~
Άρχισα να συλλέγω λεπτά
από μικρό παιδί. Γιατί όχι άλλωστε? Άλλοι συλλέγουν πεταλούδες, κοχύλια, έργα τέχνης
παλιά κόμιξ
εγώ συλλέγω λεπτά.
Θλιμμένα, ψυχοφθόρα, μίζερα, νεκρά λεπτά.
~
Το πάθος μου γεννήθηκε στο σχολείο.
Τα πρώτα κομμάτια της συλλογής μου, εκεί τα απέκτησα.
Εκείνα τα ατελείωτα λεπτά, λίγο πριν το κουδούνι σημάνει για διάλειμμα.
Ένα ένα. Προσεκτικά.
~
Καμιά φορά, που ο διπλανός μου αφοσιώνοταν στο μάθημα
μέχρι το τελευταίο λεπτό
έκλεβα και τα δικά του.
~
Στην αρχή, τα κρατούσα στις τσέπες της φόρμας μου,
μα χανόντουσαν καθώς παίζαμε μπάλα στην αυλή.
Ούτε που καταλαβαίνεις πως χάνεται ο χρόνος όταν παίζεις.
Και που να τρέχεις να τα μαζεύεις…
(ειδικά αν είσαι τερματοφύλακας)
~
Αργότερα, ξεκίνησα να τα φυλάω σε μια παλιά μου κασετίνα
που είχε απ' έξω μια ζωγραφιά με τους πάουερ ρέιτζερς να πολεμάνε έναν κακό.
~
Όσο μεγάλωνα, η συλλογή μου πλούτιζε.
Ανακάλυψα κάποιες βασικές αρχές ενός συλλέκτη.
Παραδείγματος χάριν: να αποζητάς την ποιότητα, όχι την ποσότητα.
~
Το πάθος μου, έμεινε για πάντοτε κρυφό απ' όλους. Ήμουν, άλλωστε, πολύ προσεκτικός.
~
Το να είσαι μεγάλος, ανοίγει συναρπαστικούς νέους ορίζοντες
για να ικανοποιήσει κανείς την εν λόγω δραστηριότητα.
Άρχισα να μαζεύω τα γκρίζα λεπτά που κυλούσαν στα κόκκινα φανάρια, τις ουρές, τη σκοπιά, τις αίθουσες αναμονής, τις αϋπνίες, τους αυτόματους τηλεφωνητές.
Τα λεπτά που αργούσα στη δουλειά, και τα ατελείωτα μέχρι να σχολάσω.
Κάθε ανούσιο λεπτό μπροστά στον καθρέφτη
έως ότου γίνω ευπρεπής, και ευπαρουσίαστος.
Κάθε αναμονή
κάθε αναβολή στο ξυπνητήρι
και κάθε αναβολή στο ξυπνητήρι του γείτονα.
~
Όλα τα “περιμένετε ένα λεπτό, σας παρακαλώ”
που εκφέρονται από ένα ανέκφραστο πρόσωπο.
“Το αφεντικό θα σας δει σε ένα λεπτό”.
“Ο γιατρός θα σας δει σε ένα λεπτό”.
“Μισό λεπτό, και θα σας εξυπηρετήσουμε”.
“Επιστρέφω σε ένα λεπτό”.
~
Τα φυλούσα πλέον σε βαζάκια, με μια ετικέτα έξω απ' το καθένα
διαφορετικό
ανά χρονολογία, ανά τύπο, ανά μέγεθος, ανά σημαντικότητα.
Σημείωνα στις ετικέτες λέξεις φαινομενικά παράλογες
όπως: “Ρομπέν των δασών”. ή, “Η αιωνιότητα”. ή, σε ένα μικροσκοπικό, “Φρύνοι”.
Μοναχά εγώ ήξερα τι σημαίνει το καθένα.
~
Μαζί σου, η συλλογή μου εμπλουτίστηκε με ένα νέο βαζάκι.
Εκείνο με το πράσινο καπάκι. Που σε παρακάλεσα να μην ανοίξεις ποτέ.
Δεν ξέρεις τι θα ξεπηδήσει από μέσα. Με τέτοια πράγματα, καλό είναι να φυλάγεσαι άλλωστε…
~
Εκεί, τοποθέτησα όλα τα δικά σου λεπτά.
Εκείνα τα βιαστικά, που ήθελα να ξαπλώσω δίπλα σου, λίγο ακόμη
μα έπρεπε να σηκωθώ και να ετοιμαστώ για τη δουλειά.
Τα ατελείωτα λεπτά που περίμενα να μου απαντήσεις σε κάποιο μήνυμα
και
τα λεπτά που τελείωναν στην κάρτα, και δεν μπορούσα να σου μιλήσω άλλο.
(δεν είχα και φράγκα να βάλω άλλη).
Και
τα δέκα λεπτά που σε περίμενα
στο πρώτο μας ραντεβού.
Το καλύτερο κομμάτι της συλλογής.
~
Τα τελευταία χρόνια, την διεύρυνα ακόμη περισσότερο.
Τεχνολογία, σου λέει.
Μαζεύω με αφοσίωση λεπτά από την τηλεόραση
και το διαδίκτυο.
Κάθε φορά που παρακολουθώ στις ειδήσεις
“τις συναρπαστικές εξελίξεις
λεπτό προς λεπτό”
θάνατοι, καταστροφές, αστυνομικές επιχειρήσεις,
συλλήψεις, αυτοκτονίες,
γέννησε η Μενεγάκη.
Χαμός.
Μπήκε γκολ στο τελευταίο λεπτό.
Κι εκεί που περιμένω να τελειώσει η γαμοδιαφήμιση τους στο youtube
“Μη χάνεις λεπτό”. “Βλέπεις διαφορά, απ' το πρώτο κιόλας λεπτό”
“Απέκτησε λεπτή σιλουέτα στο λεπτό”.
(και γαμώ τα λογοπαίγνια).
~
Μαζεύονται, που λες, αυτά τα λεπτά.
Αργά, αλλά με αγάπη
και αφοσίωση.
Και κάποια στιγμή, τα λεπτά αυτά
θα γίνουν ώρα.
~
Θα είναι η ώρα
που θα τους πάρει ο διάολος.
