Εσείς έχετε την εξουσία στα χέρια σας

τα έδρανα της βουλής και τις θέσεις στα υπουργεία

τις φάμπρικες, τα εμπορικά κέντρα

τις τράπεζες και τις επιταγές με τα πολλά μηδενικά

την γραφειοκρατία, τις σφραγίδες και τις υπογραφές

τις μεταξωτές γραβάτες

τον αόρατο και ολοκληρωτικό έλεγχο της καθημερινότητας.

Εσείς έχετε τον χρόνο στα χέρια σας

τα ξυπνητήρια και τα σχολικά κουδούνια

τις εργατοώρες, τα διαλείμματα

τις απουσίες και τις απολύσεις

τους απλήρωτους λογαριασμούς, τις ουρές στην εφορία

το κόκκινο στο φανάρι του δρόμου

τα ανελέητα γρανάζια αυτής της εφιαλτικής μηχανής.

Εσείς έχετε τον λόγο στα χέρια σας

το ψέμμα και την αλήθεια

τους δημοσιογράφους, τα κανάλια, τις εφημερίδες

και τα δελτία ειδήσεων

τις διαφημίσεις και τα πρότυπα ομορφιάς

το θέαμα και το lifestyle

τον φανταχτερό κόσμο του τίποτα.

Εσείς έχετε τον θάνατο στα χέρια σας

τους γιατρούς, τις φαρμακοβιομηχανίες

τα βιάγκρα και τις πλαστικές εγχειρήσεις

την ασθένεια και τη θεραπεία

τη σιωπή των νεκροταφείων

τις εκκλησίες και τους χρυσοντυμένους ιερείς τους

τον φόβο, τον πολυτιμότερο σύμμαχο σας.

Εσείς έχετε το νόμο στα χέρια σας

το δίκαιο και το άδικο

τους δικαστές, τους εισαγγελείς, τους ρουφιάνους

τις κάμερες και τα συρματοπλέγματα

τον στρατό των ένστολων να σας φυλάνε

τις αλυσίδες

την φυλακή της σκονισμένης μητρόπολης.

 

Κι εμείς?

Εμείς, έχουμε ο ένας τον άλλο.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Θα’θελα να μουν κατσαρίδα

να κρύβομαι σε μια τρύπα υπονόμου στο μπάνιο σου

να κρυφοκοιτάω το γυμνό σου σώμα

στις πιο προσωπικές του στιγμές

να τρέφομαι απ’τα σκουπίδια σου

να εξαρτώμαι απ’τα σκουπίδια σου

να κολυμπάω στο νερό που κύλησε πάνω σου

στις μυρωδιές σου

να χτίζω φωλιά από τις τρίχες σου

και να κουρνιάζω μέσα τους

να με φοβάσαι

να με κυνηγάς

να με σκοτώνεις.

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=ENH_88evk64&feature=topics[/youtube]

Προσέξτε λίγο πως έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σε μόλις ένα μήνα:

Οι “αντιεξουσιαστές” έγιναν αυτομάτως “φοιτητές“.

Η “εκδήλωση αντιεξουσιαστών” έγινε “μια εκδήλωση (άγνωστης διοργάνωσης) με ομιλητές Τσιγαρίδα, Μαζιώτη, Ρούππα σχετικά με το ένοπλο αντάρτικο στην Ευρώπη!!”

Τα “30 άτομα με κράνη και ρόπαλα” τα τοποθετεί και η αστυνομία στον χώρο της Χρυσής Αυγής.

Οι “καταδιώξεις μεταναστών ή/και αντιεξουσιαστών” έγιναν “καταδιώξεις πολιτών“.

Οι τρεις τραυματισμένοι μικροπωλητές μετανάστες έγιναν ξαφνικά “έλληνες ομογενείς από τη ρωσία!!”

Και όλα αυτά στο κεντρικό δελτίο του ΑΝΤ1… Τα συμπεράσματα δικά μας.

 

Ένα ερώτημα που μας ταλανίζει όλους όσους μένουμε επαρχία και αποζητούμε μια αντικειμενική ενημέρωση.

Το blog Flaneur, σας προσφέρει μια αλάνθαστη μέθοδο σε μόλις τέσσερα απλά βήματα:

 

1. Πάρτε τον αριθμό από ένα καθεστωτικό blog ή site που ενημερώνεται από το αστυνομικό δελτίο.

π.χ.

το news 247, ας πούμε, μας πληροφορεί πως η πρωινή πορεία στις 6/12/2011 στην αθήνα είχε 2500 άτομα.

2. Για την ίδια ακριβώς πορεία, πάρτε τον αριθμό από το indymedia.

π.χ.

το indymedia, για την ίδια ακριβώς πορεία υπολογίζει γύρω στους 6000

 

3. Προσθέστε τους δυο αριθμούς.

(στην προκειμένη, έχουμε 2.500+6000 = 8.500 άτομα)

 

4.Διαιρέστε δια του δύο!

συμβουλή: αν σας δυσκολεύουν οι αριθμοί, μπορείτε να χρησιμοποιείσετε το calculator του υπολογιστή ή του κινητού σας

(8.500/2 = 4,250 άτομα κατά προσέγγιση)

Με τον παραπάνω τρόπο, έχετε στα χέρια σας έναν αριθμό που πλησιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο στον πραγματικό!

 

 

 

αναδημοσίευση από το blog της συλλογικότητας

 

Για τα γεγονότα δε θα μιλήσουμε: υπάρχουν καταγεγραμμένα σε άπειρα βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες, αναλύσεις και κριτικές, διάσπαρτες στο διαδίκτυο. Υπάρχουν και οι 500.000 πάνω κάτω, που τα έζησαν από πρώτο χέρι.

Άλλωστε, εμείς την ώρα εκείνη, τα παρακολουθούσαμε από τη μακρινή θεσσαλονίκη.

Επίσης, δε θα πάρουμε θέση για το μέγεθος της βίας που ασκήθηκε από μια μερίδα διαδηλωτών στις αλυσίδες των ΚΝΑΤ. Όπως πολύ καλά ξεκαθαρίζει το άρθρο της Κόντρα^[1], “Μπορεί κανείς να έχει οποιαδήποτε άποψη για την τακτική ορθότητα των επιλογών του συγκεκριμένου κομματιού των διαδηλωτών, να κρίνει έτσι ή αλλιώς τη σκοπιμότητα κάθε ενέργειας, όμως αυτό αφορά μια συζήτηση μέσα στο κίνημα και με όρους κινήματος”. Αυτή η συζήτηση λοιπόν, καλό θα ήταν να γίνει πρωτίστως στις συνελεύσεις μας, δίχως βιασύνη και συναισθηματική φόρτιση, με σωστή ενημέρωση και ψυχραιμία. Και ακολούθως, το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων να βγει στη δημόσια σφαίρα.

Και για να τελειώνουμε με τα της εισαγωγής, να πούμε ότι δε “ξαφνιαστήκαμε” ούτε “σοκαριστήκαμε” από την στάση του ΚΚΕ. Και φυσικά, δε θα τη χαρακτηρίσουμε “αισχρή” και “προδοσία” ή “σφάλμα” και “απαράδεκτη”. Αυτά τα όμορφα και συναισθηματικά τα αφήνουμε για τις καταγγελίες μεταξύ των παρατάξεων.

***

Το ΚΚΕ, έκανε χθες μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Και πρέπει να την κρίνουμε ως τέτοια, γιατί φανερώνει μια πολύ συγκεκριμένη, παραδοσιακή (σε μουσειακό βαθμό) και επικίνδυνη λογική με την οποία κινείται στην παρούσα συγκυρία. Και αυτήν ακριβώς τη λογική είναι που πρέπει να αναζητήσουμε, γιατί πολύ απλά θα την βρούμε ξανά μπροστά μας, είτε σε επίπεδο λόγου είτε σε επίπεδο δρόμου. Και στις δυο περιπτώσεις, θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.

Οι περισσότερες κραυγές ενάντια στη γελοιότητα της 20/10, με το απίστευτο αναλυτικό τους βάθος, μας εξηγούν πως “το ΚΚΕ συμμάχησε με την αστυνομία”.

Σώπα! Τρομερό!

…πρακτικά αυτό έγινε, όντως, αλλά να κάνουμε 2 παρατηρήσεις:

Πρώτον: η αστυνομία δεν είναι πολιτικός σχηματισμός, και δεν είναι αυτόνομη, να συμμαχεί δεξιά και αριστερά με τον οποιοδήποτε. Αν συμμάχησε με κάποιον το ΚΚΕ στην τελευταία απεργία, είναι ο εντολοδόχος της αστυνομίας, δηλαδή (μαντέψτε) η κυβέρνηση. Ή, για τους αντιεξουσιαστικότερους εξ ημών, το κράτος.

Δεύτερον και σημαντικότερον: ας πούμε ότι όντως η παραπάνω σκευωρία εξυφάνθη εν αγνοία μας και εν αγνοία της βάσης του κόμματος, σε ένα σκοτεινό υπόγειο κάτω από το φως μιας σκονισμένης λάμπας, μια βροχερή νύχτα του Οκτώβρη. Το μεγάλο ερώτημα είναι το γιατί. Τι διάολο έχει να κερδίσει το ΚΚΕ από μια τέτοια εξυπηρέτηση?

Υπάρχει μια θεωρία πως έτσι κερδίζει μια θεσούλα ακόμα στη συγκυβέρνηση (ή οικουμενική άραγε?) που διαφαίνεται κάπου στο βάθος. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για να θυμηθούμε και το “βρώμικο ’89”^[2]. Καθόλου απίθανο σενάριο, απλά μπαίνει ελαφρώς σ΄ αυτήν τη συνομωσιολογική οπτική – την οποία να ξεκαθαρίσουμε ότι απεχθανόμαστε βαθύτατα – που απλά ψάχνει το δάσος ενώ χρειάζεται μονάχα ένα γαμημένο δέντρο για τη σόμπα.

Μια σαφώς ρεαλιστικότερη θεωρία σημειώνει πως εν μέσω μιας τέτοιας κοινωνικής αναταραχής, το ΚΚΕ προσπαθεί, με μια σειρά θεαματικών κινήσεων, να συσπειρώσει γύρω του τα συντηρητικότερα κομμάτια του κόσμου, προβάλοντας τον εαυτό του σαν εγγυητή μιας “ομαλής” και “ειρηνικής” διαδικασίας διαμαρτυρίας. Κι εκ των υστέρων, το καταφέρνει – με τη βολική στήριξη και τα συγχαρητήρια τόσο των ΜΜΕ, όσο και όλου του φάσματος των πολιτικών φορέων, από το ΛΑΟΣ έως το Σύριζα. Επειδή, όμως, η παραπάνω θεωρία έχει ισχύ κυρίως συγκυριακά, χωρίς να την αντικρούουμε και μέσα από μια διαχρονικότερη ανάλυση, τείνουμε στο να μην πιστεύουμε πως το ΚΚΕ κινείται μόνο βάσει ψηφοθηρίας και ότι είναι απλά ένα “πουλημένο αστικό κόμμα, πλήρως υποταγμένο στις επιταγές της εξουσίας και του κεφαλαίου” και τα λοιπά και τα λοιπά^[3]. Ανεξάρτητα απ’ την ηγεσία, η βάση του ίσως και να οραματίζεται και να παλεύει στ’ αλήθεια για την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Απλά μέσα από τη ροή σκέψης και στρατηγικής του, παρόλο που δεν μπορούμε να το ταυτίσουμε με τις υπόλοιπες αστικές δυνάμεις, εξακολουθεί να είναι στα μάτια μας εχθρικό.

Πριν αρχίσουμε τα χολιγουντιανά σενάρια λοιπόν, ας κάνουμε μια επιστροφή στα απλά και βασικά.

(παρένθεση: υπάρχει και το (κατάπτυστο κατά τ’ άλλα) άρθρο του κυρίου Ν. Νικήσιανη.^[4]

το οποίο ρίχνει όλη αυτή την καθαρά πολιτική αντιπαράθεση σε ένα επίπεδο απλά “πρακτικό”. Ότι το ΚΚΕ δε θέλει συγκρούσεις στο χώρο που αυτό υπάρχει και άρα απλώς “περιφρούρησε” το χώρο του. Η προσωπική μας απάντηση είναι πως ένα κόμμα με τη δική του εμπειρία, που ξέρει ποιές θα ήταν οι επιπτώσεις μιας τέτοιας επιλογής, θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει – όπως κάνει τόσα χρόνια άλλωστε – ένα εναλλακτικό σχέδιο απομόνωσης. Για να αντιστρέψουμε, λοιπόν, ένα δικό μας σύνθημα, όλα δεν είναι δρόμος. Η σειρά επιλογών δεν είναι θέλω να αράξω βουλή (γιατί?) άρα θέλω ησυχία τάξη και ασφάλεια αλλά θέλω ησυχία τάξη και ασφάλεια άρα θα αράξω βουλή για να την εξασφαλίσω. Απλά πράγματα.)

Τέλος παρένθεσης. Επιστροφή στα απλά και βασικά, που λέγαμε παραπάνω.

***

Να ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά λοιπόν: για το ΚΚΕ, το κόμμα ισούται με το κίνημα. (ΚΚΕ = κίνημα, με απλά λογάκια). Οτιδήποτε άλλο (συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά μα όχι περιοριστικά, αγανακτισμένοι, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, Σύριζα, Ανταρσύα, φοιτητικοί σύλλογοι, μικροαριστερές παρατάξεις, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, λοιπά σωματεία, αλλά και ανεξάρτητοι διαδηλωτές) δεν είναι κίνημα. Κάποιοι απ’ αυτούς είναι “προβοκάτορες”, άλλοι “εξυπηρετούν την πολιτική της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας” και οι περισσότεροι είναι μια μάζα από απολλωλά πρόβατα, που έχουν χάσει το δρόμο τους και αργά ή γρήγορα, θα στεγαστούν κάτω από τη ζεστή αγκαλιά του κόμματος του λαού. Αλλά κίνημα μια φορά δεν είναι. Κίνημα είναι ένα και μοναδικό! Δεν είναι τυχαίο το πόσες φορές στον επίσημο λόγο του ΚΚΕ, είτε σε ανακοινώσεις είτε σε προεκλογικές διαφημιστικές καμπάνιες, αυτοαποκαλούνται “μοναδικοί” ^[5].

Έχουμε, λοιπόν, ένα κόμμα που θεωρεί πως είναι η μοναδική επαναστατική δύναμη σ’ αυτόν τον τόπο. Πως κατέχει τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια. Πως μονάχα η δική του ανάλυση της πραγματικότητας είναι η σωστή, πως μονάχα το δικό του πλάνο για μια άλλη κοινωνία είναι εφικτό και πως (για να βάλουμε και μια τζούρα από τον παραμορφωμένο οικονομικό ντεντερμινισμό του Μαρξ που χρησιμοποιεί) η ιστορία νομοτελειακά θα οδηγήσει τελικά στη νίκη του κόμματος. Νομοτελειακά, αλλά που και που πρέπει να βάζουνε και ένα χεράκι μην παραστρατήσει.

Και τώρα τελευταία, παραστρατεί λίγο.

Γιατί ως σήμερα, το ΚΚΕ έπαιζε σε συνθήκες κανονικότητας. Σχηματικά μιλώντας: απ’ τη μια η καπιταλιστική πραγματικότητα, απ’ την άλλη το κόμμα του λαού – όσο υπάρχει ο ένας, τόσο συνεχίζει να υπάρχει και ο άλλος. Ψυχροπολεμικά απομεινάρια σα να λέμε. Κάπου ανάμεσα υπήρχαν και κάτι άλλα ξεσπάσματα από άλλο κόσμο εκτός γραμμής, που όμως δεν ήταν επικίνδυνα για το παραπάνω σχήμα και λίγη λάσπη αρκούσε για να φύγουν απ’ τη μέση^[6]. Και τσούκου τσούκου, ψήφο ψήφο, απεργία απεργία, οι δυνάμεις του αυξάνονται και όταν επιτέλους ισχυροποιηθεί αρκετά (όταν ωριμάσουν οι συνθήκες ελληνιστί) θα μπορέσει να κάνει την πολυπόθητη επανάσταση του. Και τονίζουμε το “του”, γιατί αν δεν είναι δική του, αν δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο της, τότε για το ΚΚΕ, δεν είναι επανάσταση.

***

Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνουμε και στο σήμερα.

Σήμερα, που η επανάσταση – ή μια γενικευμένη εξέγερση – έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και το ΚΚΕ είναι εκτός παιχνιδιού! Δεν το παίζαν στον Δεκέμβρη, δεν το παίζουν στις πλατείες, δεν το ‘παιξαν στα πρόσφατα φοιτητικά, δεν το παίζουν στα κανάλια… Και όπως κάθε άλλο κακομαθημένο παιδάκι, αντί να αλλάξει τη συμπεριφορά του μπας και του κάνει κανείς παρέα, προτιμάει να χαλάσει τα παιχνίδια των άλλων. Συμμαχώντας και με τη μαμά, εν ανάγκη.

Γιατί αν αύριο μεθαύριο (ή στις 20/10?) η μάζα του κόσμου καταφέρει και μπουκάρει στη βουλή, το ΚΚΕ θα είναι απ’ την απ’ έξω, και το ξέρει. Γιατί αν η κοινωνία αυτή αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο διαφορετικό, κανείς δε θα γυρίσει να ρωτήσει τη γνώμη τους. Και το ξέρουν. Γιατί μέχρι σήμερα, συνεχίζουν να στέκονται μακριά από όλα τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια, κριτικάροντας και λασπολογώντας, στήνοντας τη φάση τους μακριά και απομονωμένα, αγκαλιά με την πολιτική τους καθαρότητα. Και τώρα είναι πολύ αργά για να ξανασυνδεθούν – η απόσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν, είναι τεράστια. Και το ξέρουν.

Και ο μοναδικός δρόμος που ανοίγεται αυτή τη στιγμή στα παιδιά του Περισσού, είναι η επιστροφή στην ομαλότητα. Είναι η διατήρηση της τάξης, της νομιμότητας και της δημοκρατίας. Γιατί μονάχα μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ θα μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του και να γίνει ξανά μια υπολογίσιμη δύναμη ανατροπής. Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και η επανάσταση να γίνει όπως πρέπει. Ή με τους δικούς του όρους δηλαδή, ή καθόλου.

***

Στιγμές στην πόλη εκτός πόλης

…Πολιτικά στιγμιότυπα προσωρινής φυγής!

Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις.

Ναι, ξέρουμε πόσο ψεύτικη, πόσο επιφανειακή, πόσο επίπλαστη και προσωρινή είναι η καθημερινότητα που βιώνουμε σε καταστάσεις φυγής απ’ την κανονικότητα: στις διακοπές μας. Τόσοι μήνες άγχους και αλλοτρίωσης έχουν συσσωρευτεί μέσα μας σαν καρκίνος, χαμένοι σε ένα μονότονο και μονόδρομο λαβύρινθο εργασίας, εξεταστικής και στιγμιαίας ανάπαυλας. Και, σαν έρθει εκείνη η στιγμή που βαδίζουμε σε έναν ξένο τόπο, περιτριγυρισμένοι από νέα πρόσωπα, δίχως τον χρόνο να κρέμεται βασανιστικά πάνω απ’ τα κεφάλια μας, νιώθουμε προσωρινά την απελευθέρωση. Αδειάζουμε.

Αλλάζουμε. Για μια στιγμή μονάχα, μέσα στον κύκλο της μίζερης ζωής μας. Γιατί η ρουτίνα μας περιμένει καρτερικά, μοναχά ένα – δύο μήνες μακριά.

Μα τι θέλει επιτέλους να πει ο ποιητής μ’ αυτό τον ατελείωτο μονόλογο του?

Αυτό, μονάχα: πως οι παρακάτω στιγμές, αναγνωρίζουμε πως είναι γέννημα των συνθηκών τους και τίποτα παραπάνω. Μα, τις κρατάμε βαθιά μέσα μας, γιατί ελπίζουμε πως θα έρθει η ώρα που όλα αυτά θα αποτελέσουν την ζύμη για την γέννηση μιας νέας υλικής και συνειδησιακής πραγματικότητας.

Θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι στο ελεύθερο κάμπινγκ. Πως οι γύρω σκηνές μαζεύτηκαν γύρω μας καθώς το μαγείρεμα τελείωνε. Να τσιμπήσουν κι αυτοί ένα κομμάτι. Γιατί όλα μοιράζονται. Το φαγητό. Τα ξύδια. Τα βιβλία για το μεσημεριανό διάβασμα. Το χαρτί υγείας. Τα τσιγάρα.

Όταν το ζεις, συνειδητοποιείς πόσο ψευδαίσθηση είναι τελικά η αίσθηση της ιδιοκτησίας. Και πόσο μαγική και ανθρώπινη αυτή της κοινότητας.

Θυμάμαι τις καλημέρες. “Καλημέρα”, σου έλεγαν πρόσωπα άγνωστα μα χαμογελαστά. Όχι επιτειδευμένα. Γαλήνια. Φιλικά.

“Καλημέρα”, αποκρινόσουν κι εσύ.

“Κάθησε”, σου λέγαν. Και καθόσουν. Σε κύκλο, πάντα.

Θυμάμαι πόσο καθαρό ήταν το κάμπινγκ μας. Και δεν είχε καθαρίστριες. Μονάχα έναν βαριεστημένο τύπο που έπλενε τις χέστρες κάθε πρωί. Μα ο κόσμος, ενστικτωδώς, φρόντιζε τον τόπο γύρω του. Απλές καθημερινές κινήσεις. Να μαζέψεις τα σκουπίδια σου. Να πετάξεις τη σακούλα. Να μην ρίχνεις κάτω το τσιγάρο. Κινήσεις που εδώ, στην a priori μολυσμένη μητρόπολη κανείς μας δεν κάνει τόσο αυθόρμητα. Γιατί νιώθουμε βαθιά μέσα μας πως αυτός ο χώρος και αυτός ο χρόνος δεν είναι δικοί μας. Και δεν έχουμε καμία υποχρέωση να τους διατηρήσουμε “καθαρούς”.

Θυμάμαι εκείνη την αστεία συνέλευση στην πλατεία. Άπο κάπου είχε πέσει σύρμα ότι θα σκάσουν οι μπάτσοι να μαζέψουν τους κατασκηνωτές. Και κόσμος απ’ όλο το νησί είχε συγκεντρωθεί για να οργανώσει την άμυνα του. Μερικοί γνωριζόμασταν απ’ τις πόλεις μας. Εδώ, δεν μιλιόμαστε. Ίσως και να μισούμε λίγο ο ένας τον άλλο. Μα εκεί, στεκόμασταν δίπλα δίπλα και ετοιμάζαμε γεμάτοι ενθουσιασμό το σχέδιο δράσης. Αν έρθουν εδώ, θα κάνουμε τούτο. Αν κάνουν εκείνο, θα πάμε από εκεί. Να κλείσουμε τους δρόμους. Να ανταλλάξουμε κινητά. Να ειδοποιήσουμε κι άλλο κόσμο. Να είμαστε μαζί.

Θυμάμαι – πως να τα ξεχάσω – τα ωτοστόπ. Ποτέ δεν χρειάστηκε να περπατήσουμε πάνω από πέντε λεπτά. Εκτός κι αν ήθελες να ηρεμήσεις, να απολαύσεις την σιωπή και τα άστρα. (ναι, θυμάμαι και τα άστρα. μονάχα όταν τα βλέπεις συνειδητοποιείς πόσο σου λείπουν). Δεν σήκωνες το χέρι, απλά σταματούσαν δίπλα σου και άνοιγαν την πόρτα. “Πόσοι είστε?” “Πόσους χωράτε?” “Που πάτε?”. Όλοι στο κόλπο. Μικροί και μεγάλοι. Μεθυσμένοι και νηφάλιοι. Ντόπιοι και τουρίστες.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που πήγαμε να κάνουμε μπάνιο στις ντουζιέρες δίπλα απ’ τη σκηνή μας. Στο δημοτικό κάμπινγκ, όχι στο “ελεύθερο”. Εκεί όπου οι άνθρωποι κουβαλάνε κάτι λίγο απ’ την πόλη μαζί τους. Στερεοφωνικά. Φορτιστές. Τζανκ φουντ. Λογικές. Και βρήκαμε μια ντουζίνα γυμνά σώματα. Με απλότητα και γλυκύτητα. Όχι, δεν είναι επαναστατικό το γυμνό, εδώ και πολλές δεκαετίες. Μα συνεχίζει να είναι όμορφο και ελεύθερο. Ειδικά όταν το συναντάς εκεί που δεν το περιμένεις. Νομίζω πως δεν έχω ζήσει ποτέ τόσο κοντά και άνετα στο σώμα μου και στα σώματα άλλων άπο εκείνες τις μέρες.

Θυμάμαι εκείνο το πρωινό που μας έφερε ο Μπόμπ να φάμε “ψαράκι”. Τρέχα γύρευε που το ξετρύπωσε στις 9 τα ξημερώματα.

Θυμάμαι εκείνα τα παιδιά με τις κιθάρες στην πλατεία, να παίζουν “μάγκες πιάστε τα γιοφύρια, μπάτσοι κλάστε μας τ’ αρχίδια” όταν έσκασε το περιπολικό να μας ζητήσει να κάνουμε ησυχία.

Θυμάμαι πολλά και διάφορα. Και λυπάμαι.

Λυπάμαι που επιστρέψαμε όλοι μας στην κανονικότητα. Και που χρειάστηκε να εκφέρουμε το χυδαίο “τα ξαναλέμε του χρόνου”. Και που, για τους περισσότερους με τους οποίους μοιράστηκα όλα τούτα, ήταν απλά μια προσωρινή κατάσταση, και όχι κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψεις για να γίνει η καθημερινότητα σου.

…από το “Επιεικώς Φλέγον”, τεύχος 2

εικόνες δανεισμένες από προηγούμενα posts