…από το “Εφιαλτικό Σύνδρομο“, τεύχος 0
Όταν οι σκιές στην έρημο μακραίνουν, και ο πυρωμένος άνεμος σταματάει το αδιάκοπο σφυροκόπημα του και καταλαγιάζει σε ένα τραγουδιστό παιχνίδισμα ανάμεσα στους αμμόλοφους και τα φυλλώματα των φοινικόδεντρων, τα καραβάνια συγκεντρώνονται στις λιγοστές οάσεις και οι νομάδες κάθονται κυκλικά γύρω άπο μεγάλες φωτιές πάνω σε πολύχρωμα κιλίμια, πίνοντας γάλα καμήλας αρωματισμένο με μπαχαρικά, και διηγούνται τις ιστορίες τους…
Μια άπο τις πιο γνωστές, που χαράζει χαμόγελα στα ηλιοκαμμένα πρόσωπα των γιών της ερήμου, είναι αυτή του Χαλίφη Αλ Αελ Σαντ, άρχοντα της πολύβουης Βαγδάτης και των γύρω περιοχών.
Ο Αλ Αελ Σαντ, ήταν ένας από τους πιο πλούσιους Χαλίφηδες που πέρασαν ποτέ από τον θρόνο της Βαγδάτης. Το απέραντο παλάτι του, είχε 147 δωμάτια, όλα διαφορετικά μεταξύ τους, στολισμένα με τα πιο σπάνια και ακριβά υλικά του τότε γνωστού κόσμου…μετάξι από την Ανατολή, χρυσό από την Ινδία, πορφυρά υφάσματα από την Φοινίκη, μαργαριτάρια από την Περσία, μάρμαρο από την Ελλάδα, ελεφαντόδοτο και εβενό από τα μακρινά Μαύρα Βασίλεια της Αφρικής, ψηφιδωτά από την Δύση και γούνες ακατανόμαστων θηρίων από τα δάση του Παγωμένου Βορρά. Οι κήποι του ήταν διπλάσιοι σε μέγεθος από την μεγαλύτερη συνοικία της πόλης, γεμάτοι εξωτικά φυτά, σπάνια είδη ζώων και αμέτρητα πολύχρωμα πτηνά με μελωδικές φωνές και άπειρα χρώματα.
Όμως, σαν τους περισσότερους πλούσιους, διακατέχοταν από το αμάρτημα της απληστίας. Η νομοθεσία του ήταν άδικη, οι φόροι δυσβάσταχτοι, ο λαός υπέφερε…Ακόμη και οι Ταξιδιώτες, όταν περνούσαν από την πόλη, έπρεπε να παραχωρούν το εκλεκτότερο των υπαρχόντων τους στον Χαλίφη, αλλιώς δεν τους επιτρέποταν η είσοδος.
‘Ετσι, όταν μια αστροφώτιστη νύχτα ένας γέρος, ταλαιπωρημένος γυρολόγος έφτασε στην Νότια Πύλη, οι φρουροί τον οδήγησαν στον Αλ Αελ Σαντ, για να διαλέξει εκείνος το πιο πολύτιμο κομμάτι της πραγμάτειας του.
Ο γυρολόγος,άδειασε στο εβένινο δάπεδο του Θρόνου όλα τα μικρά μα θαυμαστά αντικείμενα που έκρυβε στις πτυχές της ξεθωριασμένης κελεμπίας του.
Ο κατάλογος είναι μακρύς, και ο κάθε παραμυθάς προσθέτει και τις δικές του επιννοήσεις…Ένα γιαταγάνι που έκοβε όλα τα μέταλλα εκτός από τον χρυσό, ένα πετράδι ξεριζωμένο από την καρδιά ενός κομήτη που άλλαζε χρώμα ανάλογα με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το κρατούσε στα χέρια του. Ένα σκοινί υφασμένο από μετάξι, χρυσόσκονη και ιστό αράχνης που μόνο ο ιδιοκτήτης του μπορούσε να το λύσει η να το δέσει. Μια γυάλινη μπουκάλα, μέσα στην οποία είχαν κρύψει τα δέκα πιο τολμηρά ανέκδοτα του κόσμου, που θα έκαναν ακόμη και μια εταίρα να κοκκινήσει από ντροπή. Ένας μηχανικός παπαγάλος φτιαγμένος από μπρούτζο και δέρμα αλόγου, που τα ζαφειρένια του μάτια έβλεπαν μέσα από τοίχους και πέρα από τον Ουράνιο Θόλο. Ένα βαζάκι γεμάτο με πανίσχυρο δηλητήριο, ένα τηλεσκόπιο που έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων…Και άλλα πολλά τεχνουργήματα που ο γέρος είχε συλλέξει με κόπο κατά την διάρκεια των περιπλανήσεων του στα πέρατα του κόσμου…
Μα ο Χαλίφης δεν εντυπωσιάζοταν. Επιθυμούσε κάτι που θα του πρόσφερε ακόμη περισσότερα πλούτη. Τότε, ο γυρολόγος έβγαλε από μια βαθιά τσέπη ένα ασημένιο δαχτυλίδι, μέσα στο οποίο είχε φυλακίσει ένα μικρό πνεύμα που μπορούσε να απαντήσει σε μια και μόνο ερώτηση.
«Ελευθέρωσε το!!», διέταξε ο Χαλίφης, και ο γέροντας υπάκουσε απρόθυμα. Μια γαλαζοπράσινη φωτεινή σφαίρα εμφανίστηκε όταν έτριψε απαλά το δαχτυλίδι, και αιωρήθηκε μπροστά στο πρόσωπο του Χαλίφη.
«Επιθυμώ να μου αποκαλύψεις, είπε αυτός, που βρίσκεται ο τάφος του πιο πλούσιου Άρχοντα, Βασιλιά η Αυτοκράτορα της γης», έχοντας στο μυαλό του τα αμύθητα χαμένα πλούτη του Κύρου, του Αλέξανδρου, του Κροίσου, του Σολωμόντα και πολλών άλλων, που γράφτηκαν στις σελίδες της ιστορίας με χρυσά γράμματα.
«Κάτω από την αθάνατη Σφίγγα», απάντησε το πνέυμα που μπορούσε να βλέπει παρόν, παρελθόν και μέλλον. «Εκεί σε περιμένει ο τάφος του πιο πλούσιου άρχοντα που πέρασε ποτέ από Θρόνο Βασιλέιου της Γης». Και λέγοντας αυτά, εξαφανίστηκε.
Και ο Αλ Αελ Σαντ, δεν έχασε χρόνο. Συγκέντρωσε τον στρατό του και την ακολουθεία του και ξεκίνησε για την Αίγυπτο. Χίλιοι πεζοί, άλλοι τόσοι πάνοπλοι ιππείς, εκατό θωρακισμένοι πολεμικοί ελέφαντες, πεντακόσιες καμήλες και άμαξες με εφόδια, δέκα χιλιάδες υπηρέτες, δούλοι, ερωμένες, ποιητές, χρονικογράφοι, ευνούχοι, ακροβάτες, χορευτές, μοσικοί, αγγελιοφόροι και άλλοι πολλοί αποτελούσαν την ατελείωτη στρατιά του.
Ταξίδεψε πολύ και αντιμετώπισε θανάσιμους κινδύνους. Σαρακηνοί πειρατές, άγριοι Μαλμελούκοι, εχθρικοί Βεδουίνοι, δαιμονικά Εφρίτ, νεκροφάγα Γκουλ, σατανικά Τζίνι, ληστές και παράνομοι κάθε λογής. Και ακόμη, αδιαπέραστες αμμοθύελλες, υπερφυσικές καταιγίδες, αρρώστιες, ξηρασία και πείνα…Και η ακολουθεία του αποδεκατίστηκε, και τελικά έφτασε στην Σφίγγα ταλαιπωρημένος και ετοιμοθάνατος, με έναν σκλάβο στο πλάι του, τον τελευταίο που είχε απομείνει. Και με το αλαζονικό του ύφος, διέταξε τον σκλάβο να σκάψει για να βρεί τον τάφο…
Άλλα ο σκλάβος αυτός, που η ιστορία δεν συγκράτησε το ασήμαντο ονομά του, σκέφτηκε πως ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκτήσει ξανά την πολυπόθητη ελευθερία του. Και έτσι, έπιασε μια πέτρα, χτύπησε με δύναμη τον Χάλίφη και το έβαλε στα πόδια…
Και το κουφάρι του Χαλίφη έμεινε εκεί, εκτεθειμένο στα όρνια και τον αδίστακτο ήλιο, και με τον καιρό η άμμος της ερήμου κάλυψε το πτώμα του πιο πλούσιου Άρχοντα της γης…
