Συναντάς τούτο εδώ, στον δρόμο, ίσως στο διαδίκτυο, μια τυχαία μέρα, μια τυχαία νύχτα, χαμογελάς, ξυπνάει συνειρμούς ή όχι, το μοιράζεις και το μοιράζεσαι, το αποθηκεύεις, θέλεις να στείλεις τα συγχαρητήρια σου σε όποιον/α το δημιούργησε, θα ήθελες ίσως να ήσουν εσύ αυτός/αυτή που θα το είχε αποτυπώσει στον τοίχο, απέναντι από το μπαλκόνι του ανθρώπου που αγαπάς, να το αντικρύζει κάθε πρωινό που ξυπνάει:
και λίγο καιρό αργότερα συναντάς και αυτό:
. Σιχαμένοι διαφημιστές, έμποροι του πολύχρωμου τίποτα, στείροι και άγευστοι, κλέφτες και χειραγωγοί των πιο ταπεινών ενστίκτων, μην τολμήσετε να μολύνετε ξανά με τα βρωμόχερα σας τις εμπνεύσεις μας.
.αηδία.
…
Εγώ σου μιλάω
για έμφυλες ταυτότητες
κι εσύ μας σκέφτεσαι να πηδιόμαστε στις βρώμικες τουαλέτες κάποιου μπαρ.
Εσύ μου μιλάς
για ταξικό ανταγωνισμό
κι εγώ μας σκέφτομαι με κρασί και ποίηση, σε κάποιο φθινοπωρινό ταξίδι.
Και σαν τελειώσει η κουβέντα, και δεν έχουμε κάνει τίποτα απ' τα παραπάνω
θα ξαπλώσουμε
και θα βάλουμε το τελευταίο επεισόδιο Game of thrones
πριν μας πάρει ο ύπνος.
Έχουμε και δουλειές αύριο…
Και κάθε νύχτα, κάθονται όλοι τους γύρω απ' τη μπάρα
-οι ίδιοι πάντοτε
όσο κι αν αλλάζουν τα πρόσωπα τους
οι φωνές, ή ο τρόπος που στέκονται στα σκαμπό
είναι πάντοτε οι ίδιοι, δεν με ξεγελάνε-
και συζητάνε για τον έρωτα,
και τι να είναι άραγε τούτο το πράγμα
και μιλάνε για πάθος, για πληγές αναίμακτες
για πίστη και αφοσίωση
λένε για κάποιες φορές που αγγίζουν τον ουρανό
κι άλλες που αγγίζουν τον θάνατο
για πράγματα μεγάλα και τρομαχτικά
λένε, άλλοτε, για όμορφα μάτια
για χάδια και μυρωδιές
για στιγμές σιωπής, με την πόλη να απλώνεται κάτω απ' τα πόδια τους
για καύλες
για όσα έχουν πια παρέλθει
εγώ όμως
δεν ξέρω απ' αυτά
ένα μικρό πράγμα θυμάμαι μονάχα
μια βραδιά που γύριζα σπίτι μεθυσμένος
είδα μια γάτα να περπατάει κάπως αστεία
και είχα έναν άνθρωπο να του γράψω πως,
“να, μόλις είδα μια γάτα να περπατάει κάπως αστεία”
κι αυτός ο άνθρωπος να μην το πάρει ως κάτι αδιάφορο
μήτε ως κάτι παράξενο
μα να έχει τις σωστές λέξεις να απαντήσει
ώστε να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ ευτυχισμένος
και να ονειρεύομαι γάτες.
-Που είχαμε μείνει?
-Είχαμε μείνει σ' εκείνο το σημείο
που η ίδια κίνηση σου,
ένα χασμουρητό, ή ένας μορφασμός,
φαντάζει δευτέρα πρωί σαν εκνευριστική ρουτίνα
και πέμπτη απόγευμα σαν κάτι το καταπληκτικό!
(ή μήπως είναι το ανάποδο?)
που σχεδιάζω τους χάρτες των καθημερινών μας διαδρομών
πάνω στις φλέβες των ποδιών σου
αναγνωρίζω κάθε στροφή
διακρίνω ξεκάθαρα τα πεζούλια
περνάω προσεκτικά στις διαβάσεις
που το
“Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο
ή βρίσκεται εκτός δικτύου.
Θα ειδοποιηθεί για την κλήση σας μόλις είναι διαθέσιμος”
αποτελεί έναν μικρό εφιάλτη
που μπορώ να σου μιλήσω
για πράγματα υγρά και βρώμικα
για την καύλα μου, ας πούμε
ή για τον κώλο σου
χωρίς να ακουστώ γλοιώδης
που σου κρατάω το κεφάλι – προσεκτικά
πάνω απ' τη λεκάνη
για να ξεράσεις
τη μιζέρια όλης της εβδομάδας
μαζί με το αλκοόλ της βραδιάς
που γράφω
και είναι δικές σου αυτές οι λέξεις
ολόδικες σου
κι αν μοιάζουν απαράδεκτα γλυκανάλατες
είναι γιατί δεν υπάρχουν άλλες
-Και μετά?
-Μετά
δεν ξέρω
ας κοιμηθούμε τώρα
και βλέπουμε.
“Λόλα, να ένα μήλο”
είπε το φίδι
.
η Λόλα πήρε στα χέρια της το μήλο
και κίνησε να βρει τον Μίμη
.
άφησαν το τόπι σε μια γωνία
και κρύφτηκαν στην πίσω αυλή του σχολείου
.
δάγκωναν αχόρταγα
μια μπουκιά ο ένας, μια μπουκιά ο άλλος
.
τα υγρά του, κύλησαν στο σαγόνι του Μίμη
λέρωσαν το πουά φορεματάκι της Λόλας
.
φιλήθηκαν,
με ένα μικρό κομματάκι μήλο να παίζει στις γλώσσες τους
.
η Λόλα έβγαλε την ποδιά της
ο Μίμης έκανε το ίδιο
.
μπήκε μέσα της, γελώντας
με όλη την αθωότητα ενός παιδιού
.
ο φύλακας του σχολείου
άκουσε τις φωνές και τα γέλια τους
.
τους οδήγησε στον διευθυντή
που θεωρούσε τον εαυτό του αυστηρό, μα δίκαιο
.
“δεν έπρεπε να δαγκώσετε το μήλο”, τους επίπληξε
“είστε μικροί ακόμη, για μια γνώση τόσο μεγάλη”
.
τους έδιωξαν από το σχολείο
δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ
.
η Λόλα δουλεύει στο δημόσιο
το θυμάται σαν αστείο
.
ο Μίμης τριγυρίζει με σπρέι τα βράδια
και γράφει στους τοίχους
.
οι παιδικοί μας έρωτες
είναι η πρώτη μας μεγάλη αμαρτία".
.
