~

…που λες, απ' την πρώτη στιγμή που έσκασε η είδηση της δολοφονίας, εδώ και μια βδομάδα τώρα, και έχουν γαμηθεί όλοι να αλληλοκατηγορούνται.

~

Η κυβέρνηση τα ρίχνει στην αριστερά ότι με τις απεργίες και τα συναφή, το τραβάει στα άκρα και να τα αποτελέσματα, η αριστερά τα ρίχνει στην κυβέρνηση και τους εφοπλιστές ότι χρησιμοποιούν την χρυσή αυγή για την βρωμοδουλειά τους, και οι δυό τους τα ρίχνουν στην αστυνομία που τα΄χει τόσα χρόνια πλακάκια με τους χρυσαυγίτες. Η αστυνομία πήγε να τα ρίξει στα γηπεδικά, μα δε της βγήκε, οπότε τώρα πρέπει να βιαστεί να συλλάβει και κάνα φασίστα για τα μάτια του κόσμου, ενώ οι φασίστες από μεριάς τους αδειάζουν ο ένας τον άλλο μπας και τη βγάλουν καθαρή. Η κοινωνία με τη σειρά της, τα ρίχνει στους τετρακόσιους κάτι χιλιάδες ψηφοφόρους της χρυσής αυγής, λες και με παρθενογέννηση ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί μέσα στην προαναφερθείσα κοινωνία που κάτα τ'άλλα είναι αθώα και ξεχειλίζει από δημοκρατικά και αντιρατσιστικά αισθήματα, ενώ οι ψηφοφόροι της το παίζουν ξαφνικά χαζοί και παραπλανημένοι και καλά παιδιά κάτα βάθος, που κάτι η κρίση, κάτι η ανεργία, κάτι τα δύσκολα παιδικά χρόνια, σαν να λέμε δεν είχαν πάρει χαμπάρι μέχρι προχθές ποιόν ψηφίζουν και ποιόν οπλίζουν.

~

Μέσα στις επόμενες μέρες, αναμένουμε την γραμμή του Κκε, που με κάποιο υπερρεαλιστικό άλμα λογικής θα κατηγορεί για μια ακόμη φορά τον Σύριζα, το κύρυγμα του πάτερ Σάββα για το πως το Furby, αυτός ο χνουδωτός διάολος, δαιμονίζει τα παιδάκια και γίνονται χρυσαυγιτάκια, και την τοποθέτηση του Βασίλη Λεβέντη επί του θέματος.

~

Και κάτι μου λέει πως αργά ή γρήγορα, θα τα ρίξουμε όλοι μαζί στο ποτάμι να τα πάρει μακριά και να ξεχαστούνε, μιας και που καμία κοινωνία δεν γουστάρει να ξυπνάει κάθε πρωί και να της θυμίζουν πως έχει τα χέρια της βαμμένα με αίμα. Γιατί όλοι μας κουβαλάμε ένα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, μερίδιο ευθύνης σ' αυτή την ιστορία – όσο απεγνωσμένα κι αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε την ουρά μας απ' έξω.

 

~

 

Φταις κι εσύ, λοιπόν, πολιτικέ, δήμαρχε, υπουργέ, αστυνομικέ διευθυντή, δημοσιογράφε, τηλεπαρουσιαστή, κάθε απόχρωσης και ιδεολογίας, που συνεχίζεις να αναπαράγεις το παραμυθάκι περί θεωρίας των άκρων, πολέμου συμμοριών και ανεξέλεγκτης βίας που πρέπει όλοι μαζί, σαν καλή και δημοκρατική παρέα που είμαστε, να την καταδικάσουμε, απ' όπου κι αν προέρχεται, βάζοντας έτσι στο ίδιο τσουβάλι ότι σου βρωμάει, ότι προκαλεί ρωγμές στην βιτρίνα της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας που κατασκευάζεις με τόση επιμονή, είτε είναι τα νεοναζιστικά σκυλάκια που ξεφεύγουν αραιά και που απ' την επίβλεψη σου και παρεκτρέπονται, είτε είναι ο κόσμος που αγωνίζεται για τη ζωή και την ελευθερία.

~

Φταις κι εσύ, ντόπιο αφεντικό, μικρό ή μεγάλο, που εδώ και μια εικοσαετία πατάς επί πτωμάτων, εκμεταλλευόμενος με παροιμιώδη ασυδοσία και σκληρότητα τους μετανάστες, στα εργοτάξια, στα χωράφια, στα μπουρδέλα, στις οικοδομές, στο δρόμο, με τραμπουκισμούς και απειλές, χέρι χέρι με τη μαφία, χέρι χέρι με την αστυνομία, και τώρα που δεν σου είναι πλέον χρήσιμοι θέλεις κάποιον να βάλει ένα χεράκι, κάποιον να “ξεβρωμίσει τον τόπο” για πάρτη σου, και κάποιον να τρομοκρατήσει και λίγο τους ντόπιους εργάτες μη τολμήσουν να διεκδικήσουν ένα κομμάτι απ' τα αυτονόητα.

~

Φταις κι εσύ, μικρόψυχε και κοντόφθαλμε έλληνα, πατριώτη, ψηφοφόρε, που πλανεύτηκες απ' την υπόσχεση ενός φευγαλέου αμερικάνικου ονείρου, που έκανες τα στραβά μάτια σε όσα συνέβαιναν έξω απ' την πόρτα σου ελπίζοντας πως δεν θα πλησιάσουν ποτέ το σαλόνι σου και την πλάσμα τιβί σου, πως δεν θα σε αγγίξουν ποτέ όλα αυτά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το trafficking, τα πογκρόμ, τα τάγματα εφόδου, οι απελάσεις, τα ναρκοπέδια, τα ρατσιστικά ανέκδοτα, τα υποτιμητικά βλέμματα στο μετρό, ο θάνατος.

~

Φταις κι εσύ, εργαζόμενε, άνεργε, απολυμένε, επισφαλή, αναλώσιμε, εσύ που σαν η Κρίση σου χτυπήσει την πόρτα και συνειδητοποιήσεις ξαφνικά πως δεν τον βγάζεις το μήνα, αντί να βρεις το θάρρος και την συνείδηση να σηκώσεις επιτέλους κεφάλι και να σταθείς συλλογικά και αποφασισμένα απέναντι στους εργοδότες σου, βρίσκεις και πάλι το εύκολο θύμα να ξεσπάσεις την οργή σου: τους μετανάστες που σου τρώνε τις δουλειές, τις ίδιες δουλειές που μοναχός σου απαξίωσες για να παίξεις λίγο κι εσύ στο πανηγυράκι των βυσμάτων, των δανείων, του χρηματηστηρίου και των αντιπαροχών.

~

Φταις κι εσύ, πασιφιστή και νομοταγή αντιφασίστα, που ενώ αντίκρυζες καθημερινά τον πόλεμο που μαίνεται γύρω σου, συνέχισες να ελπίζεις στις καταγγελίες, στις ειρηνικές διαδηλώσεις, στις σιωπηλές διαμαρτυρίες με αναμμένα κεράκια, στον τηλεοπτικό χρόνο, στην θεσμική απονομιμοποίηση του φασισμού, στα ψηφίσματα των φοιτητικών συλλόγων, στη συλλογή υπογραφών, στις λυκοφιλίες με τον κάθε πεταμένο δεξιό για την δημιουργία πρόσκαιρων αντιφασιστικών μετώπων, συνέχισες να αναμένεις μια ζωή τις δικαστικές αποφάσεις, τις τοποθετήσεις των βουλευτών σου, την τετραετία που θα βγεις κυβέρνηση, το λαικό και μαζικό και οργισμένο κίνημα που θα ξεπηδήσει κάποτε και θα σαρώσει κάποτε τα πάντα στο πέρασμα του, κάποτε.

~

Φταις κι εσύ, αγωνιστή των πλατειών, που μούτζωσες και αγανάκτησες μπροστά στη βουλή με φόντο τις γαλανόλευκες, όλοι οι έλληνες ενωμένοι, αριστεροί και δεξιοί, αφεντικά και εργαζόμενοι, η Σάρα και η Μάρα και το κακό συναπάντημα, στραμμένοι πάντα απέναντι σε κοινούς εχθρούς, τη Μέρκελ, τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους, την παγκοσμιοποίηση, την Ε.Ε., το ευρώ, πάντα κάτι εκτός συνόρων, πάντα κάτι εξαιρετικά βολικά μακρινό.

~

Φταις κι εσύ, δημοκράτη, ηθικέ, μόνιμα διαλλακτικέ, τίμιε και φιλήσυχε πολίτη, που μετά απ' όλα αυτά εναποθέτεις ακόμη τις ελπίδεις σου στην δημοκρατία και την δικαιοσύνη, που επέτρεψες στη ρητορική του μίσους να εισβάλλει ανεμπόδιστη στην καθημερινότητα σου για να μην διαταραχθεί η πολυφωνία και η ελευθερία της άποψης, που επέτρεψες στα τάγματα εφόδου να ξεχυθούν ανεμπόδιστα στους δρόμους σου εφόσον τα στήριζαν τόσοι ψηφοφόροι, που νομίζεις πως με λίγη κουβεντούλα και λίγη καλή θέληση και μια γεμάτη κάλπη όλα λύνονται, και πως στην τελική για τους κακούς υπάρχει η αστυνομία και η φυλακή.

~

Φταις κι εσύ, ελληνοκανονικέ τυπικέ οικογενειάρχη, που γαλούχησες τα τέκνα σου με το τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια, με πειθαρχία, υπακοή, σεβασμό στην εξουσία, κάθε πρωί τον εθνικό ύμνο και κάθε Κυριακή εκκλησία, να τα καμάρωνες στις παρελάσεις και να μην αμελήσεις ποτέ να σημαιοστολίζεις το μπαλκόνι σου σε κάθε εθνική επέτειο και το σπιτικό σου σε κάθε θρησκευτική εορτή.

~

Φταις κι εσύ, γαμιά της γειτονιάς και της διπλανής πόρτας, φορτωμένε αναβολικά και τεστοστερόνη, που πιστεύεις ότι ο στρατός σε κάνει άντρα, το να τσαμπουκαλεύεσαι στους αδύναμους σε κάνει άντρα, το να βιάζεις επί πληρωμή Ρωσίδες σε κάνει άντρα, το να υποτιμάς τους ομοφυλόφιλους, τους ξένους και κάθε τι διαφορετικό, σε κάνει άντρα.

~

Φταις κι εσύ, ανιστόρητε ιστορικέ, πατριδολάγνε, εθνικιστή τηλεπλασιέ, που έμπλεξες τον Σωκράτη με την ορθοδοξία, τον Μεγαλέξανδρο με την άμεση δημοκρατία, την Αθήνα με την Κωνσταντινούπολη (που πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δική σου θα΄ναι), και την μεγάλη ελλάδα με τα μπούτια σου, γιατί ξέρεις κατά βάθος πως λαός χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον, δεν μπορεί παρά να επιβιώνει και να αυνανίζεται με τα αποφάγια ενός πλαστού ένδοξου παρελθόντος.

~

Φταις κι εσύ, ουδέτερε και απαθή, που τόσα χρόνια οπλίζεις με την σιωπή σου τον εκφασισμό της ίδιας σου της κοινωνίας, που απαρνήθηκες την πολιτική γιατί νόμιζεις πως πολιτική είναι τα κόμματα, τα ψηφοδέλτια και τα μεγάλα λόγια, η βουλή και τα τηλεπαράθυρα, τα σύμβολα και οι σημαιούλες, κάτι μακρινό και ξένο για να το αφήνεις στα χέρια των ειδικών και να κοιμάσαι ήσυχος, και φρόντισες να παραβλέψεις πως πολιτική είναι και να δρας, να παίρνεις τα πράγματα στα χέρια σου, να σκέφτεσαι, να οργανώνεσαι, να συμμετέχεις, να βρίσκεσαι με τους γύρω σου και να παλεύετε από κοινού για τα προβλήματα σας.

~

Φταις κι εσύ, εναλλακτικέ καλλιτέχνη, διαδικτυακέ ακτιβιστή, blogger, διανοούμενε, πνευματικέ άνθρωπε, που επέλεξες να θρονιάσεις μακριά απ' την κοινωνία και τα κοινότυπα προβλήματα της, να αναπαράγεσαι και αυτοαναπαράγεσαι ατέρμονα επί ματαίω, εκτοξεύοντας από απόσταση ασφαλείας τις προσωπικές αποψάρες σου, τις δημιουργικές σου ανησυχίες, τη διαφορετικότητα σου απ' τους κοινούς θνητούς, τις σημειολογικές σου αναζητήσεις, και περίμενες να πεθάνει ένας άνθρωπος, όχι αναρχικός ή κομμουνιστής, μήτε μετανάστης, μα κάποιος που θα μπορούσε να είσαι εσύ, για να προσγειωθείς επίπονα απ΄το νεφέλωμα της προσωρινής σου θέωσης και να αναγκαστείς επιτέλους να πάρεις θέση.

~

Φταίω κι εγώ, στην τελική, που κάθομαι και γράφω όλα τούτα, αντί να βγώ στον δρόμο και να συναντηθώ επιτέλους με όσους και όσες συνειδητοποιούμε και σηκώνουμε το ίδιο βάρος, το ίδιο μερίδιο ευθύνης, να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι διάολο θα κάνουμε από δω και πέρα…