Η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία  / και άλλα παιχνίδια με τις λέξεις

 

Αγαπητέ μου, κύριε δημοσιογράφε

 

   Ξέρω πως οι γραμμές αυτές, σε βρίσκουν σε μια στιγμή θλίψης μα και γιορτής.

   Θλίψης, γιατί ομολογουμένως, δεν μπορώ μήτε να φανταστώ την αίσθηση που αφήνει το να ξυπνάς ένα πρωινό και να σου ανακοινώνουν, με την θρασύτερη φυσικότητα του κόσμου, πως έχεις χάσει τη δουλειά σου. Πως κάποιοι κύριοι θεωρούν ότι τα δέκα, δεκαπέντε χρόνια που μπαινοβγαίνεις στο στούντιο κρίνονται ως αδιάφορα, αμελητέα, πως πρέπει να ξανακάνεις το βιογραφικό σου σαν καλό παιδί και να παρακαλάς να σε προσλάβουν στο επόμενο τους project, που θα είναι πιο αδιάφθορο, δίκαιο, οικονομικό και γαμάτο, λιγότερο εξαρτημένο απ' την εκάστοτε κυβέρνηση και θα έχει ένα όνομα που θυμίζει γιαουρτάκι διαίτης. Και πως θα πρέπει να καθήσεις στ' αυγά σου και να τα δεχτείς αδιαμαρτύρητα όλα τούτα, γιατί με τις επιστρατεύσεις, τις μυνήσεις, τα ΜΑΤ, την ανεργία που καλπάζει και όλα αυτά τα ωραία, δεν σε παίρνει και πολύ να κάνεις τσαμπουκάδες…

   Θλίψης, ναι, μα και γιορτής παράλληλα. Γιατί είναι γιορτή η κάθε στιγμή που οι άνθρωποι στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, που τα κεφάλια και οι γροθιές υψώνονται, που ξεπερνάμε τους φόβους και την αδράνεια, που συναντιόμαστε στους δρόμους και στις συνελεύσεις, που πληθαίνουμε κάτω απ' τη βροχή, που μοιραζόμαστε αγώνες και επιθυμίες, αρνήσεις, λέξεις και εικόνες.

   Αυτή την εξαιρετική στιγμή λοιπόν, λυπάμαι, προκαταβολικά, που θα την αμαυρώσω με τον κυνισμό μου. Μα μερικά πράγματα, πρέπει να ειπώνονται στην ώρα τους – ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά.

   Μου ζητάς, λοιπόν, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, την αλληλεγγύη μου. Εμένα, και ολάκερης της κοινωνίας.

   Εσύ, που, μη γελιόμαστε, ήξερες τόσα χρόνια τι παίζει.

   Ήξερες για τους αγώνες, τις απολύσεις, τους άνεργους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, για όλα αυτά που ξαφνικά έγιναν και δική σου καθημερινότητα. Ήξερες για τους καθηγητές και τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, ήξερες για την Ιερισσό και τη Μανωλάδα, ήξερες για τα κέντρα κράτησης, τις οροθετικές και τις εκκενώσεις των καταλήψεων. Ήξερες για τους παχουλούς μισθούς, την λογοκρισία, τα χρήματα που πηγαινοερχόντουσαν κάτω απ' τα τραπέζια – ίσως μάλιστα να συμμετείχες κι εσύ σε μερικά απ' αυτά. Ίσως πάλι και όχι. Ήξερες για την Κρίση και ήξερες πως τα αφεντικά μας θα πατήσουν επί πτωμάτων προκειμένου να την βγάλουν καθαρή. Ήξερες, μα δεν μοιραζόσουν.

   Έβλεπες, μα δεν έδειχνες.

   Και δεν έμεινες απλά σιωπηλός. Επέβαλλες τη σιωπή, μια σιωπή εκκωφαντική.

   Και τώρα, ξαφνικά, όλοι αυτοί οι κουστουμαρισμένοι που έβγαζες στο πλατό και τα τηλεπαράθυρα, δεν σε έχουν πια ανάγκη. Και άπο εργοδότες, έγιναν εχθροί (ταξική συνείδηση το λένε αυτό – κάλλιο αργά παρά ποτέ). Και η “αστυνομία που κάνει τη δουλειά της” έγινε “οι μπάτσοι που θα μας την πέσουν τα ξημερώματα”. Και “κέντρο ανομίας” έγινε το στούντιο σου. Και όλοι αυτοί που μέχρι πρότινος φώναζαν “αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι”, όλοι αυτοί που ως σήμερα περιφρονούσες και λοιδωρούσες, τώρα δα, στη στιγμή της μεγάλης σου ανάγκης, ήρθαν και στάθηκαν δίπλα σου. Που, ναι, είναι κάτι όμορφο. Και ελπιδοφόρο.

   Γιατί δείχνει, πως κάποιοι (όχι όλοι, ίσως, μα σίγουρα περισσότεροι απ' ότι χθες), δεν έχουν καταβροχθίσει αμασητί το δόγμα του “διαιρεί και βασίλευε” και πως συνειδητοποιούν πως η ελευθερία και η ευτυχία του καθενός μας, δεν “σταματάει εκεί που αρχίζει του διπλανού”, μα εξαρτάται από την ελευθερία και την ευτυχία του διπλανού. Πως έχουν, υποσυνείδητα έστω, την εικόνα ενός κόσμου στον οποίο όσοι τώρα παίζουν με τις ζωές μας, δεν έχουν θέση. Περισσεύουν. Αυτοί, και οι αποφάσεις τους, οι νόμοι τους, τα φράγκα τους, τα σκυλιά τους, τα ψέμματα τους. 

   Σαν να λέμε, καλή φάση. Κι εγώ μέσα, πάμε.

   Άλλα με στόχο τι, αγαπητέ μου δημοσιογράφε?

   Για αρχή, να ξαναβρεις τη δουλειά σου. Πράγμα που προφανώς, είναι αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο. Γιατί κάτω απ' όλες τις γαρνιτούρες και τους πολιτικαντισμούς, ο αγώνας σου είναι κάτα βάση ένας αγώνας εργατικός. Ένας αγώνας ταξικός.

   Και πέρα απ' αυτό? Άντε, πες επαναπροσλαμβάνεστε όλοι σας, ανοίγει ξανά η ΕΡΤ και η κυβέρνηση τρέχει να μαζεύει τα σπασμένα. Αυτό ήταν όλο? Τόσος ντόρος για να επιστρέψουμε στα ίδια?

   Εδώ είναι που μου λες, “μα η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία”. Αν είσαι και λίγο πιο ειλικρινής, θα μου πεις “η ΕΡΤ να ανήκει στην κοινωνία”. Αν πάλι είσαι αισιόδοξος, “η ΕΡΤ θα ανήκει στην κοινωνία”. Και πάει λέγοντας…

   Και εδώ, είναι που το παιχνίδι με τις λέξεις αρχίζει λίγο να βρωμάει. Γιατί η “κοινωνία”, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, είναι ένα κατασκεύασμα γενικό και αόριστο, που μπορεί να συμπεριλαμβάνει κάθε καρυδιάς καρύδι. Κοινωνία είναι αυτό που μετράνε οι δημοσκοπήσεις και καλωπίζουν τα κανάλια, κοινωνία είναι και αυτοί που σήμερα πλημμυρίζουν τους δρόμους έξω απ' το στούντιο. Κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΝΔ, κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, κοινωνία είναι και όσοι είπαν “απαγαμηθείτε όλοι σας” και δεν ψηφίζουν τίποτα. Κοινωνία είναι αυτός που άπλωσε χθες την ομπρέλα του για να σε προστατεύσει απ' τη βροχή, κοινωνία είναι και αυτός που τα παρακολουθεί όλα αυτά άπο μια παραλία. Κοινωνία είναι οι χρυσαυγίτες και το καθαρόαιμο φυλετικό τους όραμα, κοινωνία είναι και όσοι μετανάστες δεν ξέρουν γρι ελληνικά και δεν καταλαβαίνουν τι τους αραδιάζεις τόσο καιρό απ' την οθόνη. Στην τελική, την κοινωνική ειρήνη και την θέληση της κοινωνίας θα επικαλεστεί το κάθε καθίκι για να μας γυρίσει σπίτια μας, τον λαό και την κοινωνία θα επικαλεστείς κι εσύ για να μας ξεκουνήσεις σήμερα από εκεί. Πως θα κρίνουμε ποιά είναι πιο κοινωνία απ' την άλλη? Μήπως να τις μετρήσουμε, να δούμε ποιός την έχει μεγαλύτερη?

   Κοινωνία είναι αυτός που σε στηρίζει, κοινωνία είναι κι αυτός που σε χλευάζει.

   Γι' αυτό σου λέω, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, μη μου μιλάς για κοινωνίες. Μήτε για την πολυδιαφημισμένη “δημοκρατία” και “πολυφωνία” και “ελευθερία του λόγου”. Γιατί όλοι αυτοί, οι κυβερνώντες, τα αφεντικά, τα ένοπλα τσιράκια και οι απαθείς, που τώρα τριγυρίζουν το πτώμα της ΕΡΤ σαν τις ύαινες, αύριο μεθαύριο θα ξανάρθουν σε σένα να παρακαλέσουν για μια θέση στο πάνελ ή για ένα τρίλεπτο διαφήμισης, απ' αυτές με τις ευτυχισμένες οικογένειες και την ψευδαίσθηση αφθονίας.

   Πέτα τους στα σκουπίδια, αγαπητέ μου δημοσιογράφε. Αυτούς, και ότι πάει να μας αποκοιμήσει ξανά, ότι προσβάλει την αισθητική και την συνείδηση μας: τις φανταχτερές τους διαφημίσεις, τον τελικό της eurovision, την υψηλή τους κουλτούρα, τους εκπροσώπους τους να σαλιαρίζουν στα τηλεπαράθυρα, τις προκάτ ειδήσεις, την ανύψωση του εθνικού φρονήματος, την αηδία της σόουμπιζ, τα λαμόγια και τους μεγαλοδημοσιογράφους ανάμεσα σου, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, το ψέμμα.

   Στα σκουπίδια, όλοι.

   Και ας προσπαθήσεις να δημιουργήσεις εκ νέου, κάτι που να είναι ανοιχτό. Όχι στην “κοινωνία”,  μα στους αγώνες. Κάτι που να ανήκει σε όσους είναι τώρα μαζί σου και σε όσους θα έρθουν να σταθούν αργότερα. Σε όσους πολεμάνε για την αξιοπρέπεια και σε όσους πολεμάνε για την ομορφιά. Σε όσους προσφέρουν αλληλεγγύη και σε όσους την έχουν ανάγκη. Σε όσους καταστρέφουν αυτό τον σάπιο κόσμο και σε όσους οικοδομούν τον επόμενο. Στους εργαζόμενους και τους άνεργους, τους επισφαλείς και τους επιστρατευμένους, τους εξεγερμένους στην Τουρκία, την Αίγυπτο, την Συρία, την Αγγλία, τη Σουηδία, τους έγκλειστους στις φυλακές και τους έγκλειστους στα ψυχιατρεία, τους απεργούς και τους μετανάστες, τους αποκλεισμένους και τους καταπιεσμένους, τους καταληψίες φοιτητές, τους ανυπάκουους μαθητές. Σε εμένα που γράφω αυτές τις γραμμές, σε εσένα που τις δέχεσαι.

   Και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα συνδεθεί – και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα έχει νόημα.

 

…μέχρι τη μαγική εκείνη ημέρα, που οι τηλεοράσεις θα αποτελούν πια ένα παρελθόν

και υλικό για οδοφράγματα

και για να μάθω τα νέα σου, θα έρχομαι να σε συναντήσω στην πλατεία

κάτω απ' τον πλάτανο.

 

αναδημοσίευση από το blog της συλλογικότητας

 

Για τα γεγονότα δε θα μιλήσουμε: υπάρχουν καταγεγραμμένα σε άπειρα βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες, αναλύσεις και κριτικές, διάσπαρτες στο διαδίκτυο. Υπάρχουν και οι 500.000 πάνω κάτω, που τα έζησαν από πρώτο χέρι.

Άλλωστε, εμείς την ώρα εκείνη, τα παρακολουθούσαμε από τη μακρινή θεσσαλονίκη.

Επίσης, δε θα πάρουμε θέση για το μέγεθος της βίας που ασκήθηκε από μια μερίδα διαδηλωτών στις αλυσίδες των ΚΝΑΤ. Όπως πολύ καλά ξεκαθαρίζει το άρθρο της Κόντρα^[1], “Μπορεί κανείς να έχει οποιαδήποτε άποψη για την τακτική ορθότητα των επιλογών του συγκεκριμένου κομματιού των διαδηλωτών, να κρίνει έτσι ή αλλιώς τη σκοπιμότητα κάθε ενέργειας, όμως αυτό αφορά μια συζήτηση μέσα στο κίνημα και με όρους κινήματος”. Αυτή η συζήτηση λοιπόν, καλό θα ήταν να γίνει πρωτίστως στις συνελεύσεις μας, δίχως βιασύνη και συναισθηματική φόρτιση, με σωστή ενημέρωση και ψυχραιμία. Και ακολούθως, το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων να βγει στη δημόσια σφαίρα.

Και για να τελειώνουμε με τα της εισαγωγής, να πούμε ότι δε “ξαφνιαστήκαμε” ούτε “σοκαριστήκαμε” από την στάση του ΚΚΕ. Και φυσικά, δε θα τη χαρακτηρίσουμε “αισχρή” και “προδοσία” ή “σφάλμα” και “απαράδεκτη”. Αυτά τα όμορφα και συναισθηματικά τα αφήνουμε για τις καταγγελίες μεταξύ των παρατάξεων.

***

Το ΚΚΕ, έκανε χθες μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Και πρέπει να την κρίνουμε ως τέτοια, γιατί φανερώνει μια πολύ συγκεκριμένη, παραδοσιακή (σε μουσειακό βαθμό) και επικίνδυνη λογική με την οποία κινείται στην παρούσα συγκυρία. Και αυτήν ακριβώς τη λογική είναι που πρέπει να αναζητήσουμε, γιατί πολύ απλά θα την βρούμε ξανά μπροστά μας, είτε σε επίπεδο λόγου είτε σε επίπεδο δρόμου. Και στις δυο περιπτώσεις, θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.

Οι περισσότερες κραυγές ενάντια στη γελοιότητα της 20/10, με το απίστευτο αναλυτικό τους βάθος, μας εξηγούν πως “το ΚΚΕ συμμάχησε με την αστυνομία”.

Σώπα! Τρομερό!

…πρακτικά αυτό έγινε, όντως, αλλά να κάνουμε 2 παρατηρήσεις:

Πρώτον: η αστυνομία δεν είναι πολιτικός σχηματισμός, και δεν είναι αυτόνομη, να συμμαχεί δεξιά και αριστερά με τον οποιοδήποτε. Αν συμμάχησε με κάποιον το ΚΚΕ στην τελευταία απεργία, είναι ο εντολοδόχος της αστυνομίας, δηλαδή (μαντέψτε) η κυβέρνηση. Ή, για τους αντιεξουσιαστικότερους εξ ημών, το κράτος.

Δεύτερον και σημαντικότερον: ας πούμε ότι όντως η παραπάνω σκευωρία εξυφάνθη εν αγνοία μας και εν αγνοία της βάσης του κόμματος, σε ένα σκοτεινό υπόγειο κάτω από το φως μιας σκονισμένης λάμπας, μια βροχερή νύχτα του Οκτώβρη. Το μεγάλο ερώτημα είναι το γιατί. Τι διάολο έχει να κερδίσει το ΚΚΕ από μια τέτοια εξυπηρέτηση?

Υπάρχει μια θεωρία πως έτσι κερδίζει μια θεσούλα ακόμα στη συγκυβέρνηση (ή οικουμενική άραγε?) που διαφαίνεται κάπου στο βάθος. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για να θυμηθούμε και το “βρώμικο ’89”^[2]. Καθόλου απίθανο σενάριο, απλά μπαίνει ελαφρώς σ΄ αυτήν τη συνομωσιολογική οπτική – την οποία να ξεκαθαρίσουμε ότι απεχθανόμαστε βαθύτατα – που απλά ψάχνει το δάσος ενώ χρειάζεται μονάχα ένα γαμημένο δέντρο για τη σόμπα.

Μια σαφώς ρεαλιστικότερη θεωρία σημειώνει πως εν μέσω μιας τέτοιας κοινωνικής αναταραχής, το ΚΚΕ προσπαθεί, με μια σειρά θεαματικών κινήσεων, να συσπειρώσει γύρω του τα συντηρητικότερα κομμάτια του κόσμου, προβάλοντας τον εαυτό του σαν εγγυητή μιας “ομαλής” και “ειρηνικής” διαδικασίας διαμαρτυρίας. Κι εκ των υστέρων, το καταφέρνει – με τη βολική στήριξη και τα συγχαρητήρια τόσο των ΜΜΕ, όσο και όλου του φάσματος των πολιτικών φορέων, από το ΛΑΟΣ έως το Σύριζα. Επειδή, όμως, η παραπάνω θεωρία έχει ισχύ κυρίως συγκυριακά, χωρίς να την αντικρούουμε και μέσα από μια διαχρονικότερη ανάλυση, τείνουμε στο να μην πιστεύουμε πως το ΚΚΕ κινείται μόνο βάσει ψηφοθηρίας και ότι είναι απλά ένα “πουλημένο αστικό κόμμα, πλήρως υποταγμένο στις επιταγές της εξουσίας και του κεφαλαίου” και τα λοιπά και τα λοιπά^[3]. Ανεξάρτητα απ’ την ηγεσία, η βάση του ίσως και να οραματίζεται και να παλεύει στ’ αλήθεια για την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Απλά μέσα από τη ροή σκέψης και στρατηγικής του, παρόλο που δεν μπορούμε να το ταυτίσουμε με τις υπόλοιπες αστικές δυνάμεις, εξακολουθεί να είναι στα μάτια μας εχθρικό.

Πριν αρχίσουμε τα χολιγουντιανά σενάρια λοιπόν, ας κάνουμε μια επιστροφή στα απλά και βασικά.

(παρένθεση: υπάρχει και το (κατάπτυστο κατά τ’ άλλα) άρθρο του κυρίου Ν. Νικήσιανη.^[4]

το οποίο ρίχνει όλη αυτή την καθαρά πολιτική αντιπαράθεση σε ένα επίπεδο απλά “πρακτικό”. Ότι το ΚΚΕ δε θέλει συγκρούσεις στο χώρο που αυτό υπάρχει και άρα απλώς “περιφρούρησε” το χώρο του. Η προσωπική μας απάντηση είναι πως ένα κόμμα με τη δική του εμπειρία, που ξέρει ποιές θα ήταν οι επιπτώσεις μιας τέτοιας επιλογής, θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει – όπως κάνει τόσα χρόνια άλλωστε – ένα εναλλακτικό σχέδιο απομόνωσης. Για να αντιστρέψουμε, λοιπόν, ένα δικό μας σύνθημα, όλα δεν είναι δρόμος. Η σειρά επιλογών δεν είναι θέλω να αράξω βουλή (γιατί?) άρα θέλω ησυχία τάξη και ασφάλεια αλλά θέλω ησυχία τάξη και ασφάλεια άρα θα αράξω βουλή για να την εξασφαλίσω. Απλά πράγματα.)

Τέλος παρένθεσης. Επιστροφή στα απλά και βασικά, που λέγαμε παραπάνω.

***

Να ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά λοιπόν: για το ΚΚΕ, το κόμμα ισούται με το κίνημα. (ΚΚΕ = κίνημα, με απλά λογάκια). Οτιδήποτε άλλο (συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά μα όχι περιοριστικά, αγανακτισμένοι, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, Σύριζα, Ανταρσύα, φοιτητικοί σύλλογοι, μικροαριστερές παρατάξεις, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, λοιπά σωματεία, αλλά και ανεξάρτητοι διαδηλωτές) δεν είναι κίνημα. Κάποιοι απ’ αυτούς είναι “προβοκάτορες”, άλλοι “εξυπηρετούν την πολιτική της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας” και οι περισσότεροι είναι μια μάζα από απολλωλά πρόβατα, που έχουν χάσει το δρόμο τους και αργά ή γρήγορα, θα στεγαστούν κάτω από τη ζεστή αγκαλιά του κόμματος του λαού. Αλλά κίνημα μια φορά δεν είναι. Κίνημα είναι ένα και μοναδικό! Δεν είναι τυχαίο το πόσες φορές στον επίσημο λόγο του ΚΚΕ, είτε σε ανακοινώσεις είτε σε προεκλογικές διαφημιστικές καμπάνιες, αυτοαποκαλούνται “μοναδικοί” ^[5].

Έχουμε, λοιπόν, ένα κόμμα που θεωρεί πως είναι η μοναδική επαναστατική δύναμη σ’ αυτόν τον τόπο. Πως κατέχει τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια. Πως μονάχα η δική του ανάλυση της πραγματικότητας είναι η σωστή, πως μονάχα το δικό του πλάνο για μια άλλη κοινωνία είναι εφικτό και πως (για να βάλουμε και μια τζούρα από τον παραμορφωμένο οικονομικό ντεντερμινισμό του Μαρξ που χρησιμοποιεί) η ιστορία νομοτελειακά θα οδηγήσει τελικά στη νίκη του κόμματος. Νομοτελειακά, αλλά που και που πρέπει να βάζουνε και ένα χεράκι μην παραστρατήσει.

Και τώρα τελευταία, παραστρατεί λίγο.

Γιατί ως σήμερα, το ΚΚΕ έπαιζε σε συνθήκες κανονικότητας. Σχηματικά μιλώντας: απ’ τη μια η καπιταλιστική πραγματικότητα, απ’ την άλλη το κόμμα του λαού – όσο υπάρχει ο ένας, τόσο συνεχίζει να υπάρχει και ο άλλος. Ψυχροπολεμικά απομεινάρια σα να λέμε. Κάπου ανάμεσα υπήρχαν και κάτι άλλα ξεσπάσματα από άλλο κόσμο εκτός γραμμής, που όμως δεν ήταν επικίνδυνα για το παραπάνω σχήμα και λίγη λάσπη αρκούσε για να φύγουν απ’ τη μέση^[6]. Και τσούκου τσούκου, ψήφο ψήφο, απεργία απεργία, οι δυνάμεις του αυξάνονται και όταν επιτέλους ισχυροποιηθεί αρκετά (όταν ωριμάσουν οι συνθήκες ελληνιστί) θα μπορέσει να κάνει την πολυπόθητη επανάσταση του. Και τονίζουμε το “του”, γιατί αν δεν είναι δική του, αν δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο της, τότε για το ΚΚΕ, δεν είναι επανάσταση.

***

Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνουμε και στο σήμερα.

Σήμερα, που η επανάσταση – ή μια γενικευμένη εξέγερση – έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και το ΚΚΕ είναι εκτός παιχνιδιού! Δεν το παίζαν στον Δεκέμβρη, δεν το παίζουν στις πλατείες, δεν το ‘παιξαν στα πρόσφατα φοιτητικά, δεν το παίζουν στα κανάλια… Και όπως κάθε άλλο κακομαθημένο παιδάκι, αντί να αλλάξει τη συμπεριφορά του μπας και του κάνει κανείς παρέα, προτιμάει να χαλάσει τα παιχνίδια των άλλων. Συμμαχώντας και με τη μαμά, εν ανάγκη.

Γιατί αν αύριο μεθαύριο (ή στις 20/10?) η μάζα του κόσμου καταφέρει και μπουκάρει στη βουλή, το ΚΚΕ θα είναι απ’ την απ’ έξω, και το ξέρει. Γιατί αν η κοινωνία αυτή αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο διαφορετικό, κανείς δε θα γυρίσει να ρωτήσει τη γνώμη τους. Και το ξέρουν. Γιατί μέχρι σήμερα, συνεχίζουν να στέκονται μακριά από όλα τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια, κριτικάροντας και λασπολογώντας, στήνοντας τη φάση τους μακριά και απομονωμένα, αγκαλιά με την πολιτική τους καθαρότητα. Και τώρα είναι πολύ αργά για να ξανασυνδεθούν – η απόσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν, είναι τεράστια. Και το ξέρουν.

Και ο μοναδικός δρόμος που ανοίγεται αυτή τη στιγμή στα παιδιά του Περισσού, είναι η επιστροφή στην ομαλότητα. Είναι η διατήρηση της τάξης, της νομιμότητας και της δημοκρατίας. Γιατί μονάχα μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ θα μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του και να γίνει ξανά μια υπολογίσιμη δύναμη ανατροπής. Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και η επανάσταση να γίνει όπως πρέπει. Ή με τους δικούς του όρους δηλαδή, ή καθόλου.

***

…κάτι λένε σ’αυτές τις περιπτώσεις, για το πόσες λέξεις χωράνε σε μια εικόνα…

Για την ιστορία και μόνο, απεικονίζονται χριστιανοί εξεγερμένοι να φυλάνε τους μουσουλμάνους εξεγερμένους άπο τις δυνάμεις της αστυνομίας όσο οι δεύτεροι προσεύχονται.

Αίγυπτος,

σήμερα.

Γιατί κάποια πράγματα, μπαίνουν πάνω άπο τη φυλή και τη θρησκεία…