Θα έρθει κάποτε η στιγμή

να διεκδικήσουμε

όλο το χρόνο του κόσμου

για να τον σπαταλήσουμε ευγενικά

κάνοντας όλα εκείνα τα μικρά τίποτα

που τόσο μας λείπουν.

Παραδέχομαι:
χρειάστηκαν πολλά χρόνια
(κι αρκετή προσπάθεια εκ μέρους σου)

ώστε η φρίκη
του να ξυπνάω στη μέση της νύχτας
και να συνειδητοποιώ
πως
κάποιος
ανασάνει
κάτω από το κρεβάτι μου

αντικατασταθεί

απ’ τη φρίκη
του να ξυπνάω στη μέση της νύχτας
και να συνειδητοποιώ
πως
δεν ανασάνει κανείς
στο κρεβάτι
δίπλα μου.

. .

κάθε φορά

κοντοστέκομαι:

μυρίζω τα αφρόλουτρα ένα ένα

και προσπαθώ να φανταστώ την μυρωδιά τους πάνω σου

καθώς σε γλείφω

. .

ένας μικρος οργασμός

κρυμμένος ανάμεσα στα ράφια του σούπερ μάρκετ

. .

κάπως ασφυκτικά / στα απομεινάρια μιας χαζοχαρούμενης, περαστικής άνοιξης / και τις βιαστικές εναλλαγές του καιρού / κάπως ασφυκτικά / στα σπίτια μας, με τους τοίχους γεμάτους καρτ ποστάλ από μέρη που έχουμε πλέον ξεχάσει / και το facebook, με τον τοίχο γεμάτο δημοσιεύσεις από ανθρώπους που δε γνωρίσαμε ποτέ / κάπως ασφυκτικά / μέσα στα ρούχα που δεν βλέπουμε την ώρα να πετάξουμε από πάνω μας / και μέσα στα χειμωνιάτικα σκεπάσματα που δεν βλέπουμε την ώρα να ξεφορτωθούμε / κάπως ασφυκτικά / ανάμεσα στην γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών / και μια πρωτομαγιά που πήρε παράταση / να έρθεις / να φορτώσουμε τους εαυτούς μας σε ένα τρένο / και την γκρίνια μας σε ένα άλλο / και να τα στείλουμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις /

να δουλεύω
και
να μην προλαβαίνω
να σ' αγγίξω

εδώ και καμιά ώρα
παλεύω να θυμηθώ
πως βρίσκουμε την υποτείνουσα

 

.

Που λες,

σήμερα βγήκα στην αγορά

και μου πήρα

ένα δεύτερο αναπτήρα

(πράσινο)

κι ένα καινούριο σημειωματάριο.

Έχει όμορφες, σκληρές σελίδες,

κάπως ωχρές.

 

Αποφάσισα

να καταγράψω

τα κενά που αφήνουμε

για να δω πως θα τα γεμίσω.

 

Σημειώνω:

Ένα. Χρόνος.

Πολύς κενός χρόνος.

 

Ξέρω πως θα τον γεμίσω-

θα βρω ένα σημειωματάριο

με σκληρές σελίδες (κάπως ωχρές)

και θα καταγράψω

τα κενά που αφήνουμε

για να δω πως θα τα γεμίσω.

 

Σημειώνω:

Ένα. Χρόνος.

Πολύς κενός χρόνος.

Ξέρω πως θα τον γεμίσω.

Με επαναλήψεις.

Δύο. Μέσα μας. Κενοί. Κούφιοι.

Γάμησε τα.

 

Τρία. Αριθμοί.

Χάνω το μέτρημα.

Κάπου χάθηκε το τέσσερα.

Έψαξα όλο το σπίτι.

Άνω κάτω το έκανα. Μάταια.

Βρήκα όμως ένα μπλουζάκι σου κάτω απ' τον καναπέ.

Εκείνο το γκρι, που έπαψες να φοράς.

 

Πέντε. Αυτολογοκρίνομαι.

Να το θέσουμε ως:

"μια απουσία κάτω απ' τα σκεπάσματα

/και κάθε ξύπνημα

να υστερεί ποιοτικά

του προηγουμένου".

Ανεκτό ακούγεται,

νομίζω πως θα το αφήσω έτσι.

 

Έξι. Λέξεις.

Είπαμε

πως οι λέξεις φαντάζουν άδειες

αλλά αυτή η σιωπή στο σαλόνι

δεν παλεύεται

όση μουσική κι αν βάλω.

 

Εφτά.

Λέω από μέσα μου:

Τουλάχιστον,

περισσεύει λίγος χώρος

στην τσέπη του μπουφάν μου

-εκεί που πριν είχα τα κλειδιά σου-

για να βάλω, ας πούμε,

ένα δεύτερο αναπτήρα.

Ποτέ δεν ξέρεις

που θα χρειαστεί

ένας δεύτερος αναπτήρας.

Και κλείνω το σημειωματάριο.

 

Και κάτι ακόμα:

φεύγοντας

ο καπνός απ' τα τσιγάρα σου

έχει αφήσει ένα παράξενο σύννεφο

κάνει κύκλους πάνω απ' το κεφάλι μου

και δεν μ'αφήνει να συγκεντρωθώ.

 

Κάνε κάτι.