από το “Επιεικώς Φλέγον”, τεύχος 2
Αποχαιρετιστήριο
Έμαθα να εμπιστεύομαι τις λέξεις
– ε, λέξεις…
αυτά τα μικρά, μαύρα σημεία που τοποθετούνται με προσοχή το ένα δίπλα στο άλλο
και δημιουργούν νοήματα –
μικρά νοήματα
όπως “θέλεις ένα τοστ?”
μεγάλα νοήματα
όπως “θα σε αγαπώ για πάντα”
χαρωπά νοήματα
όπως “ας κάνουμε σήμερα μαζί τούτο κι εκείνο”
θλιμμένα νοήματα
όπως “μη φύγεις” ή “συγγνώμη”
μια ζωή χωμένος ανάμεσα σε σελίδες
γεμάτες λέξεις γεμάτες (!)
έμαθα να επικοινωνώ, να διαχειρίζομαι, να παίζω, να δημιουργώ, να καταστρέφω,
να θρυμματίζω, να ψιθυρίζω, να μεταστρέφω, να κρύβω και να φανερώνω
εμπιστευόμουν πλήρως όλες αυτές τις μικρές διαολεμένες
ένιωθα δυνατός και πλούσιος και σίγουρος
– τόσο σίγουρος –
η ζωή είναι πιο απλή όταν μετατουσιώνεται σε λέξεις
η ουτοπία είναι πιο απλή όταν μεταφράζεται σε θεωρία
ο έρωτας είναι πιο απλός όταν πληκτρολογείται σε sms
η επίθεση είναι πιο απλή όταν διακοσμεί μια αφίσα
το όνειρο είναι πιο απλό όταν γεννάει ένα παραμύθι
μα ήρθε εκείνη η στιγμή που οι λέξεις δεν ήταν πια αρκετές
η στιγμή που ένιωθα
να βγαίνουν από μέσα μου
σάπιες και επαναλαμβανόμενες
τις είχα ήδη χρησιμοποιήσει όλες
τις σπατάλησα
τις πιο μεγάλες και πιο σημαντικές
για ζητήματα μικρά και ασήμαντα
τις πιο σπάνιες
για καθημερινές διαδικασίες
τις πιο τραγικές
για να κάνω τη ρουτίνα μου ευχάριστη
τις πιο θαυμαστές, τις πιο καλοδουλεμένες,
τις πιο εξαιρετικές, τις πιο ευανάγνωστες
για να περιγράψω τον μεσημεριανό ύπνο, το πρώτο τσιγάρο της ημέρας,
εκείνο το γελοίο τραγούδι, κάθε τυχαία αγκαλιά
και τώρα που τις χρειάζομαι
πιο πολύ από ποτέ γαμώτο
– μάταια ψάχνω στο Αντιλεξικόν, Αθήναι 1988 –
δεν μου έχει απομείνει ούτε μια, ούτε η μικρότερη
για να εκφράσω την αδυναμία μου
για να δώσω σ’ αυτό που σφαδάζει μέσα μου
μορφή και σχήμα
μυρωδιά και χρώμα
…λίγο πριν το τέλος λοιπόν
κατεφεύγω ξανά σ’ αυτές
για κάτι απλό
αποχαιρετιστήριο
μέτρα τις λέξεις σ’ αυτή τη σελίδα
είναι οι τελευταίες
που έχω να προσφέρω
πριν βυθιστώ στη σιωπή.