-Που είχαμε μείνει?

-Είχαμε μείνει σ' εκείνο το σημείο

που η ίδια κίνηση σου,

ένα χασμουρητό, ή ένας μορφασμός,

φαντάζει δευτέρα πρωί σαν εκνευριστική ρουτίνα

και πέμπτη απόγευμα σαν κάτι το καταπληκτικό!

(ή μήπως είναι το ανάποδο?)

που σχεδιάζω τους χάρτες των καθημερινών μας διαδρομών

πάνω στις φλέβες των ποδιών σου

αναγνωρίζω κάθε στροφή

διακρίνω ξεκάθαρα τα πεζούλια

περνάω προσεκτικά στις διαβάσεις

που το

“Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο

ή βρίσκεται εκτός δικτύου.

Θα ειδοποιηθεί για την κλήση σας μόλις είναι διαθέσιμος”

αποτελεί έναν μικρό εφιάλτη

που μπορώ να σου μιλήσω

για πράγματα υγρά και βρώμικα

για την καύλα μου, ας πούμε

ή για τον κώλο σου

χωρίς να ακουστώ γλοιώδης

που σου κρατάω το κεφάλι – προσεκτικά

πάνω απ' τη λεκάνη

για να ξεράσεις

τη μιζέρια όλης της εβδομάδας

μαζί με το αλκοόλ της βραδιάς

που γράφω

και είναι δικές σου αυτές οι λέξεις

ολόδικες σου

κι αν μοιάζουν απαράδεκτα γλυκανάλατες

είναι γιατί δεν υπάρχουν άλλες

-Και μετά?

-Μετά

δεν ξέρω

ας κοιμηθούμε τώρα

και βλέπουμε.