Αρκετούς αιώνες πριν, σε μια – όχι και τόσο μακρινή από τη δική μας – εποχή που τα σχολικά βιβλία συνηθίζουν να αποκαλούν μεσαίωνα, ήτανε λέει πολύ της μοδός ένα πράγμα που λεγόταν «Θέλημα Θεού». Τούτη η απλοϊκή, στα δικά μας μάτια, πλην ομως αποτελεσματική ερμηνεία του κόσμου, αποτελούσε μια παγκόσμια σταθερά, που υπερέβαινε τους ανθρώπινους νόμους και που ίσχυε εξίσου για κάθε γωνιά του βασιλείου, για κάθε κοινωνική τάξη, για κάθε μεμονωμένο άτομο, ερμηνεύοντας και δικαιολογώντας ότι κακό κι αν τύχαινε στον δρόμο σου: από τον πονόδοντο ως τις σταυροφορίες κι από την βαριά φορολογία ως τους μαζικούς απαγχονισμούς. Και μπροστά σ’ αυτή τη μεταφυσική, ανυποχώρητη και αδιαπραγμάτευτη δύναμη, οι κοινές ανθρώπινες δυνάμεις δεν μπορούσαν παρά να σκύψουν το κεφάλι και να υποταχτούν.
Κατά ένα παράδοξο τρόπο βέβαια, η υποταγή αυτή έβρισκε εφαρμογή στο σύνολο της μοναχά στους ταπεινούς , ενώ για τους ισχυρούς μεταφράζοταν ως μια άνευ όρων εδραίωση της εξουσίας τους, κοσμικής και θρησκευτικής. Οι κάθε λογής παπάδες κι ευγενείς, αυτοκράτορες και βασιλιάδες, επίσκοποι και ιππότες, έπαιρναν τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ των ταπεινών και της Θεικής θέλησης – η οποία όλως τυχαίως συνέπιπτε με τα υλικότατα συμφέροντα των πρώτων.
«Κάθε άνθρωπος, οφείλει να υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, γιατί δεν υπάρχουν άλλες εξουσίες παρά από το Θεό· κι αυτές οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν τεθεί από το Θεό. Έτσι λοιπόν, όποιος αντιτάσσεται στις εξουσίες, αντιστέκεται στην τάξη που έβαλε ο Θεός· κι όσοι αντιστέκονται θα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την τιμωρία τους. (…) Γι’ αυτό να πληρώνετε φόρους, αφού οι άρχοντες που φροντίζουν για την είσπραξη τους είναι οι υπηρέτες του Θεού. Να αποδίδετε σε όλους ότι τους οφείλετε: φόρους και δασμούς, σεβασμό και τιμές.»
Παύλος, Προς Ρωμαίους, Κεφ. 13.
Καλά ως εδώ. Γιατί όμως να μας ενδιαφέρει αυτή η σύντομη ιστορική αναδρομή σήμερα, στις αυγές τους εικοστού πρώτου αιώνα, σε ένα καθ’ όλα δυτικό κράτος όπως η ελλάδα, μια εποχή που κυριαρχεί ο ορθολογισμός, η επιστήμη και τα i-phones και που υποτίθεται πως όλες τούτες οι μεταφυσικές αηδίες έχουν εκλείψει?
Σαφώς, η θεϊκή εξουσία έχει χάσει αρκετές από τις μετοχές της στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων, αλλά το μοντέλο που ακολούθησε με επιτυχία εδώ και τόσους αιώνες, με κάτι μετατροπές από ‘δω, κάτι διορθώσεις από ‘κει, μπορεί ακόμη να φανεί χρήσιμο και λειτουργικό.
Η αρκετά πιο κοντινή σε εμάς «πρώτη φορά αριστερά» περίπτωση, είναι ένα αρκετά καλό παράδειγμα μιας τέτοιας τακτικής. Ο εξαιρετικά γόνιμος συνδιασμός «αντιαμερικάνικης» και «αντιϊμπεριαλιστικής» παράδοσης της αριστεράς, πακετάκι με την πατριωτική, ψεκασμένη παραφροσύνη των ΑΝΕΛ πρωτοσυναντήθηκε δύο χρονάκια πριν στις πλατείες των αγανακτισμένων καίγοντας παρέα σημαίες της ευρωπαικής ένωσης και μουτζώνοντας ομοιώματα της κυρίας Μέρκελ, σε μια προσομοίωση μεταφυσικών τελετουργικών που θα ζήλευε κάθε σύγχρονη θρησκεία. Αποδείχτηκε μια συνάντηση γόνιμη και δημιουργική. Σήμερα, με την άνοδο τους στην εξουσία, ο εν λόγω συνδιασμός προσφέρει τις βάσεις για την χάραξη μιας πολεμικής στρατηγικής όπου, απ’ τη μια η επίθεση στις ζωές μας συνεχίζει ακάθεκτη, απ’ την άλλη η ίδια η συν-κυβέρνηση «νίπτει τας χείρας της», αφού όλες της οι επιλογές δεν είναι παρά «θέλημα των ευρωπαίων». Με δυο λόγια, εχθρός μεν υπάρχει, αλλά είναι τόσο πανίσχυρος, τόσο βολικά μακρινός, που εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τον αγγίξουμε, παρά μοναχά να παρακαλέσουμε την εγχώρια κυβέρνηση να μεσολαβήσει και να διαπραγματευτεί μαζί του για το κοινό μας συμφέρον. (το ποιό???)
Η παρουσία αυτού του υπερβατικού «άλλου», αυτής της – πάμε πάλι – μεταφυσικής, ανυποχώρητης και αδιαπραγμάτευτης δύναμης που λέγεται ευρώπη (που ανά περίπτωση παίρνει τη μορφή της γερμανίας, των δανειστών, της παγκόσμιας τράπεζας, του ΔΝΤ και λοιπών αόριστων μεταμορφώσεων), λειτούργησε αποτελεσματικά, σε πρώτη φάση, στην περίπτωση του τρίτου μνημονίου, όπου παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα «την ελληνική κυβέρνηση να πασχίζει με νύχια και με δόντια να πετύχει την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση για το συμφέρον του ελληνικού λαού». Προφανώς, το συμπέρασμα που αποκομίσαμε είναι πως τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και τα ντόπια αφεντικά, ουδεμία ευθύνη φέρουν για το τελικό αποτέλεσμα. Άλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση κάλεσε τους πάντες να ψηφίσουνε ΟΧΙ στο σχετικό δημοψήφισμα ώστε «να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα» εκτός συνόρων και να «ενισχύσουν την ελληνική αποστολή με ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί», ενώ μόλις δυο εβδομάδες πριν, σε μια κίνηση που από πολλούς ερμηνεύτηκε ως πρώϊμο δείγμα σχιζοφρένειας, είχε το θράσος να καλέσει και στην πανεργατική απεργία…
Αντίστοιχα μοτίβα λογικής διακρίνουμε και στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών: η ελληνική κυβέρνηση, με σεβασμό στο αριστερό και ανθρωπιστικό της παρελθόν, έχει κάθε καλή διάθεση να στεγάσει τους μετανάστες, να τους περιθάλψει, να τους νομιμοποιήσει, να γκρεμίσει και κάνα φράχτη του έβρου στην τελική, αλλά είναι πάλι αυτές οι διαολεμένες διακρατικές συμφωνίες με την ευρώπη που εμποδίζουν το όλο σχέδιο να προχωρήσει. Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί θα συνεχίσουν να πνίγονται στο αιγαίο, να πεθαίνουν στα ναρκοπέδια του έβρου, να υφίστανται εκμετάλλευση από τα εκάστοτε ντόπια αφεντικά και πογκρόμ από τους εκάστοτε ντόπιους εθνικόφρονες, με κύριο υπαίτιο ξανά – μα τι σύμπτωση! – την μητέρα ευρώπη.
Την Πέμπτη, 12 Νοέμβρη του ’15, οι ελληνικές αρχές εισβάλλουν στα σπίτια πέντε φοιτητών στην Αγία Παρασκευή και τους συλλαμβάνουν με εντολή του Ιταλικού κράτους, το οποίο και έχει εκδώσει εναντίον τους το περιβόητο «ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης». Με μοναδική σαφή κατηγορία την συμμετοχή τους στην διαδήλωση της πρωτομαγιάς στο Μιλάνο, η Ιταλία απαιτεί από την ελληνική δικαιοσύνη να εκδόσει τους πέντε φοιτητές ώστε να δικαστούν εκεί – μια αρκετά ζόρικη διαδικασία, δεδομένου ότι στην γειτονική μας χώρα δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης. Αυτό, εν ολίγοις, μεταφράζεται ότι οι πέντε κατηγορούμενοι, μπορεί να περάσουν ως και πέντε χρόνια στις Ιταλικές φυλακές και αφού γίνει η δίκη να αθωωθούν, όπως άλλωστε είναι το πιο πιθανό δεδομένων των ανύπαρκτων στοιχείων με τα οποία κατηγορούνται. Επίσης η έκδοσή τους στην Ιταλία θα σημαίνει την πλήρη απομόνωση από τον συγγενικό, φιλικό και συντροφικό τους κύκλο, την οικονομική τους εξόντωση και την δυσκολία υπεράσπισής τους λόγω διαφορετικής νομοθεσίας και γλώσσας.
Το πλαίσιο γύρω από το οποίο κινείται το «ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης», θεωρητικά αφορά μονάχα έσχατες περιπτώσεις όπως διεθνή τρομοκρατία, απάτες σε βάρος του δημοσίου, εγκληματικές οργανώσεις, σωματεμπορία, διακίνηση ναρκωτικών και όπλων, ανθρωποκτονίες και λοιπά τρανταχτά πρωτοσέλιδα – σε καμία περίπτωση δεν έχει καταγραφεί κάπου η χρήση του για μια απλή «συμμετοχή σε διαδήλωση».
Βρίσκουμε λοιπόν εξαιρετικά ύποπτη την ξαφνική χρήση του νόμου αυτού σε μια περίοδο παγκόσμιας τρομο-υστερίας με τελικό αποδέκτη ανθρώπους που κινούνται στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα και που όπως οι ίδιοι δηλώνουν «συμμετέχουν ενεργά στο φοιτητικό κίνημα, τις συνελεύσεις γειτονιών και τους αγώνες για εργατικές και ταξικές διεκδικήσεις».
Βρίσκουμε επίσης εξαιρετικά ενοχλητικό, πλην όμως προβλέψιμο, ότι σε περιπτώσεις όπως τα πολυσυζητημένα σκάνδαλα της SIEMENS οι δικαστικές αρχές ελλάδας και γερμανίας βρήκαν, ως εκ θαύματος, αρκετά παραθυράκια στον εν λόγω νόμο ώστε μερικοί εκ των πιο ονομαστών κατηγορουμένων να γλιτώσουν τόσο την προφυλάκιση, όσο και την τελική κατηγορία.
Βρίσκουμε, τελικώς, πως αυτή η παρουσία της ανυποχώρητης, αδιαπραγμάτευτης δύναμης που λέγεται ευρωπαϊκό δίκαιο και που μπροστά του η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική δικαιοσύνη δεν μπορούν παρά να υποχωρήσουν, σαν κάτι να μας θυμίζει.
Μας θυμίζει μάλλον πως το ελληνικό κράτος, ενώ εδώ και δεκαετίες έχει επιδοθεί σε ένα όργιο καταστολής, συλλήψεων, διώξεων, λογοκρισίας και παραπληροφόρησης – με ή χωρίς ευρωπαϊκές εντολές ή αριστερή εσάνς, με βασικό του στόχο το ανταγωνιστικό κίνημα και τους κοινωνικούς / ταξικούς αγώνες, φροντίζει για μια ακόμη φορά να αποποιηθεί τις ευθύνες που του αναλογούν, λίγο πριν προσθέσει άλλη μια μαλακία στο ενεργητικό του.
Γι’ αυτό, όσο κι αν επιμένουν πως ο εχθρός μας είναι αλλού, εμείς θα συνεχίσουμε να τον βλέπουμε εντός των συνόρων και να αγωνιζόμαστε απέναντι του με όπλα μας την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα, την από-τα-κάτω οργάνωση τις κινηματικές μας διαδικασίες και τους αδιαμεσολάβητους αγώνες.
Και, στην τελική,
όσο μας μιλάτε για θεούς,
τόσο θα μας πιάνουν τα διαόλια μας.
να μην εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές από την Αγία Παρασκευή /
παύση κάθε δίωξης /
αλληλεγγύη στους 5 Ιταλούς κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση
Υ.Γ. Δεδομένων όλων των παραπάνω, ας μην παραξενευτεί κανείς και καμία αν στις δράσεις αλληλεγγύης στους πέντε φοιτητές που θα ακολουθήσουν τις προσεχείς εβδομάδες, καλέσει και η ίδια η κυβέρνηση. Ας είμαστε απλά έτοιμοι να τους υποδεχτούμε όπως τους αρμόζει.
