.
Η ποίησις
αγαπητέ μου
είναι σαν ένα αξιοπρεπές σκατομεθύσι
Μισό βήμα
προς μια διπλανή
πραγματικότητα
και μια καλή ευκαρία
να σπάσεις
μια αμήχανη σιωπή
Σε επισκέπτεται συνήθως
τις πρώτες πρωινές ώρες
παρακινούμενη
από έρωτα
επιθυμία
ή απογοήτευση
Γεννάει
βλέμμα απλανές
γλώσσα ανεξέλεγκτη
και εικόνες
παραμορφωμένες
Μιλάει
με
παύσεις
και υποννοούμενα
μεταφορές
και ειλικρίνεια
εικόνες
και εξομολογήσεις
Σε εκθέτει
και φέρνει ανθρώπους
αγνώστους
-στιγμιαία-
πιο κοντά
Συμπιέζει τις σκέψεις σου
σε κάτι τόσο ξεκάθαρο για σένα
μα τόσο ακατανόητο για τους άλλους
Καταλήγει
σε φωνακλάδικα τραγούδια
ή ψίθυρους κάτω απ' τα σκεπάσματα
Στριφογυρίζει μέσα σου
βασανιστικά
ώσπου να κοντοσταθείς κάπου
και να την ξεράσεις
με ανακούφιση
σε έναν λευκό τοίχο
ένα λευκό χαρτί
μια λευκή λεκάνη
Γιατί το παν είναι να μιλάμε
και να λερώνουμε πράγματα
me sigkinisate pali kwlopaida
Η ποίησις ως το καταφύγιο που ποθούμε
όταν καμιά χώρα – δε μας χωράει
καμιά ώρα – δε μας μετράει
καμιά σκέψη – δε μας αφήνει
κανένα σώμα – δε μας ανήκει
καμιά σιωπή ή λέξη – πια δε γεννιέται
κι όταν το τίποτα σε πάντα ανυψωμένο ζητά από τα σπλάχνα μας βαθιά να εκφραστεί.