Είναι Δεκέμβρης πια
αλλά δεν θα ανάψω το κλιματιστικό
ούτε θα αυξήσω τον σωρό από στρώματα που με σκεπάζει
την νεκρική μου ακαμψία
κυκλοφορώ αυτοκαταστροφικά γυμνός
ανούσια
πέρα δώθε
πέρα δώθε
από δωμάτιο σε δωμάτιο
περιμένω το σώμα σου να με ζεστάνει
το στόμα σου
τι νόημα έχει άλλωστε
ένα ζεστό δωμάτιο
όταν μέσα μου είμαι τόσο παγωμένος
που κάθε προσπάθεια να το περιγράψω
θα άγγιζε την κοινοτοπία?
Τίποτα λιγότερο από τα πάντα
όπως λέει και το σύνθημα.
[scribd id=66939927 key=key-12tsmvwezrsdxgaco8mi mode=slideshow]
Το παραπάνω παραμύθι, γράφτηκε, εικονογραφήθηκε
-και σχεδόν βιώθηκε-
την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2007
μεταμεσονύκτιες ώρες
ύπο την επήρρεια αλκοόλ.
Εκδόθηκε σε ένα και μοναδικό αντίτυπο σε μορφή βιβλίου, σαν δώρο.
Φωτοτυπήθηκε αρκετές φορές ακόμα, τριγυρίζοντας χέρι με χέρι
μεταξύ φίλων και γνωστών.
Αν και ελάχιστα πολιτικό, θεωρώ ακόμα και τώρα -4 χρόνια μετά-
πως αποτελεί ένα γαμημένα σημαντικό σημείο
ανάμεσα στον σωρό των μισοτελειωμένων διηγήσεων μου.
Σκέφτηκα αρκετές φορές να το διορθώσω
μα συνειδητοποιώ, πως με όλα τα λάθη και τις ελλείψεις του
κουβαλάει, ως έχει, στιγμές των τότε βιωμάτων μου
και μια εικόνα μιας εποχής πιο αφελής και αθώας.
Καλή σας νύχτα.
Το φεγγάρι μ’ αρέσει
όχι ολόγιομο
ούτε σαν το χαμόγελο
του ψυχεδελικού γάτου
μήτε νυχάκι
μ’ αρέσει όταν είναι κομμένο στην μέση
γιατί μου θυμίζει
την φέτα λεμόνι
που επιπλέει στο τζιν μου
ανάμεσα στα παγάκια.
από το “Επιεικώς Φλέγον”, τεύχος 2
Έμαθα να εμπιστεύομαι τις λέξεις
– ε, λέξεις…
αυτά τα μικρά, μαύρα σημεία που τοποθετούνται με προσοχή το ένα δίπλα στο άλλο
και δημιουργούν νοήματα –
μικρά νοήματα
όπως “θέλεις ένα τοστ?”
μεγάλα νοήματα
όπως “θα σε αγαπώ για πάντα”
χαρωπά νοήματα
όπως “ας κάνουμε σήμερα μαζί τούτο κι εκείνο”
θλιμμένα νοήματα
όπως “μη φύγεις” ή “συγγνώμη”
μια ζωή χωμένος ανάμεσα σε σελίδες
γεμάτες λέξεις γεμάτες (!)
έμαθα να επικοινωνώ, να διαχειρίζομαι, να παίζω, να δημιουργώ, να καταστρέφω,
να θρυμματίζω, να ψιθυρίζω, να μεταστρέφω, να κρύβω και να φανερώνω
εμπιστευόμουν πλήρως όλες αυτές τις μικρές διαολεμένες
ένιωθα δυνατός και πλούσιος και σίγουρος
– τόσο σίγουρος –
η ζωή είναι πιο απλή όταν μετατουσιώνεται σε λέξεις
η ουτοπία είναι πιο απλή όταν μεταφράζεται σε θεωρία
ο έρωτας είναι πιο απλός όταν πληκτρολογείται σε sms
η επίθεση είναι πιο απλή όταν διακοσμεί μια αφίσα
το όνειρο είναι πιο απλό όταν γεννάει ένα παραμύθι
μα ήρθε εκείνη η στιγμή που οι λέξεις δεν ήταν πια αρκετές
η στιγμή που ένιωθα
να βγαίνουν από μέσα μου
σάπιες και επαναλαμβανόμενες
τις είχα ήδη χρησιμοποιήσει όλες
τις σπατάλησα
τις πιο μεγάλες και πιο σημαντικές
για ζητήματα μικρά και ασήμαντα
τις πιο σπάνιες
για καθημερινές διαδικασίες
τις πιο τραγικές
για να κάνω τη ρουτίνα μου ευχάριστη
τις πιο θαυμαστές, τις πιο καλοδουλεμένες,
τις πιο εξαιρετικές, τις πιο ευανάγνωστες
για να περιγράψω τον μεσημεριανό ύπνο, το πρώτο τσιγάρο της ημέρας,
εκείνο το γελοίο τραγούδι, κάθε τυχαία αγκαλιά
και τώρα που τις χρειάζομαι
πιο πολύ από ποτέ γαμώτο
– μάταια ψάχνω στο Αντιλεξικόν, Αθήναι 1988 –
δεν μου έχει απομείνει ούτε μια, ούτε η μικρότερη
για να εκφράσω την αδυναμία μου
για να δώσω σ’ αυτό που σφαδάζει μέσα μου
μορφή και σχήμα
μυρωδιά και χρώμα
…λίγο πριν το τέλος λοιπόν
κατεφεύγω ξανά σ’ αυτές
για κάτι απλό
αποχαιρετιστήριο
μέτρα τις λέξεις σ’ αυτή τη σελίδα
είναι οι τελευταίες
που έχω να προσφέρω
πριν βυθιστώ στη σιωπή.
…για το “Επιεικώς Φλέγον”, τεύχος 1
Όταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ανακάλυψαν πως ο έρωτας τους είχε χρησιμοποιηθεί σε βιβλία, ταινίες, t-shirt, κόμιξ, σοκολάτες, αρκουδάκια, κούκλες, ποιήματα, μουσική, πίνακες ζωγραφικής, διαφημίσεις στην τηλεόραση, ταμπέλες στον δρόμο, συλλεκτικές κούπες, σελίδες στο internet,πολύχρωμα χαπάκια,
αποφάσισαν να χωρίσουν.
Ο κόσμος στεναχωρήθηκε πολύ.
