεχυθούν ανεμπόδιστα στους δρόμους σου εφόσον τα στήριζαν τόσοι ψηφοφόροι, που νομίζεις πως με λίγη κουβεντούλα και λίγη καλή θέληση και μια γεμάτη κάλπη όλα λύνονται, και πως στην τελική για τους κακούς υπάρχει η αστυνομία και η φυλακή.

~

Φταις κι εσύ, ελληνοκανονικέ τυπικέ οικογενειάρχη, που γαλούχησες τα τέκνα σου με το τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια, με πειθαρχία, υπακοή, σεβασμό στην εξουσία, κάθε πρωί τον εθνικό ύμνο και κάθε Κυριακή εκκλησία, να τα καμάρωνες στις παρελάσεις και να μην αμελήσεις ποτέ να σημαιοστολίζεις το μπαλκόνι σου σε κάθε εθνική επέτειο και το σπιτικό σου σε κάθε θρησκευτική εορτή.

~

Φταις κι εσύ, γαμιά της γειτονιάς και της διπλανής πόρτας, φορτωμένε αναβολικά και τεστοστερόνη, που πιστεύεις ότι ο στρατός σε κάνει άντρα, το να τσαμπουκαλεύεσαι στους αδύναμους σε κάνει άντρα, το να βιάζεις επί πληρωμή Ρωσίδες σε κάνει άντρα, το να υποτιμάς τους ομοφυλόφιλους, τους ξένους και κάθε τι διαφορετικό, σε κάνει άντρα.

~

Φταις κι εσύ, ανιστόρητε ιστορικέ, πατριδολάγνε, εθνικιστή τηλεπλασιέ, που έμπλεξες τον Σωκράτη με την ορθοδοξία, τον Μεγαλέξανδρο με την άμεση δημοκρατία, την Αθήνα με την Κωνσταντινούπολη (που πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δική σου θα΄ναι), και την μεγάλη ελλάδα με τα μπούτια σου, γιατί ξέρεις κατά βάθος πως λαός χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον, δεν μπορεί παρά να επιβιώνει και να αυνανίζεται με τα αποφάγια ενός πλαστού ένδοξου παρελθόντος.

~

Φταις κι εσύ, ουδέτερε και απαθή, που τόσα χρόνια οπλίζεις με την σιωπή σου τον εκφασισμό της ίδιας σου της κοινωνίας, που απαρνήθηκες την πολιτική γιατί νόμιζεις πως πολιτική είναι τα κόμματα, τα ψηφοδέλτια και τα μεγάλα λόγια, η βουλή και τα τηλεπαράθυρα, τα σύμβολα και οι σημαιούλες, κάτι μακρινό και ξένο για να το αφήνεις στα χέρια των ειδικών και να κοιμάσαι ήσυχος, και φρόντισες να παραβλέψεις πως πολιτική είναι και να δρας, να παίρνεις τα πράγματα στα χέρια σου, να σκέφτεσαι, να οργανώνεσαι, να συμμετέχεις, να βρίσκεσαι με τους γύρω σου και να παλεύετε από κοινού για τα προβλήματα σας.

~

Φταις κι εσύ, εναλλακτικέ καλλιτέχνη, διαδικτυακέ ακτιβιστή, blogger, διανοούμενε, πνευματικέ άνθρωπε, που επέλεξες να θρονιάσεις μακριά απ' την κοινωνία και τα κοινότυπα προβλήματα της, να αναπαράγεσαι και αυτοαναπαράγεσαι ατέρμονα επί ματαίω, εκτοξεύοντας από απόσταση ασφαλείας τις προσωπικές αποψάρες σου, τις δημιουργικές σου ανησυχίες, τη διαφορετικότητα σου απ' τους κοινούς θνητούς, τις σημειολογικές σου αναζητήσεις, και περίμενες να πεθάνει ένας άνθρωπος, όχι αναρχικός ή κομμουνιστής, μήτε μετανάστης, μα κάποιος που θα μπορούσε να είσαι εσύ, για να προσγειωθείς επίπονα απ΄το νεφέλωμα της προσωρινής σου θέωσης και να αναγκαστείς επιτέλους να πάρεις θέση.

~

Φταίω κι εγώ, στην τελική, που κάθομαι και γράφω όλα τούτα, αντί να βγώ στον δρόμο και να συναντηθώ επιτέλους με όσους και όσες συνειδητοποιούμε και σηκώνουμε το ίδιο βάρος, το ίδιο μερίδιο ευθύνης, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι διάολο θα κάνουμε από δω και πέρα…

 

 

Η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία  / και άλλα παιχνίδια με τις λέξεις

 

Αγαπητέ μου, κύριε δημοσιογράφε

 

   Ξέρω πως οι γραμμές αυτές, σε βρίσκουν σε μια στιγμή θλίψης μα και γιορτής.

   Θλίψης, γιατί ομολογουμένως, δεν μπορώ μήτε να φανταστώ την αίσθηση που αφήνει το να ξυπνάς ένα πρωινό και να σου ανακοινώνουν, με την θρασύτερη φυσικότητα του κόσμου, πως έχεις χάσει τη δουλειά σου. Πως κάποιοι κύριοι θεωρούν ότι τα δέκα, δεκαπέντε χρόνια που μπαινοβγαίνεις στο στούντιο κρίνονται ως αδιάφορα, αμελητέα, πως πρέπει να ξανακάνεις το βιογραφικό σου σαν καλό παιδί και να παρακαλάς να σε προσλάβουν στο επόμενο τους project, που θα είναι πιο αδιάφθορο, δίκαιο, οικονομικό και γαμάτο, λιγότερο εξαρτημένο απ' την εκάστοτε κυβέρνηση και θα έχει ένα όνομα που θυμίζει γιαουρτάκι διαίτης. Και πως θα πρέπει να καθήσεις στ' αυγά σου και να τα δεχτείς αδιαμαρτύρητα όλα τούτα, γιατί με τις επιστρατεύσεις, τις μυνήσεις, τα ΜΑΤ, την ανεργία που καλπάζει και όλα αυτά τα ωραία, δεν σε παίρνει και πολύ να κάνεις τσαμπουκάδες…

   Θλίψης, ναι, μα και γιορτής παράλληλα. Γιατί είναι γιορτή η κάθε στιγμή που οι άνθρωποι στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, που τα κεφάλια και οι γροθιές υψώνονται, που ξεπερνάμε τους φόβους και την αδράνεια, που συναντιόμαστε στους δρόμους και στις συνελεύσεις, που πληθαίνουμε κάτω απ' τη βροχή, που μοιραζόμαστε αγώνες και επιθυμίες, αρνήσεις, λέξεις και εικόνες.

   Αυτή την εξαιρετική στιγμή λοιπόν, λυπάμαι, προκαταβολικά, που θα την αμαυρώσω με τον κυνισμό μου. Μα μερικά πράγματα, πρέπει να ειπώνονται στην ώρα τους – ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά.

   Μου ζητάς, λοιπόν, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, την αλληλεγγύη μου. Εμένα, και ολάκερης της κοινωνίας.

   Εσύ, που, μη γελιόμαστε, ήξερες τόσα χρόνια τι παίζει.

   Ήξερες για τους αγώνες, τις απολύσεις, τους άνεργους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, για όλα αυτά που ξαφνικά έγιναν και δική σου καθημερινότητα. Ήξερες για τους καθηγητές και τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, ήξερες για την Ιερισσό και τη Μανωλάδα, ήξερες για τα κέντρα κράτησης, τις οροθετικές και τις εκκενώσεις των καταλήψεων. Ήξερες για τους παχουλούς μισθούς, την λογοκρισία, τα χρήματα που πηγαινοερχόντουσαν κάτω απ' τα τραπέζια – ίσως μάλιστα να συμμετείχες κι εσύ σε μερικά απ' αυτά. Ίσως πάλι και όχι. Ήξερες για την Κρίση και ήξερες πως τα αφεντικά μας θα πατήσουν επί πτωμάτων προκειμένου να την βγάλουν καθαρή. Ήξερες, μα δεν μοιραζόσουν.

   Έβλεπες, μα δεν έδειχνες.

   Και δεν έμεινες απλά σιωπηλός. Επέβαλλες τη σιωπή, μια σιωπή εκκωφαντική.

   Και τώρα, ξαφνικά, όλοι αυτοί οι κουστουμαρισμένοι που έβγαζες στο πλατό και τα τηλεπαράθυρα, δεν σε έχουν πια ανάγκη. Και άπο εργοδότες, έγιναν εχθροί (ταξική συνείδηση το λένε αυτό – κάλλιο αργά παρά ποτέ). Και η “αστυνομία που κάνει τη δουλειά της” έγινε “οι μπάτσοι που θα μας την πέσουν τα ξημερώματα”. Και “κέντρο ανομίας” έγινε το στούντιο σου. Και όλοι αυτοί που μέχρι πρότινος φώναζαν “αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι”, όλοι αυτοί που ως σήμερα περιφρονούσες και λοιδωρούσες, τώρα δα, στη στιγμή της μεγάλης σου ανάγκης, ήρθαν και στάθηκαν δίπλα σου. Που, ναι, είναι κάτι όμορφο. Και ελπιδοφόρο.

   Γιατί δείχνει, πως κάποιοι (όχι όλοι, ίσως, μα σίγουρα περισσότεροι απ' ότι χθες), δεν έχουν καταβροχθίσει αμασητί το δόγμα του “διαιρεί και βασίλευε” και πως συνειδητοποιούν πως η ελευθερία και η ευτυχία του καθενός μας, δεν “σταματάει εκεί που αρχίζει του διπλανού”, μα εξαρτάται από την ελευθερία και την ευτυχία του διπλανού. Πως έχουν, υποσυνείδητα έστω, την εικόνα ενός κόσμου στον οποίο όσοι τώρα παίζουν με τις ζωές μας, δεν έχουν θέση. Περισσεύουν. Αυτοί, και οι αποφάσεις τους, οι νόμοι τους, τα φράγκα τους, τα σκυλιά τους, τα ψέμματα τους. 

   Σαν να λέμε, καλή φάση. Κι εγώ μέσα, πάμε.

   Άλλα με στόχο τι, αγαπητέ μου δημοσιογράφε?

   Για αρχή, να ξαναβρεις τη δουλειά σου. Πράγμα που προφανώς, είναι αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο. Γιατί κάτω απ' όλες τις γαρνιτούρες και τους πολιτικαντισμούς, ο αγώνας σου είναι κάτα βάση ένας αγώνας εργατικός. Ένας αγώνας ταξικός.

   Και πέρα απ' αυτό? Άντε, πες επαναπροσλαμβάνεστε όλοι σας, ανοίγει ξανά η ΕΡΤ και η κυβέρνηση τρέχει να μαζεύει τα σπασμένα. Αυτό ήταν όλο? Τόσος ντόρος για να επιστρέψουμε στα ίδια?

   Εδώ είναι που μου λες, “μα η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία”. Αν είσαι και λίγο πιο ειλικρινής, θα μου πεις “η ΕΡΤ να ανήκει στην κοινωνία”. Αν πάλι είσαι αισιόδοξος, “η ΕΡΤ θα ανήκει στην κοινωνία”. Και πάει λέγοντας…

   Και εδώ, είναι που το παιχνίδι με τις λέξεις αρχίζει λίγο να βρωμάει. Γιατί η “κοινωνία”, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, είναι ένα κατασκεύασμα γενικό και αόριστο, που μπορεί να συμπεριλαμβάνει κάθε καρυδιάς καρύδι. Κοινωνία είναι αυτό που μετράνε οι δημοσκοπήσεις και καλωπίζουν τα κανάλια, κοινωνία είναι και αυτοί που σήμερα πλημμυρίζουν τους δρόμους έξω απ' το στούντιο. Κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΝΔ, κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, κοινωνία είναι και όσοι είπαν “απαγαμηθείτε όλοι σας” και δεν ψηφίζουν τίποτα. Κοινωνία είναι αυτός που άπλωσε χθες την ομπρέλα του για να σε προστατεύσει απ' τη βροχή, κοινωνία είναι και αυτός που τα παρακολουθεί όλα αυτά άπο μια παραλία. Κοινωνία είναι οι χρυσαυγίτες και το καθαρόαιμο φυλετικό τους όραμα, κοινωνία είναι και όσοι μετανάστες δεν ξέρουν γρι ελληνικά και δεν καταλαβαίνουν τι τους αραδιάζεις τόσο καιρό απ' την οθόνη. Στην τελική, την κοινωνική ειρήνη και την θέληση της κοινωνίας θα επικαλεστεί το κάθε καθίκι για να μας γυρίσει σπίτια μας, τον λαό και την κοινωνία θα επικαλεστείς κι εσύ για να μας ξεκουνήσεις σήμερα από εκεί. Πως θα κρίνουμε ποιά είναι πιο κοινωνία απ' την άλλη? Μήπως να τις μετρήσουμε, να δούμε ποιός την έχει μεγαλύτερη?

   Κοινωνία είναι αυτός που σε στηρίζει, κοινωνία είναι κι αυτός που σε χλευάζει.

   Γι' αυτό σου λέω, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, μη μου μιλάς για κοινωνίες. Μήτε για την πολυδιαφημισμένη “δημοκρατία” και “πολυφωνία” και “ελευθερία του λόγου”. Γιατί όλοι αυτοί, οι κυβερνώντες, τα αφεντικά, τα ένοπλα τσιράκια και οι απαθείς, που τώρα τριγυρίζουν το πτώμα της ΕΡΤ σαν τις ύαινες, αύριο μεθαύριο θα ξανάρθουν σε σένα να παρακαλέσουν για μια θέση στο πάνελ ή για ένα τρίλεπτο διαφήμισης, απ' αυτές με τις ευτυχισμένες οικογένειες και την ψευδαίσθηση αφθονίας.

   Πέτα τους στα σκουπίδια, αγαπητέ μου δημοσιογράφε. Αυτούς, και ότι πάει να μας αποκοιμήσει ξανά, ότι προσβάλει την αισθητική και την συνείδηση μας: τις φανταχτερές τους διαφημίσεις, τον τελικό της eurovision, την υψηλή τους κουλτούρα, τους εκπροσώπους τους να σαλιαρίζουν στα τηλεπαράθυρα, τις προκάτ ειδήσεις, την ανύψωση του εθνικού φρονήματος, την αηδία της σόουμπιζ, τα λαμόγια και τους μεγαλοδημοσιογράφους ανάμεσα σου, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, το ψέμμα.

   Στα σκουπίδια, όλοι.

   Και ας προσπαθήσεις να δημιουργήσεις εκ νέου, κάτι που να είναι ανοιχτό. Όχι στην “κοινωνία”,  μα στους αγώνες. Κάτι που να ανήκει σε όσους είναι τώρα μαζί σου και σε όσους θα έρθουν να σταθούν αργότερα. Σε όσους πολεμάνε για την αξιοπρέπεια και σε όσους πολεμάνε για την ομορφιά. Σε όσους προσφέρουν αλληλεγγύη και σε όσους την έχουν ανάγκη. Σε όσους καταστρέφουν αυτό τον σάπιο κόσμο και σε όσους οικοδομούν τον επόμενο. Στους εργαζόμενους και τους άνεργους, τους επισφαλείς και τους επιστρατευμένους, τους εξεγερμένους στην Τουρκία, την Αίγυπτο, την Συρία, την Αγγλία, τη Σουηδία, τους έγκλειστους στις φυλακές και τους έγκλειστους στα ψυχιατρεία, τους απεργούς και τους μετανάστες, τους αποκλεισμένους και τους καταπιεσμένους, τους καταληψίες φοιτητές, τους ανυπάκουους μαθητές. Σε εμένα που γράφω αυτές τις γραμμές, σε εσένα που τις δέχεσαι.

   Και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα συνδεθεί – και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα έχει νόημα.

 

…μέχρι τη μαγική εκείνη ημέρα, που οι τηλεοράσεις θα αποτελούν πια ένα παρελθόν

και υλικό για οδοφράγματα

και για να μάθω τα νέα σου, θα έρχομαι να σε συναντήσω στην πλατεία

κάτω απ' τον πλάτανο.

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=ENH_88evk64&feature=topics[/youtube]

Προσέξτε λίγο πως έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σε μόλις ένα μήνα:

Οι “αντιεξουσιαστές” έγιναν αυτομάτως “φοιτητές“.

Η “εκδήλωση αντιεξουσιαστών” έγινε “μια εκδήλωση (άγνωστης διοργάνωσης) με ομιλητές Τσιγαρίδα, Μαζιώτη, Ρούππα σχετικά με το ένοπλο αντάρτικο στην Ευρώπη!!”

Τα “30 άτομα με κράνη και ρόπαλα” τα τοποθετεί και η αστυνομία στον χώρο της Χρυσής Αυγής.

Οι “καταδιώξεις μεταναστών ή/και αντιεξουσιαστών” έγιναν “καταδιώξεις πολιτών“.

Οι τρεις τραυματισμένοι μικροπωλητές μετανάστες έγιναν ξαφνικά “έλληνες ομογενείς από τη ρωσία!!”

Και όλα αυτά στο κεντρικό δελτίο του ΑΝΤ1… Τα συμπεράσματα δικά μας.