“Λόλα, να ένα μήλο”

είπε το φίδι

.

η Λόλα πήρε στα χέρια της το μήλο

και κίνησε να βρει τον Μίμη

.

άφησαν το τόπι σε μια γωνία

και κρύφτηκαν στην πίσω αυλή του σχολείου

.

δάγκωναν αχόρταγα

μια μπουκιά ο ένας, μια μπουκιά ο άλλος

.

τα υγρά του, κύλησαν στο σαγόνι του Μίμη

λέρωσαν το πουά φορεματάκι της Λόλας

.

φιλήθηκαν,

με ένα μικρό κομματάκι μήλο να παίζει στις γλώσσες τους

.

η Λόλα έβγαλε την ποδιά της

ο Μίμης έκανε το ίδιο

.

μπήκε μέσα της, γελώντας

με όλη την αθωότητα ενός παιδιού

.

ο φύλακας του σχολείου

άκουσε τις φωνές και τα γέλια τους

.

τους οδήγησε στον διευθυντή

που θεωρούσε τον εαυτό του αυστηρό, μα δίκαιο

.

“δεν έπρεπε να δαγκώσετε το μήλο”, τους επίπληξε

“είστε μικροί ακόμη, για μια γνώση τόσο μεγάλη”

.

τους έδιωξαν από το σχολείο

δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ

.

η Λόλα δουλεύει στο δημόσιο

το θυμάται σαν αστείο

.

ο Μίμης τριγυρίζει με σπρέι τα βράδια

και γράφει στους τοίχους

.

οι παιδικοί μας έρωτες

είναι η πρώτη μας μεγάλη αμαρτία".

.

 

Μέσα στο πιο χαωμένο μας μεθύσι

εκεί που γελούσαμε

για να διώξουμε το ξημέρωμα μακριά

ήρθα να σταθώ πλάι σου

 

Και σε κοίταζα

κι έβλεπα μια λεπτή αλυσίδα να τυλίγεται απαλά γύρω σου

να σε δένει με άλλους τόπους, άλλους ανθρώπους

άλλες νύχτες και μια άλλη θάλασσα

κι εσύ μου μιλούσες με αγάπη για το εκεί, για το εδώ

και για το ταξίδι ανάμεσα σ'αυτά τα δυο

και ήσουν ο τόπος αυτός, η θάλασσα αυτή

και εγώ ήθελα απλά να ταξιδέψω και να κρυφτώ μέσα σου

 

Και σε άκουγα

κι ανάμεσα στις λέξεις σου ξεχώριζα

τις δυνατές μουσικές δίπλα στα ηχεία

τις κουβέντες γύρω από τον κύκλο μιας συνέλευσης

τον ήχο ενός μπουκαλιού που σπάει

στη σιωπή της νύχτας

το μεταδοτικό γέλιο ενός κοινού γνωστού

και ήθελα να σου ψιθυρίσω

ότι πιο πρόστυχο και πιο γλυκό

μα τελικά μεταμφιέστηκα πίσω από κοινοτυπίες

 

Και σε άγγιζα

κι ένιωθα όλη την απόσταση ανάμεσα μας

όλα τα ιδρωμένα σεντόνια που έχουν κοιμήσει το σώμα σου

όλες τις λέξεις που έχουν γραφτεί για σένα

όλα τα βιαστικά χάδια και τα παγωμένα δάχτυλα

κι όλες σου τις αποχαιρετιστήριες αγκαλιές

και ήθελα να σ'αγκαλιάσω

μα έτρεμα τον αποχαιρετισμό

 

Ούτε καν ε?

Δεν πειράζει.

Άλλωστε κάθε αύριo

όλα ξεχνιούνται

 

 

.Μυρίζεις άνοιξη

και ανθισμένα τριαντάφυλλα

και ο χρόνος δίπλα σου, κυλάει αργά και ευχάριστα

σαν να βαδίζεις αντίθετα στην φορά ενός δροσερού ποταμού

 

μαλακίες

 

μυρίζεις σκόρδο, κρασί και ιδρώτα

και ο χρόνος δίπλα σου

είναι έξι βιαστικές ώρες ύπνου

πριν ξυπνήσουμε για την δουλειά

 

γι’αυτά τα λίγα σ’αγαπάω.

 

Το σκοτάδι
τυλίγεται γύρω από τα βλέφαρα σου
νυχτώνει
άκου τα παιδιά, έξω από τις γρίλλιες
στροβιλίζομαι στον αέναο κύκλο
μιας ηδονής πρωτόγονης
λύκοι με σωλήνες στα πόδια, να αλυχτούνε
κάτω από το ψυχεδελικό φως
μιας σελήνης φτιαγμένης από νέον
τα παιδιά τρέχουν γύρω από τα τσιμεντένια δάση
τ’ακούς?
Πως καταντήσαμε έτσι
θλιμμένοι και σιωπηλοί?
Πόσο μόνοι και τρομαγμένοι φαντάζουμε
εντός του τέρατος?

Και επιτέλους,
πόσες μαλακίες πρέπει να γράψω ακόμα
για να σου αποδείξω
πως η ποίηση έχει πεθάνει?

 

Είναι Δεκέμβρης πια

αλλά δεν θα ανάψω το κλιματιστικό

ούτε θα αυξήσω τον σωρό από στρώματα που με σκεπάζει

την νεκρική μου ακαμψία

κυκλοφορώ αυτοκαταστροφικά γυμνός

ανούσια

πέρα δώθε

πέρα δώθε

από δωμάτιο σε δωμάτιο

περιμένω το σώμα σου να με ζεστάνει

το στόμα σου

τι νόημα έχει άλλωστε

ένα ζεστό δωμάτιο

όταν μέσα μου είμαι τόσο παγωμένος

που κάθε προσπάθεια να το περιγράψω

θα άγγιζε την κοινοτοπία?

Τίποτα λιγότερο από τα πάντα

όπως λέει και το σύνθημα.

Εσείς έχετε την εξουσία στα χέρια σας

τα έδρανα της βουλής και τις θέσεις στα υπουργεία

τις φάμπρικες, τα εμπορικά κέντρα

τις τράπεζες και τις επιταγές με τα πολλά μηδενικά

την γραφειοκρατία, τις σφραγίδες και τις υπογραφές

τις μεταξωτές γραβάτες

τον αόρατο και ολοκληρωτικό έλεγχο της καθημερινότητας.

Εσείς έχετε τον χρόνο στα χέρια σας

τα ξυπνητήρια και τα σχολικά κουδούνια

τις εργατοώρες, τα διαλείμματα

τις απουσίες και τις απολύσεις

τους απλήρωτους λογαριασμούς, τις ουρές στην εφορία

το κόκκινο στο φανάρι του δρόμου

τα ανελέητα γρανάζια αυτής της εφιαλτικής μηχανής.

Εσείς έχετε τον λόγο στα χέρια σας

το ψέμμα και την αλήθεια

τους δημοσιογράφους, τα κανάλια, τις εφημερίδες

και τα δελτία ειδήσεων

τις διαφημίσεις και τα πρότυπα ομορφιάς

το θέαμα και το lifestyle

τον φανταχτερό κόσμο του τίποτα.

Εσείς έχετε τον θάνατο στα χέρια σας

τους γιατρούς, τις φαρμακοβιομηχανίες

τα βιάγκρα και τις πλαστικές εγχειρήσεις

την ασθένεια και τη θεραπεία

τη σιωπή των νεκροταφείων

τις εκκλησίες και τους χρυσοντυμένους ιερείς τους

τον φόβο, τον πολυτιμότερο σύμμαχο σας.

Εσείς έχετε το νόμο στα χέρια σας

το δίκαιο και το άδικο

τους δικαστές, τους εισαγγελείς, τους ρουφιάνους

τις κάμερες και τα συρματοπλέγματα

τον στρατό των ένστολων να σας φυλάνε

τις αλυσίδες

την φυλακή της σκονισμένης μητρόπολης.

 

Κι εμείς?

Εμείς, έχουμε ο ένας τον άλλο.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Θα’θελα να μουν κατσαρίδα

να κρύβομαι σε μια τρύπα υπονόμου στο μπάνιο σου

να κρυφοκοιτάω το γυμνό σου σώμα

στις πιο προσωπικές του στιγμές

να τρέφομαι απ’τα σκουπίδια σου

να εξαρτώμαι απ’τα σκουπίδια σου

να κολυμπάω στο νερό που κύλησε πάνω σου

στις μυρωδιές σου

να χτίζω φωλιά από τις τρίχες σου

και να κουρνιάζω μέσα τους

να με φοβάσαι

να με κυνηγάς

να με σκοτώνεις.

 

Το φεγγάρι μ’ αρέσει

όχι ολόγιομο

ούτε σαν το χαμόγελο

του ψυχεδελικού γάτου

μήτε νυχάκι

μ’ αρέσει όταν είναι κομμένο στην μέση

γιατί μου θυμίζει

την φέτα λεμόνι

που επιπλέει στο τζιν μου

ανάμεσα στα παγάκια.

 

από το “Επιεικώς Φλέγον”, τεύχος 2

 

Αποχαιρετιστήριο

Έμαθα να εμπιστεύομαι τις λέξεις

– ε, λέξεις…

αυτά τα μικρά, μαύρα σημεία που τοποθετούνται με προσοχή το ένα δίπλα στο άλλο

και δημιουργούν νοήματα –

 

μικρά νοήματα

όπως “θέλεις ένα τοστ?”

μεγάλα νοήματα

όπως “θα σε αγαπώ για πάντα”

 

χαρωπά νοήματα

όπως “ας κάνουμε σήμερα μαζί τούτο κι εκείνο”

θλιμμένα νοήματα

όπως “μη φύγεις” ή “συγγνώμη”

 

μια ζωή χωμένος ανάμεσα σε σελίδες

γεμάτες λέξεις γεμάτες (!)

έμαθα να επικοινωνώ, να διαχειρίζομαι, να παίζω, να δημιουργώ, να καταστρέφω,

να θρυμματίζω, να ψιθυρίζω, να μεταστρέφω, να κρύβω και να φανερώνω

 

εμπιστευόμουν πλήρως όλες αυτές τις μικρές διαολεμένες

ένιωθα δυνατός και πλούσιος και σίγουρος

– τόσο σίγουρος –

η ζωή είναι πιο απλή όταν μετατουσιώνεται σε λέξεις

 

η ουτοπία είναι πιο απλή όταν μεταφράζεται σε θεωρία

ο έρωτας είναι πιο απλός όταν πληκτρολογείται σε sms

η επίθεση είναι πιο απλή όταν διακοσμεί μια αφίσα

το όνειρο είναι πιο απλό όταν γεννάει ένα παραμύθι

 

μα ήρθε εκείνη η στιγμή που οι λέξεις δεν ήταν πια αρκετές

η στιγμή που ένιωθα

να βγαίνουν από μέσα μου

σάπιες και επαναλαμβανόμενες

 

τις είχα ήδη χρησιμοποιήσει όλες

τις σπατάλησα

τις πιο μεγάλες και πιο σημαντικές

για ζητήματα μικρά και ασήμαντα

 

τις πιο σπάνιες

για καθημερινές διαδικασίες

τις πιο τραγικές

για να κάνω τη ρουτίνα μου ευχάριστη

 

τις πιο θαυμαστές, τις πιο καλοδουλεμένες,

τις πιο εξαιρετικές, τις πιο ευανάγνωστες

για να περιγράψω τον μεσημεριανό ύπνο, το πρώτο τσιγάρο της ημέρας,

εκείνο το γελοίο τραγούδι, κάθε τυχαία αγκαλιά

 

και τώρα που τις χρειάζομαι

πιο πολύ από ποτέ γαμώτο

– μάταια ψάχνω στο Αντιλεξικόν, Αθήναι 1988 –

δεν μου έχει απομείνει ούτε μια, ούτε η μικρότερη

 

για να εκφράσω την αδυναμία μου

για να δώσω σ’ αυτό που σφαδάζει μέσα μου

μορφή και σχήμα

μυρωδιά και χρώμα

 

…λίγο πριν το τέλος λοιπόν

κατεφεύγω ξανά σ’ αυτές

για κάτι απλό

αποχαιρετιστήριο

 

μέτρα τις λέξεις σ’ αυτή τη σελίδα

είναι οι τελευταίες

που έχω να προσφέρω

πριν βυθιστώ στη σιωπή.