Η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία / και άλλα παιχνίδια με τις λέξεις
Αγαπητέ μου, κύριε δημοσιογράφε
Ξέρω πως οι γραμμές αυτές, σε βρίσκουν σε μια στιγμή θλίψης μα και γιορτής.
Θλίψης, γιατί ομολογουμένως, δεν μπορώ μήτε να φανταστώ την αίσθηση που αφήνει το να ξυπνάς ένα πρωινό και να σου ανακοινώνουν, με την θρασύτερη φυσικότητα του κόσμου, πως έχεις χάσει τη δουλειά σου. Πως κάποιοι κύριοι θεωρούν ότι τα δέκα, δεκαπέντε χρόνια που μπαινοβγαίνεις στο στούντιο κρίνονται ως αδιάφορα, αμελητέα, πως πρέπει να ξανακάνεις το βιογραφικό σου σαν καλό παιδί και να παρακαλάς να σε προσλάβουν στο επόμενο τους project, που θα είναι πιο αδιάφθορο, δίκαιο, οικονομικό και γαμάτο, λιγότερο εξαρτημένο απ' την εκάστοτε κυβέρνηση και θα έχει ένα όνομα που θυμίζει γιαουρτάκι διαίτης. Και πως θα πρέπει να καθήσεις στ' αυγά σου και να τα δεχτείς αδιαμαρτύρητα όλα τούτα, γιατί με τις επιστρατεύσεις, τις μυνήσεις, τα ΜΑΤ, την ανεργία που καλπάζει και όλα αυτά τα ωραία, δεν σε παίρνει και πολύ να κάνεις τσαμπουκάδες…
Θλίψης, ναι, μα και γιορτής παράλληλα. Γιατί είναι γιορτή η κάθε στιγμή που οι άνθρωποι στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, που τα κεφάλια και οι γροθιές υψώνονται, που ξεπερνάμε τους φόβους και την αδράνεια, που συναντιόμαστε στους δρόμους και στις συνελεύσεις, που πληθαίνουμε κάτω απ' τη βροχή, που μοιραζόμαστε αγώνες και επιθυμίες, αρνήσεις, λέξεις και εικόνες.
Αυτή την εξαιρετική στιγμή λοιπόν, λυπάμαι, προκαταβολικά, που θα την αμαυρώσω με τον κυνισμό μου. Μα μερικά πράγματα, πρέπει να ειπώνονται στην ώρα τους – ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά.
Μου ζητάς, λοιπόν, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, την αλληλεγγύη μου. Εμένα, και ολάκερης της κοινωνίας.
Εσύ, που, μη γελιόμαστε, ήξερες τόσα χρόνια τι παίζει.
Ήξερες για τους αγώνες, τις απολύσεις, τους άνεργους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, για όλα αυτά που ξαφνικά έγιναν και δική σου καθημερινότητα. Ήξερες για τους καθηγητές και τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, ήξερες για την Ιερισσό και τη Μανωλάδα, ήξερες για τα κέντρα κράτησης, τις οροθετικές και τις εκκενώσεις των καταλήψεων. Ήξερες για τους παχουλούς μισθούς, την λογοκρισία, τα χρήματα που πηγαινοερχόντουσαν κάτω απ' τα τραπέζια – ίσως μάλιστα να συμμετείχες κι εσύ σε μερικά απ' αυτά. Ίσως πάλι και όχι. Ήξερες για την Κρίση και ήξερες πως τα αφεντικά μας θα πατήσουν επί πτωμάτων προκειμένου να την βγάλουν καθαρή. Ήξερες, μα δεν μοιραζόσουν.
Έβλεπες, μα δεν έδειχνες.
Και δεν έμεινες απλά σιωπηλός. Επέβαλλες τη σιωπή, μια σιωπή εκκωφαντική.
Και τώρα, ξαφνικά, όλοι αυτοί οι κουστουμαρισμένοι που έβγαζες στο πλατό και τα τηλεπαράθυρα, δεν σε έχουν πια ανάγκη. Και άπο εργοδότες, έγιναν εχθροί (ταξική συνείδηση το λένε αυτό – κάλλιο αργά παρά ποτέ). Και η “αστυνομία που κάνει τη δουλειά της” έγινε “οι μπάτσοι που θα μας την πέσουν τα ξημερώματα”. Και “κέντρο ανομίας” έγινε το στούντιο σου. Και όλοι αυτοί που μέχρι πρότινος φώναζαν “αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι”, όλοι αυτοί που ως σήμερα περιφρονούσες και λοιδωρούσες, τώρα δα, στη στιγμή της μεγάλης σου ανάγκης, ήρθαν και στάθηκαν δίπλα σου. Που, ναι, είναι κάτι όμορφο. Και ελπιδοφόρο.
Γιατί δείχνει, πως κάποιοι (όχι όλοι, ίσως, μα σίγουρα περισσότεροι απ' ότι χθες), δεν έχουν καταβροχθίσει αμασητί το δόγμα του “διαιρεί και βασίλευε” και πως συνειδητοποιούν πως η ελευθερία και η ευτυχία του καθενός μας, δεν “σταματάει εκεί που αρχίζει του διπλανού”, μα εξαρτάται από την ελευθερία και την ευτυχία του διπλανού. Πως έχουν, υποσυνείδητα έστω, την εικόνα ενός κόσμου στον οποίο όσοι τώρα παίζουν με τις ζωές μας, δεν έχουν θέση. Περισσεύουν. Αυτοί, και οι αποφάσεις τους, οι νόμοι τους, τα φράγκα τους, τα σκυλιά τους, τα ψέμματα τους.
Σαν να λέμε, καλή φάση. Κι εγώ μέσα, πάμε.
Άλλα με στόχο τι, αγαπητέ μου δημοσιογράφε?
Για αρχή, να ξαναβρεις τη δουλειά σου. Πράγμα που προφανώς, είναι αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο. Γιατί κάτω απ' όλες τις γαρνιτούρες και τους πολιτικαντισμούς, ο αγώνας σου είναι κάτα βάση ένας αγώνας εργατικός. Ένας αγώνας ταξικός.
Και πέρα απ' αυτό? Άντε, πες επαναπροσλαμβάνεστε όλοι σας, ανοίγει ξανά η ΕΡΤ και η κυβέρνηση τρέχει να μαζεύει τα σπασμένα. Αυτό ήταν όλο? Τόσος ντόρος για να επιστρέψουμε στα ίδια?
Εδώ είναι που μου λες, “μα η ΕΡΤ ανήκει στην κοινωνία”. Αν είσαι και λίγο πιο ειλικρινής, θα μου πεις “η ΕΡΤ να ανήκει στην κοινωνία”. Αν πάλι είσαι αισιόδοξος, “η ΕΡΤ θα ανήκει στην κοινωνία”. Και πάει λέγοντας…
Και εδώ, είναι που το παιχνίδι με τις λέξεις αρχίζει λίγο να βρωμάει. Γιατί η “κοινωνία”, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, είναι ένα κατασκεύασμα γενικό και αόριστο, που μπορεί να συμπεριλαμβάνει κάθε καρυδιάς καρύδι. Κοινωνία είναι αυτό που μετράνε οι δημοσκοπήσεις και καλωπίζουν τα κανάλια, κοινωνία είναι και αυτοί που σήμερα πλημμυρίζουν τους δρόμους έξω απ' το στούντιο. Κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΝΔ, κοινωνία είναι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, κοινωνία είναι και όσοι είπαν “απαγαμηθείτε όλοι σας” και δεν ψηφίζουν τίποτα. Κοινωνία είναι αυτός που άπλωσε χθες την ομπρέλα του για να σε προστατεύσει απ' τη βροχή, κοινωνία είναι και αυτός που τα παρακολουθεί όλα αυτά άπο μια παραλία. Κοινωνία είναι οι χρυσαυγίτες και το καθαρόαιμο φυλετικό τους όραμα, κοινωνία είναι και όσοι μετανάστες δεν ξέρουν γρι ελληνικά και δεν καταλαβαίνουν τι τους αραδιάζεις τόσο καιρό απ' την οθόνη. Στην τελική, την κοινωνική ειρήνη και την θέληση της κοινωνίας θα επικαλεστεί το κάθε καθίκι για να μας γυρίσει σπίτια μας, τον λαό και την κοινωνία θα επικαλεστείς κι εσύ για να μας ξεκουνήσεις σήμερα από εκεί. Πως θα κρίνουμε ποιά είναι πιο κοινωνία απ' την άλλη? Μήπως να τις μετρήσουμε, να δούμε ποιός την έχει μεγαλύτερη?
Κοινωνία είναι αυτός που σε στηρίζει, κοινωνία είναι κι αυτός που σε χλευάζει.
Γι' αυτό σου λέω, αγαπητέ μου δημοσιογράφε, μη μου μιλάς για κοινωνίες. Μήτε για την πολυδιαφημισμένη “δημοκρατία” και “πολυφωνία” και “ελευθερία του λόγου”. Γιατί όλοι αυτοί, οι κυβερνώντες, τα αφεντικά, τα ένοπλα τσιράκια και οι απαθείς, που τώρα τριγυρίζουν το πτώμα της ΕΡΤ σαν τις ύαινες, αύριο μεθαύριο θα ξανάρθουν σε σένα να παρακαλέσουν για μια θέση στο πάνελ ή για ένα τρίλεπτο διαφήμισης, απ' αυτές με τις ευτυχισμένες οικογένειες και την ψευδαίσθηση αφθονίας.
Πέτα τους στα σκουπίδια, αγαπητέ μου δημοσιογράφε. Αυτούς, και ότι πάει να μας αποκοιμήσει ξανά, ότι προσβάλει την αισθητική και την συνείδηση μας: τις φανταχτερές τους διαφημίσεις, τον τελικό της eurovision, την υψηλή τους κουλτούρα, τους εκπροσώπους τους να σαλιαρίζουν στα τηλεπαράθυρα, τις προκάτ ειδήσεις, την ανύψωση του εθνικού φρονήματος, την αηδία της σόουμπιζ, τα λαμόγια και τους μεγαλοδημοσιογράφους ανάμεσα σου, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, το ψέμμα.
Στα σκουπίδια, όλοι.
Και ας προσπαθήσεις να δημιουργήσεις εκ νέου, κάτι που να είναι ανοιχτό. Όχι στην “κοινωνία”, μα στους αγώνες. Κάτι που να ανήκει σε όσους είναι τώρα μαζί σου και σε όσους θα έρθουν να σταθούν αργότερα. Σε όσους πολεμάνε για την αξιοπρέπεια και σε όσους πολεμάνε για την ομορφιά. Σε όσους προσφέρουν αλληλεγγύη και σε όσους την έχουν ανάγκη. Σε όσους καταστρέφουν αυτό τον σάπιο κόσμο και σε όσους οικοδομούν τον επόμενο. Στους εργαζόμενους και τους άνεργους, τους επισφαλείς και τους επιστρατευμένους, τους εξεγερμένους στην Τουρκία, την Αίγυπτο, την Συρία, την Αγγλία, τη Σουηδία, τους έγκλειστους στις φυλακές και τους έγκλειστους στα ψυχιατρεία, τους απεργούς και τους μετανάστες, τους αποκλεισμένους και τους καταπιεσμένους, τους καταληψίες φοιτητές, τους ανυπάκουους μαθητές. Σε εμένα που γράφω αυτές τις γραμμές, σε εσένα που τις δέχεσαι.
Και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα συνδεθεί – και μοναχά έτσι, ο αγώνας μας θα έχει νόημα.
…μέχρι τη μαγική εκείνη ημέρα, που οι τηλεοράσεις θα αποτελούν πια ένα παρελθόν
και υλικό για οδοφράγματα
και για να μάθω τα νέα σου, θα έρχομαι να σε συναντήσω στην πλατεία
κάτω απ' τον πλάτανο.
