Και κάθε νύχτα, κάθονται όλοι τους γύρω απ' τη μπάρα
-οι ίδιοι πάντοτε
όσο κι αν αλλάζουν τα πρόσωπα τους
οι φωνές, ή ο τρόπος που στέκονται στα σκαμπό
είναι πάντοτε οι ίδιοι, δεν με ξεγελάνε-
και συζητάνε για τον έρωτα,
και τι να είναι άραγε τούτο το πράγμα

και μιλάνε για πάθος, για πληγές αναίμακτες
για πίστη και αφοσίωση
λένε για κάποιες φορές που αγγίζουν τον ουρανό
κι άλλες που αγγίζουν τον θάνατο
για πράγματα μεγάλα και τρομαχτικά
λένε, άλλοτε, για όμορφα μάτια
για χάδια και μυρωδιές
για στιγμές σιωπής, με την πόλη να απλώνεται κάτω απ' τα πόδια τους
για καύλες
για όσα έχουν πια παρέλθει

εγώ όμως
δεν ξέρω απ' αυτά
ένα μικρό πράγμα θυμάμαι μονάχα
μια βραδιά που γύριζα σπίτι μεθυσμένος
είδα μια γάτα να περπατάει κάπως αστεία
και είχα έναν άνθρωπο να του γράψω πως,
“να, μόλις είδα μια γάτα να περπατάει κάπως αστεία”
κι αυτός ο άνθρωπος να μην το πάρει ως κάτι αδιάφορο
μήτε ως κάτι παράξενο
μα να έχει τις σωστές λέξεις να απαντήσει
ώστε να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ ευτυχισμένος
και να ονειρεύομαι γάτες.

 

“Λόλα, να ένα μήλο”

είπε το φίδι

.

η Λόλα πήρε στα χέρια της το μήλο

και κίνησε να βρει τον Μίμη

.

άφησαν το τόπι σε μια γωνία

και κρύφτηκαν στην πίσω αυλή του σχολείου

.

δάγκωναν αχόρταγα

μια μπουκιά ο ένας, μια μπουκιά ο άλλος

.

τα υγρά του, κύλησαν στο σαγόνι του Μίμη

λέρωσαν το πουά φορεματάκι της Λόλας

.

φιλήθηκαν,

με ένα μικρό κομματάκι μήλο να παίζει στις γλώσσες τους

.

η Λόλα έβγαλε την ποδιά της

ο Μίμης έκανε το ίδιο

.

μπήκε μέσα της, γελώντας

με όλη την αθωότητα ενός παιδιού

.

ο φύλακας του σχολείου

άκουσε τις φωνές και τα γέλια τους

.

τους οδήγησε στον διευθυντή

που θεωρούσε τον εαυτό του αυστηρό, μα δίκαιο

.

“δεν έπρεπε να δαγκώσετε το μήλο”, τους επίπληξε

“είστε μικροί ακόμη, για μια γνώση τόσο μεγάλη”

.

τους έδιωξαν από το σχολείο

δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ

.

η Λόλα δουλεύει στο δημόσιο

το θυμάται σαν αστείο

.

ο Μίμης τριγυρίζει με σπρέι τα βράδια

και γράφει στους τοίχους

.

οι παιδικοί μας έρωτες

είναι η πρώτη μας μεγάλη αμαρτία".

.

 

Μέσα στο πιο χαωμένο μας μεθύσι

εκεί που γελούσαμε

για να διώξουμε το ξημέρωμα μακριά

ήρθα να σταθώ πλάι σου

 

Και σε κοίταζα

κι έβλεπα μια λεπτή αλυσίδα να τυλίγεται απαλά γύρω σου

να σε δένει με άλλους τόπους, άλλους ανθρώπους

άλλες νύχτες και μια άλλη θάλασσα

κι εσύ μου μιλούσες με αγάπη για το εκεί, για το εδώ

και για το ταξίδι ανάμεσα σ'αυτά τα δυο

και ήσουν ο τόπος αυτός, η θάλασσα αυτή

και εγώ ήθελα απλά να ταξιδέψω και να κρυφτώ μέσα σου

 

Και σε άκουγα

κι ανάμεσα στις λέξεις σου ξεχώριζα

τις δυνατές μουσικές δίπλα στα ηχεία

τις κουβέντες γύρω από τον κύκλο μιας συνέλευσης

τον ήχο ενός μπουκαλιού που σπάει

στη σιωπή της νύχτας

το μεταδοτικό γέλιο ενός κοινού γνωστού

και ήθελα να σου ψιθυρίσω

ότι πιο πρόστυχο και πιο γλυκό

μα τελικά μεταμφιέστηκα πίσω από κοινοτυπίες

 

Και σε άγγιζα

κι ένιωθα όλη την απόσταση ανάμεσα μας

όλα τα ιδρωμένα σεντόνια που έχουν κοιμήσει το σώμα σου

όλες τις λέξεις που έχουν γραφτεί για σένα

όλα τα βιαστικά χάδια και τα παγωμένα δάχτυλα

κι όλες σου τις αποχαιρετιστήριες αγκαλιές

και ήθελα να σ'αγκαλιάσω

μα έτρεμα τον αποχαιρετισμό

 

Ούτε καν ε?

Δεν πειράζει.

Άλλωστε κάθε αύριo

όλα ξεχνιούνται

 

 

.Μυρίζεις άνοιξη

και ανθισμένα τριαντάφυλλα

και ο χρόνος δίπλα σου, κυλάει αργά και ευχάριστα

σαν να βαδίζεις αντίθετα στην φορά ενός δροσερού ποταμού

 

μαλακίες

 

μυρίζεις σκόρδο, κρασί και ιδρώτα

και ο χρόνος δίπλα σου

είναι έξι βιαστικές ώρες ύπνου

πριν ξυπνήσουμε για την δουλειά

 

γι’αυτά τα λίγα σ’αγαπάω.

 

Το σκοτάδι
τυλίγεται γύρω από τα βλέφαρα σου
νυχτώνει
άκου τα παιδιά, έξω από τις γρίλλιες
στροβιλίζομαι στον αέναο κύκλο
μιας ηδονής πρωτόγονης
λύκοι με σωλήνες στα πόδια, να αλυχτούνε
κάτω από το ψυχεδελικό φως
μιας σελήνης φτιαγμένης από νέον
τα παιδιά τρέχουν γύρω από τα τσιμεντένια δάση
τ’ακούς?
Πως καταντήσαμε έτσι
θλιμμένοι και σιωπηλοί?
Πόσο μόνοι και τρομαγμένοι φαντάζουμε
εντός του τέρατος?

Και επιτέλους,
πόσες μαλακίες πρέπει να γράψω ακόμα
για να σου αποδείξω
πως η ποίηση έχει πεθάνει?

 

Είναι Δεκέμβρης πια

αλλά δεν θα ανάψω το κλιματιστικό

ούτε θα αυξήσω τον σωρό από στρώματα που με σκεπάζει

την νεκρική μου ακαμψία

κυκλοφορώ αυτοκαταστροφικά γυμνός

ανούσια

πέρα δώθε

πέρα δώθε

από δωμάτιο σε δωμάτιο

περιμένω το σώμα σου να με ζεστάνει

το στόμα σου

τι νόημα έχει άλλωστε

ένα ζεστό δωμάτιο

όταν μέσα μου είμαι τόσο παγωμένος

που κάθε προσπάθεια να το περιγράψω

θα άγγιζε την κοινοτοπία?

Τίποτα λιγότερο από τα πάντα

όπως λέει και το σύνθημα.

Εσείς έχετε την εξουσία στα χέρια σας

τα έδρανα της βουλής και τις θέσεις στα υπουργεία

τις φάμπρικες, τα εμπορικά κέντρα

τις τράπεζες και τις επιταγές με τα πολλά μηδενικά

την γραφειοκρατία, τις σφραγίδες και τις υπογραφές

τις μεταξωτές γραβάτες

τον αόρατο και ολοκληρωτικό έλεγχο της καθημερινότητας.

Εσείς έχετε τον χρόνο στα χέρια σας

τα ξυπνητήρια και τα σχολικά κουδούνια

τις εργατοώρες, τα διαλείμματα

τις απουσίες και τις απολύσεις

τους απλήρωτους λογαριασμούς, τις ουρές στην εφορία

το κόκκινο στο φανάρι του δρόμου

τα ανελέητα γρανάζια αυτής της εφιαλτικής μηχανής.

Εσείς έχετε τον λόγο στα χέρια σας

το ψέμμα και την αλήθεια

τους δημοσιογράφους, τα κανάλια, τις εφημερίδες

και τα δελτία ειδήσεων

τις διαφημίσεις και τα πρότυπα ομορφιάς

το θέαμα και το lifestyle

τον φανταχτερό κόσμο του τίποτα.

Εσείς έχετε τον θάνατο στα χέρια σας

τους γιατρούς, τις φαρμακοβιομηχανίες

τα βιάγκρα και τις πλαστικές εγχειρήσεις

την ασθένεια και τη θεραπεία

τη σιωπή των νεκροταφείων

τις εκκλησίες και τους χρυσοντυμένους ιερείς τους

τον φόβο, τον πολυτιμότερο σύμμαχο σας.

Εσείς έχετε το νόμο στα χέρια σας

το δίκαιο και το άδικο

τους δικαστές, τους εισαγγελείς, τους ρουφιάνους

τις κάμερες και τα συρματοπλέγματα

τον στρατό των ένστολων να σας φυλάνε

τις αλυσίδες

την φυλακή της σκονισμένης μητρόπολης.

 

Κι εμείς?

Εμείς, έχουμε ο ένας τον άλλο.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Θα’θελα να μουν κατσαρίδα

να κρύβομαι σε μια τρύπα υπονόμου στο μπάνιο σου

να κρυφοκοιτάω το γυμνό σου σώμα

στις πιο προσωπικές του στιγμές

να τρέφομαι απ’τα σκουπίδια σου

να εξαρτώμαι απ’τα σκουπίδια σου

να κολυμπάω στο νερό που κύλησε πάνω σου

στις μυρωδιές σου

να χτίζω φωλιά από τις τρίχες σου

και να κουρνιάζω μέσα τους

να με φοβάσαι

να με κυνηγάς

να με σκοτώνεις.

 

Το ανεφελολούλουδο και το αστέρι (download .pdf)

[scribd id=66939927 key=key-12tsmvwezrsdxgaco8mi mode=slideshow]

Το παραπάνω παραμύθι, γράφτηκε, εικονογραφήθηκε

-και σχεδόν βιώθηκε-

την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2007

μεταμεσονύκτιες ώρες

ύπο την επήρρεια αλκοόλ.

Εκδόθηκε σε ένα και μοναδικό αντίτυπο σε μορφή βιβλίου, σαν δώρο.

Φωτοτυπήθηκε αρκετές φορές ακόμα, τριγυρίζοντας χέρι με χέρι

μεταξύ φίλων και γνωστών.

Αν και ελάχιστα πολιτικό, θεωρώ ακόμα και τώρα -4 χρόνια μετά-

πως αποτελεί ένα γαμημένα σημαντικό σημείο

ανάμεσα στον σωρό των μισοτελειωμένων διηγήσεων μου.

Σκέφτηκα αρκετές φορές να το διορθώσω

μα συνειδητοποιώ, πως με όλα τα λάθη και τις ελλείψεις του

κουβαλάει, ως έχει, στιγμές των τότε βιωμάτων μου

και μια εικόνα μιας εποχής πιο αφελής και αθώας.

Καλή σας νύχτα.